Vreemde projectielen

Gisteren, 1 januari dus, vond mevrouw Katblad het op straat weer rustig genoeg om een klein rondje te gaan lopen met haar reporters. Bovendien scheen de zon en je weet maar nooit hoe lang dat duurt, heh? Daarom.
Maar wie van onze haarfabrieken had de moed om na zulk een vreselijke nacht de straat op te gaan?
U ziet, de dappere Oscar was de eerste die zich meldde.

Ook de Boez kwam naar buiten, maar de beide vriendjes hadden evengoed wel zo hun bedenkingen. In de verte klonken namelijk nog de bommen en/of granaten en daarbij wil je niet in buurt komen, dat spreekt voor zich.
Mevrouw K. besloot met de reporters eerst maar eens naar de Hoftuin te gaan, want daar zou het vast en zeker knalvrij zijn.
Gingen de Boez en Oscar met haar mee?

Jawel, maar ze waren wel heel erg op hun hoede natuurlijk. Ten eerste was het opvallend dat ze in elkaars buurt bleven, maar ook viel op dat ze heel voorzichtig het pad volgden, alsof ze elk moment besprongen konden worden. We moesten dus concluderen dat de schrik er nog goed in zat en dat we niet teveel van onze reporters konden verwachten.

Bij zijn huis, onder het bankje weggedoken, zat Harremans. Hij keek weliswaar alsof hij ieder moment tot uitzetting kon overgaan, maar het kwam er niet van. Nee, want ook Harry was er niet helemaal zeker van dat de oorlog over was, en onder het bankje zat hij tenminste nog een beetje beschut.
Er waren verder geen andere haarfabrieken in de Hoftuin te bespeuren, en daar Harry niks te melden had gingen we weer terug naar de redactie om te overleggen.

Ja, want het was de vraag of de jongens de moed konden opbrengen om nog even met K. mee te lopen naar de Kruidentuin, voor een kleine inspectie aldaar dus. Ze moesten er goed over nadenken, maar toen er gedurende een paar minuten geen geknal meer te horen was geweest, besloten ze aan de inspectie mee te doen.

Nou, er was een hoop te zien daar! Allemaal vreemde voorwerpen, verspreid over het pad en tussen de planten. Oscar snuffelde hier en daar nog wat, maar de Boez hield het bij alleen het bekijken van de vreemde projectielen. Hij voelde zich verre van op zijn gemak.

Hier ziet u een vreemd projectiel,
en op de volgende foto een verzameling kleinere.

Tja, en toen gebeurde wat wij niet wilden en niet hadden verwacht: een groepje mensenjongens kwam de hoek van de straat om en zij begonnen met knallers te gooien. Geen rotjes, maar flinke bommen zeg maar.
Os en Boez doken gelijk onder de struiken en bleven daar verstijfd zitten. Toen het weer een beetje stiller was geworden moest K. lang praten en geruststellen, maar tenslotte kwamen onze harige ventjes tevoorschijn en toen was het: wie het eerste thuis is.
Oscar kroop daar direct onder de sofa, de Boez ging naar boven. Voorlopig gingen die twee vast de deur niet meer uit!
Toen het etenstijd was verwachtten wij dus iedereen binnen. Het luik stond op inkomend verkeer, iedereen zat klaar voor het diner behalve Oscar. Eerst zochten wij onder de sofa. Toen boven, onder de bedden en onder en achter de kasten. Maar nee, geen Oscar. Zou hij dan toch nog naar buiten zijn gegaan? K. ging naar buiten, zocht in de Kruidentuin, ging naar de Hoftuin, maar nee, Oscar was nergens te vinden. Toch nog maar een keer binnen kijken dan? Weer doorzocht K. het hele huis, en besloot tenslotte dan maar eerst de wachtende vier haarfabrieken van eten te voorzien, daarna zou zij wel verder gaan zoeken.
Maar dat was gelukkig niet nodig.

Oscar kwam pas tevoorschijn toen we een blikje Gourmet Diamant op zijn ooghoogte (dan kon hij het zien en ruiken) opentrokken. Hij at gulzig zijn bakje leeg en heeft verder de hele avond naast K. op de sofa gelegen.
Vanochtend durfde hij gelukkig weer naar buiten te gaan. "En als we nu nog iemand betrappen op het afsteken van vuurwerk, wurgen wij die persoon met onze blote handen!", aldus mevrouw K.