Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

maandag 16 september 2013

Teveel fliebers

Japekoppie:
Natuurlijk vraag ik me regelmatig af waar mijn moeder (Mevrouw Troy - red.) is gebleven, maar sommige dingen moeten nu eenmaal doorgaan, ook al is zij er niet meer bij.
En nu het wat rustiger is geworden op onze redactie en de normale routinedingetjes weer in de juiste volgorde plaatsvinden, voel ik me geroepen om mijn functie als voedselcontroleur te hervatten, al word ik hierbij dus niet meer begeleid door mijn moeder...
Ik had inderdaad een paar dagen lang niet meer zo'n trek in eten en voelde mij enigszins depressief, maar toen K. laatst haar maaltijd had bereid en met haar bord op de bank ging zitten, vond ik het hoog tijd geworden om haar bij het opeten van met name het stukje vis lastig te vallen en mijn deel op te eisen. Jawel, ik weet best dat ik dien te wachten tot K. haar bord bijna leeg heeft (waarna ik de overgebleven fliebers mag verorberen), maar dat wachten viel me dus nogal zwaar deze keer, en bovendien was het mijn taak om lawaai te maken voor twee (mijn moeder kon er namelijk ook wat van) en daarbij eveneens dubbel lastig te zijn.
Maar goed, toen K. klaar was met eten en ik zag dat zij de fliebers netjes bijeen had geharkt, was ik even stomverbaasd dat zij daar een foto van ging maken in plaats van het bord voor mij op de vloer te zetten.
Eerst dacht ik dat het een vorm van straf was omdat ik tot drie keer toe met mijn beste poot in het bord had zitten graaien terwijl zij nog zat te eten (daarbij per ongeluk vette pootafdrukken maakte op de glazen tafel, maar effe een lapje erover en niks meer te zien, toch?) en vond dat zij daar overdreven fel op reageerde. Maar goed, uiteindelijk zette ze het bord met de fliebers toch op de vloer neer en kon ik mijn gang gaan.

Het was echter niet zo leuk als anders. Wel lekker, daar gaat het niet om, maar ik ben eraan gewend dat mijn moeder mee-eet, dat ze onderwijl naar me blaast en mept en dat we allebei afzonderlijk vervolgens ons stinkende best doen om de meeste fliebers soldaat te maken. En nu gebeurde dat allemaal niet en bovendien moest ik helemaal in mijn eentje dat hele bord aflebberen. Is me dus ook niet gelukt. Nee, het waren teveel fliebers voor één persoon en ik heb zo ongeveer de helft moeten laten staan.
Meer heb ik op het ogenblik niet te vertellen, nee...

3 opmerkingen:

Piet zei

Het is in ieder geval goed om te horen dat je weer eet en je oude ritme weer oppakt, weliswaar zonder je moeder. Maar zoals je zegt:het leven gaat door.

Ma Tok zei

Het is voor jou en voor mevrouw K. wennen, Japekop, dat er nu maar fliebers voor 1 persoon nodig zijn.

Tom Poes zei

@ allemens ina:

Gewende 1 persoons fliebertjespoes