Dappere Boez? (2)

Mickie ging op enige afstand van de balkontrap (waaronder Panda in het gras) zitten. Wij hadden het idee dat ook zij Panda vreesde, maar wel graag op de eerste rij zat als haar Hofgenoot en de Boez op de vuist (zeg maar) zouden gaan.
Gebeurde dat?
We kijken snel verder.

Panda was nu heel erg op zijn hoede, kauwde derhalve niet meer op het sappige gras maar keek argwanend achterom naar de plek waar de Boez positie had gekozen.
Waar dat was?
We gaan het zien op de volgende foto.

Daar dus, rechts bedoelen wij. En links ziet u (als u goed kijkt) nog net een stukje borst en poot van Panda achter de trap.
Wat de Boez nu precies van plan was, was onduidelijk. Het kon hier om een vorm van stalken gaan, of misschien zelfs wel intimidatie?

Panda voelde zich duidelijk niet op zijn gemak, met achter zich de Boez en vóór zich (al was het op enige afstand) de kittige Mickie.
Mevrouw K. voelde de spanning stijgen...

Maar toen opeens ging Mickie ervandoor. Was de spanning haar teveel geworden of kon zij misschien de giftige blikken van Panda niet langer verdragen? Wie zal het zeggen...

De Boez was nu ook van zijn plek gekomen en meende iets op het balkon waar te nemen. Voor mevrouw K. was daar echter niets te zien; waarschijnlijk was de B. bezig een afleidingsmanoeuvre uit te voeren.
En ja hoor, hij liep met een grote boog om de trap heen (toch minder dapper dan wij aanvankelijk dachten, heh?) en sjokte vervolgens in de richting van de Poort naar de Katbladstraat.

Ja, en daar nam hij dus ruim de tijd voor: onderweg moest hij erg nodig elk uitstekend takje of stengeltje besnuffelen, maar we zagen heus wel dat hij ook stiekem af en toe achterom keek...









We waren best een tijdje in de Hoftuin bezig geweest, dus was het des te ontroerender dat Japekoppie al die tijd trouw bij de Poort had zitten wachten op onze terugkomst.
En ook zagen wij Cera; zij wachtte op ons onder de buitentafel van de redactie, op het plekje waar onze ouwe taart (mevrouw T.T.) ook zo vaak onze thuiskomst had afgewacht.

En toen K. vervolgens zag dat ook Oscar op het bankje naast de Poort was blijven wachten, moest zij even een brok in haar keel wegslikken.

Natuurlijk is het gemis er nog steeds. Tokkie Troy was een poes met een sterk karakter en zij en K. hadden na 19 jaar samenzijn een speciale, unieke band opgebouwd; K. ziet nog elke dag regelmatig in gedachten mevrouw Troy's aandoenlijk snuitje en haar grote, vragende oogjes voor zich...

Maar nu, op dit moment, stroomde er ook een golf van ontroering, geluk en rijkdom door K. heen toen zij besefte dat deze drie schatten op haar en de Boez waren blijven wachten, en ze allemaal samen, als een hechte familie mee terugliepen naar de redactie...