Mijn eerste twee haarfabrieken!

Als kind was ik al dol op dieren. Ik kreeg van mijn ouders schildpadjes om te verzorgen, maar daar mijn vader allergisch was voor huisstof en ook huisdieren, kwam er niks met een lekker vachtje in huis. Later kwam er nog een konijn in een hok in de tuin, en nog weer later ging mijn vader toch maar met mij mee naar het asiel om een hondje te halen, want ik zat altijd bij buren die wel beesten hadden. Zo was ik weer meer thuis, maar mijn vader heeft vele jaren lopen niezen.

Het blafbeestje was erg lief, maar ook bang; ze kefte veel en plaste vaak op de vloer van de zenuwen (als er iemand thuiskwam, van blijdschap dus). Ik hield van dit sukkeltje, maar als ik buiten die haarfabrieken zag lopen, zo onafhankelijk, geheimzinnig doend, zo mysterieus en avontuurlijk, dan wilde ik eigenlijk maar één ding, en dat was zo’n dier in huis hebben.

Doch mijn ouders waren zeer beslist: bij ons geen kat in huis, ik moest het doen met het blafbeestje.

Pas toen ik het ouderlijk huis had verlaten kreeg ik eindelijk de kans. Ik zag een advertentie in een plaatselijk krantje: gratis af te halen “jonge katjes”,  belde direct en was nog net op tijd, er was van het nest nog maar één over….

Het was een cypers poesje van acht weken oud en ik noemde haar Mien.

Mien was een bron van vreugde voor mij, maar wel erg alleen. Hele dagen, als ik naar mijn werk ging, moest ze zich in haar eentje vermaken. Na een paar weken besloot ik daarom dat er een vriendinnetje voor haar moest komen, en dat werd Sjaan, een lapjespoes van 2 maandjes oud.

Helaas, de twee bleken niet met elkaar te kunnen opschieten…. Dat lag voornamelijk aan Sjaan, want zij was gewoon een dominant kreng. Veel bijzonderheden weet ik niet meer, want in die tijd schreef ik nog niets op en we hebben het wel over ruim 30 jaar geleden!

Wel weet ik nog dat Mientje een keer van het balkon was gevallen, gelukkig maar vanaf 1 hoog en daarbij kwam ze waarschijnlijk in de struiken terecht; ik heb het niet zien gebeuren maar vond haar na een tijdje zoeken bij de ingang van een ander flatgebouw – ze was natuurlijk verdwaald. Verder was Mien een probleemloos, lief poesje.

Sjaan was een ander verhaal. Ze bleek al jong een nierafwijking te hebben, moest op dieet en ging op rooftocht toen ik eenmaal in een huis met tuin woonde en ze naar buiten kon. Menige keuken heeft zij geplunderd, ze bracht van alles mee naar huis, van warme gehaktballen tot een stuk gebraden rosbief, dat zo groot was dat zij het over de grond slepend de tuin binnen bracht.

Er was maar één persoon met wie Sjaantje tenslotte vriendschap sloot, en dat was mijn dochter, toen nog een peuter. Sjaan sliep zelfs bij haar op bed. Van andere mensen moest zij zeer beslist helemaal niets hebben en dat kon zij ook heel goed duidelijk maken.

Toen Sjaan alsmaar zieker werd heeft zij haar koffertje gepakt en verhuisde ze naar buren die een verwarmde vensterbank hadden. Wij bleven haar dieetvoer kopen en haar af en toe bezoeken, tot wij plots hoorden dat de mensen, zonder ons daarover in te lichten, Sjaan hadden laten inslapen.  De reden was dat hun andere kat geen leven meer had met Sjaan in huis, en bovendien was het dieet zo lastig vol te houden….. Sjaan is maar 12 jaar geworden.

Mientje had er geen problemen mee gehad dat Sjaan was verhuisd, speelde lekker in haar 
uppie buiten, lag graag op schoot en hield van alle mensen die bereid waren haar te aaien of knuffelen. Een lieve poes die vol vertrouwen was en van het leven genoot. Tot ze werd aangereden. Waarschijnlijk was het een brommer geweest die haar had geraakt; we woonden in een verkeersarme buurt aan een doodlopende straat. Ik vond haar weggekropen onder een struik, ze kon niet meer lopen. Bij de dierenarts bleek dat ze een gebroken bekken had. Niets aan te sleutelen, wel medicijnen en elke dag infuus. Ze ging in een doos mee naar mijn werk zodat ik haar constant in de gaten kon houden en ik moest af en toe haar blaas leegdrukken (ze kon zelf niet meer plassen). Langzaam herstelde ze en leerde ze weer eten en lopen, en alleen als ik vers vlees stond te snijden op het aanrecht, was ze plots weer mank en zielig!

Toen ze weer helemaal de oude was, haalde ik een nieuw vriendinnetje voor haar, Oentje genaamd (later omgedoopt tot de Grote Koenk, wegens bijzondere verdiensten – maar dat is weer een ander verhaal). De twee werden dikke vriendinnen. Na mijn echtscheiding verhuisden de dames mee naar de Katbladstraat; Mientje bereikte daar, na nog een paar gelukkige jaren, de gezegende leeftijd van 18 jaar.

Vooral door Mientje heb ik beseft dat  een leven zonder katten wat mij betreft veel minder interessant is, en daarom heb ik ervoor gekozen (nadat ik stopte met het werken voor een baas) me nog meer in het verschijnsel “haarfabriek” te verdiepen. Een grotere vreugde ken ik niet….

En nu wachten we op uw verhaal over uw eerste haarfabriek voor in onze bijlage! Liefst voor de Kerst, maar als dat niet meer lukt dan toch zeker voor het nieuwe jaar!

Voor het mooiste/leukste verhaal loven wij een prijs uit; alle lezers mogen meestemmen!

Maak het niet te lang! Om u een indruk te geven, het bovenstaande verhaal is (zonder foto's) al een heel A-viertje en lang genoeg! Veel succes!


Uw verhaal met foto's (op webformaat!) graag naar
annemkemp@zonnet.nl