(Geen) sporenonderzoek

Reeds voordat de Boez werd aangevallen in de Kruidentuin (zie bericht hieronder), zijn wij met Cera en Oscar naar de tuin gegaan om te zien of wij sporen konden vinden van de nieuwe Vreemde (met halflang haar), die toen al enkele nachten de hele buurt wakker had gehouden met zijn gekerm. U ziet beide reporters op de foto; ze deden niet erg hun best en hadden eigenlijk helemaal geen zin in wat nuttig sporenonderzoek.
Wij besloten daarom maar om gewoon onze ronde te lopen en verder niet te blijven zoeken naar spelden in een hooiberg, oftewel een vreemde in de struiken. Bovendien werd de lucht alsmaar grijzer, en over het algemeen betekent dat neerslag, dus was het opschieten geblazen.

Maar goed, in de Parallelstraat leek het er toch even op dat Cera en Os het spoor van de halflanghaar te pakken hadden, en daarom gaven wij hen alle tijd om dat te onderzoeken.
Was dat verstandig van mevrouw Katblad? Daar hebben we het later nog over.

Toen we bijna aan het eind van de Parallelstraat waren, werd het duidelijk dat beide haarfabrieken het spoor kwijt waren (als ze dat al hadden gevonden hadden) en aan het klooien gingen. Zo had Oscar veel tijd nodig om een verrotte vensterbank te besnuffelen, iets waar mevrouw K. het nut niet van inzag en hijzelf waarschijnlijk bij nader inzien ook niet.
We liepen door en kamen in de buurt van het Gevaarlijke Water.

Cera had ook een interessante vensterbank gevonden en hield op haar beurt de boel op. Waar zij op dit moment naar staat te kijken weten wij niet, het zal wel iets vliegends zijn geweest.
Ga je mee, Cera? De lucht wordt namelijk alsmaar grauwer!

Ja, nou, daar had je het al. Op de kade aangekomen begonnen de eerste druppels te vallen. En dat was precies wat we hadden willen voorkomen, het lopen in een bui!
Kon het nog erger worden? Jawel!
Het begon namelijk opeens keihard te hagelen. Camera in de jaszak en als de donder naar huis!

Mevrouw K. rende zo hard als ze kon met de twee reporters naar huis. De haarfabrieken kropen onderweg hier en daar onder een wielhuis weg, maar omdat mevrouw K. niet meedeed, kwamen zij even later toch weer achter haar aanhollen. En zo kwam iedereen buiten adem thuis. Hoewel, Cera liet zich dan wel neerploffen op het kleed, de Os had nog net adem genoeg over om eerst een paar hapjes te eten.
Ondertussen kletterde het flink op het keukendak.

Erg verstandig van de Boez dat hij was thuisgebleven. Hij zat op het aanrecht te kijken naar waar al dat lawaai vandaan kwam.

Toch nog een witte Kerst misschien?, dacht mevrouw Katblad. Maar nee, het spul bleef niet lang liggen. Toch wel een soort van jammer, want al dat wit is altijd mooi om te zien....