Er is altijd die grote twijfel over het juiste moment van
het loslaten. Ik wilde Japekoppie nog lang niet kwijt, had nog hoop toen het
weer beter met hem ging en hij weer wat at.
Gisterochtend vroeg ging Japekop nog vrij energiek mee de
trap af naar zijn voerbakje, at ook met graagte een kleine portie voer. Dus
toen ik even later met hem bij de dierenarts kwam, konden we alleen maar concluderen dat hij
vooruit ging en dat hij langzaam leek te herstellen. Hij kreeg weer zijn
medicijnen en vol goede moed gingen we naar huis.
Toch knaagde er iets bij mij. Zijn gedrag was zo compleet
anders. Het voortdurend zitten mauwen, mij aanstaren, het steeds op mijn
rug willen klimmen om in mijn nek te kruipen, zijn grote onrust.
Na thuiskomst ging J. niet meer naar de bak terwijl hij toch net weer een grote portie vocht ingespoten had gekregen. Ik bood hem nog wat
nat voer aan, maar hij wilde er niet eens aan ruiken. Hij bezocht nog wel
enkele keren de waterbak, maar zat dan alleen maar met zijn poten in het water te
roeren, dronk er niet van. Hij ging opeens heel hard achteruit, ging steeds moeilijker lopen. En toen kwam
het moment waarop hij zich terugtrok, boven op bed in een hoekje. Niet om te gaan
slapen maar om weg te kruipen in een vreemde, gespannen houding.
Ik ging naast hem zitten en sprak hem toe. Ik zei dat ik
heel veel van hem hield en hem graag nog bij me wilde houden, maar dat ik hem
zou laten gaan als hij dat wilde, als hij niet meer verder kon.
Hij mauwde klaaglijk en keek me strak aan, alsof hij het
begreep.
Opeens sprong de Boez op bed en ging naast hem liggen, Japekop gaf hem een paar likjes op zijn kop, Boez liet het toe. Een bijzondere
gebeurtenis, nog nooit eerder meegemaakt.
Ik ging weer naar beneden, Japekop kwam met heel veel
moeite achter me aan; hij kon de trap bijna niet meer af. Ik heb hem op schoot genomen en hem stevig vastgehouden
en geknuffeld. Zo hebben we een hele tijd gezeten. Ik voelde zijn hartje tekeer
gaan, hij spinde zacht en mauwde zo nu en dan. Toen ik hem weer op de grond
zette, zakte hij door zijn achterpoten. Hij krabbelde overeind, deed een paar
stapjes, wankelde en viel nog net niet om. Mijn hart brak, want ik wist dat dit
een heel slecht teken was.
Ik heb de vervangende dierenarts gebeld en even overlegd.
Er was nog één ding wat we konden doen, en dat was hem laten opnemen in de
kliniek en hem drie dagen aan een infuus leggen.
Maar dat kon ik mijn Japekop toch niet meer aandoen? De kans dat hij beter zou worden was erg
klein en hij zou sowieso nooit meer de oude worden. Bovendien was zijn medisch dossier al zo dik. En hem dan nog zo’n
behandeling aandoen? Hoe ver moet je gaan? Wanneer is het juiste moment daar?
Ik ben blijven twijfelen tot het laatste moment, maar door alleen maar in Japekop’s grote, vragende ogen te kijken wist ik eigenlijk
wel dat ik de enige juiste beslissing moest nemen, hem niet meer kon laten lijden.
Hij had genoeg moeten doorstaan in zijn leven en dit was het dan….
Hij liet zich zonder tegenspartelen in zijn mandje
leggen. Ina ging met ons mee, en zo begon Japekop aan zijn laatste ritje in de
Katmobiel.
Het hele proces duurde niet lang. Japie kreeg eerst een
prikje om te slapen en wilde toen graag terug in zijn mandje. Daar ging hij
liggen en viel onmiddellijk in slaap. Terwijl ik hem toesprak en bleef aaien,
hem bedankte voor de mooie jaren en zijn vriendschap, hem welterusten wenste,
gleed hij al weg, mijn allerbeste, dierbare vriendje. En toen hij zijn
euthanasie-injectie had gekregen, stopte zijn ademhaling bijna direct, en vlak daarna zijn hartje. Hij was duidelijk op geweest, had geen enkele reserve
meer; ik had dat gelukkig op tijd ingezien, mijn gevoel had me niet bedrogen.
Het afscheid nemen van een poezenbeest is me nog nooit zo
zwaar gevallen.
Japekoppie werd in mijn huis geboren, hij kende me door
en door, was altijd bij me in de buurt.
Hij wees me erop als het etenstijd was, maakte me ’s
ochtends wakker, kwam bij me liggen in moeilijke tijden en gaf me dan troost.
Hij was er altijd, wist precies wanneer ik wat ging doen, hij kletste met me, zocht
voortdurend contact met me, hoorde bij mij.
De Boez, Os en Cera zijn schatjes en zij zullen me de
nodige afleiding geven, maar zoals Japekoppie was er maar één.
Ik zal hem daarom vreselijk missen, mijn kletskous, mijn
maatje. Hij was mijn grootste inspiratie.
17 opmerkingen:
Lieve Japekoppie en lieve mevrouw K.,
Wat ontzettend verdrietig, mijn hart gaat naar jullie uit. Tegelijkertijd heb ik bewondering voor de wijze waarop jullie dit samen hebben gedaan. Loslaten in liefde, zo mooi kan het zijn.
Lieve knuffel, Gea
Hartverscheurend....
Veel sterkte, Mevrouw Katblad
Jeetje wat een grote schok. Voor jullie allemaal heel veel sterkte met dit grootte verlies.
Veel liefs uit Leiderdorp
Lieve Annemarie,
Deze im is duidelijk uit liefde geschreven. En deze keuze heb je ook duidelijk uit liefde gemaakt. De tranen staan in mijn ogen. Tranen van emotie en tranen van ontroering. Japekoppie is nu weer samen met zijn moeder. Heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies. Gun jezelf de tijd om het een plekje te vinden.
Liefs, Wilma
Ach, wat verdrietig om dit te lezen maar je hebt het juiste gedaan. Een geliefd dier uit zijn lijden gehaald. Wat een gemist voor je. Ik wens je veel sterkte toe.
wat een ontzettend verdrietige berichten, ik huil met jullie mee.
Lieve mevrouw Katblad en poezels, ik wens jullie heel veel sterkte met dit grote verlies.
Lieve Japekoppie, rust nu zacht, je hebt een mooi poezeleventje gehad.
Dikke knuffel van
Sandra, Snork & Doezel
Lieve mw. K.,
Ik zit hier gewoon te huilen, wat een drama.
Heel veel sterkte !
Liefs Sabine
Wat verdrietig dat het zo gelopen is, maar wat goed dat jullie zo samen tot het besluit gekomen zijn. We wensen jullie heel veel sterkte toe!
Liefs, Angelo en Marjon
Wat goed gedaan, wat moeilijk.
Geen twijfel, het kon niet anders, maar wat een verdriet. Je maatje te moeten missen.Nogmaals sterkte.
Het is heel verdrietig, zeker als het een van je liefste is. Heel veel sterkte met dit verdriet, Mevr Katblad.
Soms is de beste keuze ook de pijnlijkste. Maar als je van je dier houd moet je voor hem kiezen.
Dag Japekoppie veel plezier over de regenboogbrug .
knuffel voor jullie
Ach wat verdrietig. En 2 poezen zo kort op elkaar.Ik schoot er helemaal vol van omdat dit verhaal excact lijkt op het verhaal van mijn Kees.Een maand geleden heeft zich dit hier afgespeeld. Ik wens jullie veel sterkte.Het zal wennen worden om geen gemekker om eten en fliebertjes te horen van J.Wat dat betrefd is het hier zonder ouwe Kees ook veel te rustig. Nogmaals veel sterkte en een aai over juliie bolltjes. Cisca
Lieve mevrouw Katblad, gecondoleerd met dit grote verlies. En u heeft gelijk: het goede moment kiezen om een geliefd huisdier te laten gaan is heel, heel moeilijk.
Lieve Annemarie,
Heel veel sterkte. 16 jaar is een hele leeftijd voor een kat. Je hebt er alles aan gedaan om hem een bijzonder kattenleven te geven. En dat is gezien je mooie en bewogen schrijfsel heel goed gelukt. Daar kon ik mijn ogen niet droog bij houden. Japekoppie leeft voort in alle verhalen op je blog.
Ach, nee toch... De tranen rollen over mijn wangen nu ik dit lees. Wat verdrietig! Heel veel sterkte!!!
Lieve Annemarie
ook in Wellington leven we mee met al deze verdietige omstandigheden.
gelukkig heb je mooie fotos van Japekoppie.
Wij hebbrn ook altijd grote fotos opgehangen van al de poezen die van onze familie waren!
veel sterkte en de hart groeten, Hannah
Lieve lieve mevrouw Katblad en poezebeesten! Wat een vreselijk nieuws!!!! Ontzettend veel sterkte met dit grote verlies! Rust zacht, Japekop!!! Dikke knuffel uit Heemskerk, ook namens Binkie en Moos xxx
Lieve lieve mevrouw Katblad en Snoezepoezen! Wat een vreselijk nieuws kreeg ik vanmorgen te horen! Ik wens jullie ontzettend veel sterkte met het verlies van jullie "tijger"! Rust zacht, lieve Japekop! Ik hoop dat er heel veel fliebertjes voor je zijn in de kattenhemel! Dat heb je verdiend, omdat je zo een lieve, unieke vriend was voor je "baas"! Dikke knuffels uit Heemskerk voor jullie allemaal!!!!!! Monique, Binkie en Moos xxx
Een reactie posten