Verlate kersttoespraak, oftewel oproep van Japekoppie

Ik heb mevrouw Katblad gevraagd om het woord tot u te mogen richten, en dat mocht. Vandaar dus deze Kersttoespraak van mij, maar door tijdgebrek (ze moest weer zo nodig koken en daarna uitrusten - hangen zeg maar - op de bank) heeft ze mijn woorden nu pas opgeschreven. Maar goed.
Eigenlijk gaat het voornamelijk over het volgende.
Ik weet dat (bijna) alle mensen de gewoonte hebben om straks het nieuwe jaar in te luiden met een hoop geknal en meer van die onzin, omdat ze dat om één of andere vreemde reden leuk vinden. En ik weet ook best dat deze mensen ons haarfabrieken niet met opzet van streek willen maken, maar in het vuur van de strijd (zo te zeggen) gebeurt dat dus toch. Maar oké, ik besef best dat dat geknal niet tegen gehouden kan worden; het verbod op vuurwerk is er nog steeds niet door. Mocht u echter één of meerdere van mijn soortgenoten bij u hebben wonen, zou ik u het volgende willen vragen.

Zorg alstublieft dat uw haarfabriek in elk geval op de dag van dit vreselijke gebeuren niet meer naar buiten kan. De praktijk heeft uitgewezen dat er ruim vóór die zogenaamd heuglijke nacht reeds flink geknald wordt en sommigen van ons zouden dan uit angst de benen kunnen nemen. Heeft u mensenkinderen in huis, praat dan met ze over hoe vreselijk wij die knallen vinden en probeer te voorkomen dat ze alsmaar rotjes gaan afsteken in de straat. Ook uw buurkinderen dienen mijns inziens daarover ingelicht te worden. Die ene avond en nacht vinden wij al erg genoeg; mijn hart is toch al niet zo top meer en dat van mijn moeder is nog slechter.

Dan de betreffende nacht zelf, het uur U dus.
Ik persoonlijk zit het liefst - als dat geknal is begonnen - in een hoekje van de slaapkamer onder de trap. Ik verwacht dat mijn mens dat afschermt met een kleedje of een doos en er een kussentje voor mij neerlegt. Mijn huisgenoot de Boez zal dan waarschijnlijk naast me komen zitten, maar het kan ook zijn dat hij in de klerenkast kruipt; mijn mens laat expres de deur voor hem op een kiertje staan, ook al weet ze dat ze de volgende dag veel van zijn haren in de kast en op haar kleding zal vinden. Mijn moeder (mevrouw T. Troy) gaat vast en zeker net als vorig jaar onder het logeerbed, waarvan de deken tot op de grond hangt zodat ze daar in het donker gelaten het eind van de wereld kan afwachten.
Ondertussen staat er natuurlijk een muziekje op, waardoor het geknal een klein beetje naar de achtergrond wordt gedrongen. Ikzelf heb het liefst Mozart op staan, maar een beetje Bach vind ik ook niet naar, of anders Vivaldi ofzo. Geen nieuwszender, want dan komt er om twaalf uur ook nog eens geknal uit de radio, en dan is de ellende dubbel en dus nog erger. Uiteraard zijn de gordijnen in die slaapkamer dicht, want in die nacht willen mijn huisgenoten en ik beslist niks met die akelige buitenwereld en dat geflits met herrie te maken hebben.
Mijn ex-verloofde (Cera) zat vorig jaar in een hoek onder een dressoir weggekropen, lekker donker en laag bij de grond. Ik verwacht dat ze daar weer zal gaan schuilen. En dan hebben we ook nog Oscar, maar die komt vast niet boven want die woont nog maar net bij ons. Ik denk dat hij beneden onder de bank zal kruipen, maar misschien komt hij wel bij ons zitten, wie zal het zeggen, heh? In elk geval zijn er genoeg verstopplekjes in de slaapkamer, dus dat moet geen probleem zijn, desnoods komt hij maar bij mij zitten.
Wel, als we er tenslotte achter zijn gekomen dat de wereld toch (weer) niet is vergaan en we verder ook niet gewond zijn geraakt, is het zaak dat wij ons opgedane trauma zo snel mogelijk kunnen gaan verwerken. Ikzelf stel in de vroege ochtenduren een kaasproeverijtje altijd erg op prijs, maar een hapje zalm, eendenborst of rosbief of iets dergelijks kan ook best wel helend voor een gepijnigde kattenziel zijn.

Dan nog wat: denk alstublieft aan ons voordat u de straat op gaat om het nieuwe jaar op uw merkwaardige mensenwijze te begroeten, houdt de deuren goed voor ons dicht en besef dat wij, uw haarfabrieken, uw beste, liefste, zachtste, en vooral meest dierbare bezit zijn, dat u verantwoordelijk bent voor ons en voor ons welzijn.
Wel, dat wilde ik effe aan u kwijt.

En dan wens ik u tot slot een heel goed uiteinde en een nog beter begin van het nieuwe jaar.
Dank voor uw aandacht; ik heb gezegd.
En mag ik nu alvast een stukje eendenborst of kaas? Als beloning inderdaad. Je hebt toch nog wel wat over van de Kerst? Wel, kom op dan!