Zelf chaos creëren: zo doe je dat!

Graag willen wij vertellen over afgelopen nacht, hoe het kwam dat mevrouw K. nauwelijks de slaap kon vatten, en op de momenten dat dat onverhoopt wel lukte weer snel wakker werd gemaakt door een knal uit de hemel of een lastige haarfabriek. En omdat wij daar geen foto's van hebben (fotograaf was uiteraard naar huis of in elk geval niet aanwezig), hebben wij ons verslag gelardeerd met wat foto's van een vechtpartijtje (Boez en Os) van gisteren. U hoeft dus geen verband te zoeken tussen plaatjes en verhaal, want dat is er niet.

Wel, K. ging niet te laat naar bed (voor tienen) omdat zij gisterochtend getuige was geweest van de zonsopgang (bij wijze van spreken) en haar tijd vóór het voorspelde noodweer graag wilde besteden aan wat huishoudelijk werk en de nodige boodschappen. En daar de lucht alsmaar donkerder werd, besloot zij dus niet naar bed terug te gaan maar eens even flink aan te pakken. Ja, de ochtendstond heeft wel degelijk goud in de mond! Wij weten dat sommige mensen zullen denken: belachelijk om zo vroeg je nest uit te komen als dat niet per se hoeft, maar wacht dan maar tot u net zo oud bent als mevrouw K., dan komt u er vanzelf achter dat je heel gemakkelijk van avondmens kunt veranderen in ochtendmens. Maar dit alles terzijde.

Foto: het gevecht werd wat venijniger omdat Oscar helemaal geen zin had in lichaamsbeweging, van het begin af aan eigenlijk al niet.

Wel, K. was dus vroeg naar bed gegaan om nog even vanaf haar bedstee naar een leuk stukje cabaret op tv te kijken.
De haarfabrieken waren allen spontaan naar binnen gekomen na een flinke stortbui, het luik was afgesloten en ramen waren dichtgedaan; dit alles om te voorkomen dat de reporters tijdens een nachtelijke verkenningstocht verrast zouden worden door de bliksem en donder en daardoor wellicht de kluts kwijt zouden raken.
Hoewel het cabaret erg komisch was, viel K. toch tijdens het programma in slaap. Dat kan gebeuren helaas, maar daar doen we verder niet al te moeilijk over.
Iets na 01.00 uur begon het gedonder, letterlijk dus! Bij de eerste klap zat K. rechtop in bed en zag 0.0 haarfabriek in de slaapkamer liggen of zitten. Dat was vreemd en moest onderzocht worden.
K. zag al direct dat zij was vergeten het slaapkamerraam goed te sluiten; de reporters waren op stap gegaan.
Snel werd het luik beneden ook ontsloten. K. trok wat kleren aan en ging even later de regen in. Japekop kwam al gauw scheldend onder een wielhuis vandaan en werd gevolgd door Oscar.
Twee binnen, nog drie te gaan.
De Boez hoorden wij boven binnenkomen door het slaapkamerraam. Kaboenk, met zijn smerige baggerpoten via het bed op de vloer. Zeven kilo minstens, anders had de Kaboenk lang niet zo hard geklonken.
Nog twee te gaan.
Mevrouw Troy dook opeens in het halletje bij de voordeur op; ze had ergens binnen gezeten, begreep niets van al het nachtelijk gedoe, dacht dat we leuk uit wandelen gingen en liep de regen in (dat krijg me als je last van Katzheimer hebt). Gelukkig konden wij haar snel terug naar binnen drijven.
Nog één te gaan.
Cera kwam niet tevoorschijn. Altijd die Cera weer die op de moeilijkste momenten onvindbaar is en niet reageert op ons roepen. Gevolg: wij konden nu het luik niet afsluiten (het raam boven had K. intussen al dicht gedaan) en K. vond dat ze onder deze omstandigheden niet terug naar bed kon. Gelukkig duurde het wachten op Cera maar een half uurtje en konden we allemaal gaan slapen. En het onweer dreef snel over.

Het gevecht werd even gestaakt maar was duidelijk nog niet klaar.

Natuurlijk had K. best wel kunnen bedenken dat slapen met alles potdicht bij de thans heersende warmte op onze bovenverdieping een onmogelijkheid is. Jawel, de ventilator stond klaar, maar daar had zij al een stijve nek en schouder van gekregen.
En ondanks dat wij nog steeds geen goed passend hor hebben, besloot zij het raam toch maar weer te openen; met een beetje geluk sliepen onze reporters gewoon door en bovendien liet zij de blinden zakken tot op de vensterbank: knappe kat die daar doorheen zou breken! Doch het was de Boez die zich als eerste door de luxaflex heen naar buiten wrong. Ach, dacht K., de regen is gestopt dus laat ze in hemelsnaam maar weer gaan. En ze gingen allemaal, op één na: mevrouw Troy bleef namelijk liever binnen. Wel moest K. nog naar beneden om het luikje weer open te zetten, want met name Japekop, Cera en Oscar lopen graag om. Iets wat mevrouw K. trouwens niet zo erg vindt, want al die landende haarfabrieken op bed is ook niet bepaald aangenaam, vooral als dat landen bovenop je lijf plaatsvindt.

Het gevecht werd inderdaad voortgezet.

Wel, de Boez had weer vreselijke lol in het in (op K.) en uit springen, maar uiteindelijk bleef hij langere tijd weg en kon K. eindelijk de slaap vatten.
Voor lang? Neen.
Want de Boez had Luna op het dak ontmoet en zoals gewoonlijk hadden zij ruzie gekregen over de eigendomsrechten van een aantal dakgoten.
Toen K. (wakker geschrokken) naar buiten keek, was het duidelijk dat Luna aan de winnende hand (poot?) was, want wij zagen een wolk van witte haarpluizen en Luna heeft geen wit haar, de Boez in overvloed.
Hij kwam achter een dakje vandaan en zijn eigen haarpluizen zaten aan zijn snuit gekleefd en hingen overal losjes verspreid aan zijn vacht. Daarna zagen wij Luna tevoorschijn komen, onaangedaan, zeer statig en trots, en vastbesloten de Boez nogmaals duidelijk te maken dat de goten tot haar territorium horen. Boez vluchtte een puntdak op, Luna zette de achtervolging in. Er klonk wederom gekrijs en wij hoorden van diverse kanten, uit diverse openstaande ramen, menselijke scheldwoorden klinken.
Fluisterend smeekte K. de Boez binnen te komen. Ze bood hem snoepies aan, muisjes, de hele santenkraam, alles wat ze kon verzinnen om Boez mee te lokken. Maar Boez was in de war en niet van plan nu al op te geven.
K. ging tenslotte maar weer terug naar bed, en zowaar, de Boez landde nog geen 2 minuten later midden in haar maag.
Heeft K. daarna dan nog wél even kunnen slapen? Jawel.

Het ging maar door en door.

Om kwart over negen vanochtend schrok zij wakker. De Os lag naast haar op bed (voor het eerst!!!), de rest van de haarfabrieken liep ongeduldig rond omdat het ontbijt te laat was.
Snel ging K. naar beneden, en in de haast zag zij niet dat er op het vloerkleed was gebraakt maar voelde dat dus wel toen zij er met haar blote voeten in stond.
Met inmiddels de bril opgezet constateerde zij nog meer chaos: één van de kattenbakken was deels overhoop gehaald (grit over de vloer verspreid) en er waren sporen van diarree. Hier moest dus stevig aangepakt worden, en wel nog vóór het ontbijt. Ja, want ziet u ook wel eens zo'n tv-programma over zo'n kattenvrouwtje met tig katten in huis? (Uit de hand gelopen verzameling, zeg maar?) En hoe het daar dan uitziet, met bepieste, stuk gekrabde sofa's en stoelen en overal etensresten, overvolle kattenbakken met vliegen waartussen dan tientallen schreeuwende, verwaarloosde, magere haarscharminkels lopen?
Nee, wij willen niet dat iemand denkt dat het er op de redactie, bij mevrouw K. ook zo uitziet.
Wel, vanochtend zag het er dus in onze huiskamer uit alsof er een klein beginnetje was gemaakt met de grote, smerige chaos en alsof K. het allemaal niet meer onder controle had, en dat voelde helemaal niet fijn.

Einde van het gevecht, eindelijk!

Inmiddels is de tent weer schoon, hebben de reporters hun ontbijt gehad en zijn ze naar buiten verdwenen.
En mevrouw K. kan even gaan uitrusten....





Naschrift Hoofdredacteur:

Naar aanleiding van dit artikel hebben wij een stevig gesprek gevoerd met mevrouw Katblad, en dan vooral over haar te grote controle-behoefte.
Het verslag van dit gesprek is vertrouwelijk en zal niet gepubliceerd worden.
Verder hebben wij ons voorgenomen een timmerman/vrouw in te huren voor het vervaardigen van een raamhor, iets wat er nu eindelijk eens moet komen, zowel aan de voor- als achterzijde van de bovenverdieping.