Arme Harry!

Toen wij in de Hoftuin arriveerden, vonden we daar Harremans (of Harry zo u wilt) in verwarde toestand. Hij liep wat heen en weer en onderwijl kwamen er rare klanken uit zijn keel. Normaliter is zijn geluid al enigszins laag en schor, nu klonken zijn klaaglijke mauwen alsof er een prop schuurpapier in zijn strotje zat. Nee, dat is niet om te lachen want het was duidelijk dat Harry in nood was en leed. U wilt weten hoezo of waarom? In dat geval moet u nog even verder lezen.

Wel, verspreid over de dag was Harry reeds diverse bij de redactie langs geweest om een klacht in te dienen. (Het liep nu tegen vieren.)
Hij was namelijk 's ochtends van huis weggegaan om ergens een kleine boodschap te deponeren, en in die tussentijd was zijn mens vertrokken. Waarheen of voor hoe lang wist hij niet, maar Har begon het koud te krijgen en was zo langzamerhand ook wel aan een hartversterking toe. Nee, dit is niet bepaald weer om urenlang zonder koek en zopie buiten rond te zwerven, en dus had Harry bedacht om aan mevrouw K. te vragen of zij wellicht een sleutel van zijn huis had, voor noodgevallen. Maar K. heeft helaas geen sleutel van de jongens van Hof is Vol, en moest hem dus teleurstellen. Tenslotte was Harry terug naar de Hoftuin gegaan om te wachten tot zijn mens weer thuis zou komen. Hij had zulke koude pootzooltjes gekregen dat hij niet langer in de sneeuw wilde staan, al zal dat putdeksel ook niet al te warm zijn geweest. Arme Harry; wij konden helaas nog steeds niets voor hem doen.

Wel, Harry's verwardheid en schorre geklaag bracht ook onrust bij Oscar, die eigenlijk een kleine Hoftuinverkenning had willen doen. Hij zette namelijk zijn hanenkammetje op en dat betekent altijd dat hij zich niet op zijn gemak voelt. Os wilde dan ook beslist niet verder de tuin in vanwege de voelbare opwinding van Harremans, terwijl Har nu toch echt niet de energie of zin had om op dit moment het partijbeleid (Hof is Vol, dus alle vreemdelingen zonder dralen uitzetten) uit te voeren. Nee, Harry had wel wat anders aan zijn kop, en als Os een blikje Gourmet had meegenomen waren ze zelfs op slag de beste vriendjes geworden, toch? Ja.
Er zat voor mevrouw Katblad niets anders op dan Os en Cera weer mee te nemen naar de Katbladstraat, en na een kort overleg besloten we nog even naar het Zooiplein te gaan, als vervanging voor het Hoftuinbezoek.
Wij hopen dat het mens van Harremans niet al te lang meer is weggebleven; in elk geval liep hij een uurtje later niet meer rusteloos door de tuin en dus namen we maar aan dat hij toen bij de kachel lag.
Over ons bezoek aan het Zooiplein morgen meer!