Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

vrijdag 13 september 2013

Open plek

Degene die (m.u.v. mevrouw K.) Tokkie Troy het meest mist, is natuurlijk haar zoon Japekoppie. Zijn hele leven lang heeft hij zijn ontbijt en de avondmaaltijd naast zijn moeder staan nuttigen, en nu is daar die lege plek.
Als K. haar haarfabrieken bij elkaar roept omdat zij het poezeneten gaat serveren, wacht hij bij de kamerdeur op zijn moeder, die nooit meer zal komen. Hij kijkt de gang in (naar het kattenluik) want verwacht haar nog steeds; zij stond immers altijd als eerste naast hem in de keuken om mevrouw K. tot spoed te manen en nu verschijnt ze niet meer. Samen maakten ze dan flink wat kabaal, nu blijft het stil want Japekop doet namelijk sinds een paar dagen zijn bek niet meer open.
Voor een proeverijtje is hij ook niet meer te porren: Japekop slaat alle fliebertjes die hem worden aangeboden af en eet nauwelijks van zijn Gourmet.

Het grootste deel van de dag ligt hij op het grote bed. Ook als mevrouw K. haar middagboterhammetje met kaas staat klaar te maken, komt hij niet zoals anders naar beneden. En wanneer hij (door K. aangemoedigd) dan uiteindelijk toch moeizaam de trap af komt, staat hij wezenloos en doelloos midden in de kamer, of klimt hij op de tafel om net zo wezenloos een tijdje naar buiten te staren.

Wat er in Japekoppie omgaat weten wij niet, maar het is duidelijk dat hij uit zijn doen is en het even niet meer allemaal begrijpt.

11 opmerkingen:

Ma Tok zei

Ach, arme Japekop.

Piet zei

Arme Japekoppie. Eigenlijk hadden jullie mw. troy mee naar huis moeten nemen. Dan had hij en de andere ook afscheid kunnen nemen. Dat werd namelijk tegen ons gezegd toen onze poes naar de regenboog was gegaan.
Hopelijk duurt het gemist niet al te lang en gaat hij binnenkort weer eten. Drink hij wel?

Jacq. zei

Ach, lees dit met tranen in mijn ogen. Zo verdrietig voor Japerd. Ik leef met hem mee.

Annemieke zei

Arme japekop! Hii begrijpt er natuurlijk niets van - en was best een beetje een moederskindje natuurlijk. Hopelijk komt de eetlust weer terug

Wim van Ooyen zei

Mevrouw Troy is dus een goede moeder geweest. En dat beesten geen empathie of liefde kennen is een katholieke dwaling. Frans de Waal heeft het tegendeel immers bij chimps bewezen. Denk ook aan rouwende olifanten.
Had U mevrouw Troy misschien liever niet begraven op een geheime plek in bijv. de duinen Mevrouw K., opdat U haar zo nu en dan kan bezoeken zeg maar ?

Mevrouw Katblad zei

Piet:
Een ontzield, koud kattenvachtje zegt de andere haarfabrieken helemaal niets meer; ze lopen er het liefst met een grote boog omheen, ze herkennen het niet meer. Dat maakten wij al eerder mee.
En ja, Japekoppie drinkt gelukkig wel.

Wim:
Wij zoeken een mooie foto uit van mevrouw Troy om in te lijsten en haar te zien zo als ze in leven was. Het lege omhulsel zegt ons niet zoveel.

Wim van Ooyen zei

Tja dat 's waar Mevrouw K. het lichaam is slechts een jas voor de geest. Maar ja, het idee dat er ergens botjes rusten....
Bent U ook tegen mascara zeg maar ?

Truus zei

Arme Japekop. Katten rouwen soms echt, soort van.
Dat kan best lang duren, dat verschilt heel erg.
Sowieso is zijn dagelijkse ritme verstoort, maar het gemis gaat verder, denk ik.
Aai hem maar extra of is het geen aaikat?

Akelein zei

Ach, die Japie toch... Sterkte voor jullie allemaal!!!

Greet zei

Ach, arme Japekoppie, hij is nu even de weg kwijt. Zielig.

Marjon zei

Arme Japekop en arme mevrouw Katblad! het valt niet mee om je lieveling te zien lijden en er niks aan te kunnen doen. Wij hebben hetzelfde meegemaakt: broer en zus, die altijd mot met elkaar hadden en daarom steeds alert waren op elkaar. Toen broertje een bezoek aan de dierenarts moest maken en we daar afscheid van hem moesten nemen, was zusje behoorlijk van slag. Toen we 's avonds het kattenluikje dicht wilden doen, keek ze ons woest aan en ging over de rooie: hoe konden we het in ons hoofd halen: HIJ was nog niet binnen en we konden hem toch niet buiten laten!
Tja, het slijt, afleiding zoeken helpt soms een beetje, maar je bent samen verdrietig en dat hebben onze vriendjes goed in de gaten.
Veel sterkte allemaal! We leven met jullie mee!