In je eentje

Japekoppie:
Meestal ga ik helemaal in mijn eentje op pad als ik mijn verkenningsronde wil doen, maar soms is het ook wel eens gezellig om met ons redactieclubje mee te gaan. Ja, vooral de Kruidentuin is een mooi stukje Katbladgebied, omdat je van daaruit alle kanten op kunt en bovendien is er ruimte zat om je te verstoppen of een beetje te klooien en zooien, zonder dat je elkaar voor de poten loopt. Nee, aan spelen doe ik dus niet, daar ben ik te serieus voor. Maar af en toe wil ik best een beetje sociaal doen door bijvoorbeeld één van ons groepje met neuscontact te begroeten, ja. Zoals Cera (ex-verloofde van Japekop - red.) inderdaad, want voor haar heb ik nog steeds wel een soort zwak en bovendien doet ze niet zo overdreven opgewonden als we een groepsuitje hebben, in tegenstelling tot die jonge jongens dus, heh? Ja, natuurlijk kan ik het niet laten om ook tijdens ons gemeenschappelijk wandelingetje wat te verkennen, dat spreekt vanzelf. Je moet tenslotte bijhouden wat er allemaal groeit en bloeit, wat er in die tuin zoal wordt gedeponeerd en of er nog nieuwe geuren zijn bijgekomen. Tijdens deze activiteit blijf ik als echte Verkenner A uiteraard ook op mijn hoede, dus als ik een geluidje achter mij hoor, moet ik weten wat dat was, en dan bepaal ik vervolgens of daar actie op moet volgen of niet. Ja, ik sta regelmatig stil en kijk dan goed om mij heen. Voor de veiligheid inderdaad, want veiligheid gaat voor alles en je moet jezelf nooit in gevaar brengen, maar dat spreekt voor zich, heh? Deze keer bijvoorbeeld kwam er opeens een ijzeren Libelle over. Ja, vrij laag en met een hoop geluid, dus moest ik als eerst verantwoordelijke en feitelijke leider van onze groep in de gaten houden of deze Libelle toevallig niet zou gaan landen in de Kruidentuin. Nee, dat deed hij niet want ik zag hem over de huizen verdwijnen in de verte. Wel, alles bij elkaar was dit groepsuitje best wel gezellig, al was ik natuurlijk erg blij toen er een einde aan kwam en ik op mijn gemak in mijn eentje nog even het verkennen van deze tuin kon voltooien. De rest was inderdaad toen weer terug naar de Katbladstraat, maar ik vond het niet nodig om mee te gaan want het was tenslotte nog geen etenstijd, heh? Nee, voorlopig heb ik wel weer even genoeg van dat met zijn allen eropuit, en nu sla ik weer een tijdje over. Waarom? Wel, omdat het echte Verkennerswerk alleen maar zin heeft als je in je eentje gaat en je niet constant wordt afgeleid door rondspringende, rollebollende en mekkerende ventjes. Fijn dat u me begrijpt, ja.....