Te warm voor uitzettingsactie?

Toen mevrouw K. eergisteren net weer even achter haar laptop zat, zag zij vanuit haar ooghoek opeens iets harigs door de gang flitsen. En daar de kleur van die harige flits haar niet bekend voor kwam, ging ze, uiteraard met camera, maar eens kijken wie er zo brutaal was geweest bij ons binnen te dringen en zelfs naar onze bovenverdieping te klimmen.
Wel, u ziet het: een prachtig roze exemplaar met een schattig snuitje.
Mevrouw K. vroeg hem zeer vriendelijk om weer naar beneden te komen omdat de oudjes daarboven lagen te pitten, maar dat paste niet in zijn plan. Echter, toen er heftig geblaas vanaf een bed klonk, leek het hem toch verstandiger om te doen wat wij van hem vroegen.

Hij was zelfs bereid om de redactie helemaal te verlaten, maar toen hij voor het luikje stond bedacht hij zich; vermoedelijk werd hij buiten opgewacht door een paar boze reporters en had hij geen zin in een pak rammel.

Wel, dan maar van de nood een deugd maken en eens kijken welke soort brokjes reporters krijgen.
Nee, erg veel zat er niet in! Maar dat komt natuurlijk doordat wij de rantsoenen hebben teruggebracht in verband met het overgewicht van de drie jongsten. En daar zijn dus onverwachte gasten maar mooi de dupe van, heh? Ja.
Maar laten we gauw kijken wat er verder gebeurde.
(Duidelijk zichtbaar een ventje trouwens!)

Wel, daar had je het al. Cera was via het loket binnengekomen en duidelijk niet blij met de onverwachte visite.
Maar zou zij in actie komen? Nee, daar was het vast te warm voor en bovendien is Cera niet zo heldhaftig.

Doch helemaal gerustgesteld was het roze ventje niet en daarom liep hij voor de veiligheid (al hyperventilerend, de arme ziel!) naar de keuken. Hij wist natuurlijk niet dat Cera even bang was al hij, al keek ze bijzonder boos en deed ze alsof ze erg gevaarlijk was. Maar ondertussen nam ze twee tellen later wel gauw de poten om op de buitentafel, vanaf een afstandje dus, af te wachten wat K. of de andere reporters gingen ondernemen.

Oscar had al een tijdje voor het luik gezeten om het roze ventje te kunnen grijpen zodra hij naar buiten zou komen. Maar het wachten duurde best lang voor Oscar, en dat (en de spanning natuurlijk) maakte dat hij vreselijk moest gapen.

Mevrouw K. had ondertussen het Poezenloket een eind verder opengeschoven opdat de roze knul makkelijk naar buiten zou kunnen vluchten, maar dat ging al snel niet meer op.
Ook de Boez zette niet bepaald zijn meest gastvrije blik op; dat is hier duidelijk te zien.

Met een bewaakt luik en idem Poezenloket schoot het allemaal niet op, en dus had K. ook maar de voordeur wijd open gezet. Oscar begreep dat verkeerd en kwam naar binnen om onze onverwachte gast van dichtbij te intimideren.

K. wist even niet meer wat nu verder te doen.

En onze gast wist het ook niet meer. De keuken had geen achteruitgang, dat had hij al geconstateerd, hij zat dus helemaal ingesloten. Eigenlijk kon het niet erger meer worden, toch?
Jawel, dat kon.

Want Japekoppie (die eerder boven, vanaf het bed had liggen blazen naar onze gast), vroeg zich af waarom het uitzetten van de vreemdeling zo lang moest duren en kwam daarom naar beneden om de situatie nader te bestuderen.
Het arme vreemde ventje had nu dus te maken met 3 vijandige reporters binnen, en nog eens een scheldend viswijf (Cera natuurlijk, heh?) op de buitentafel.
Tja, wat nu?

Wel, in zo'n uitzichtloze situatie kun je maar het beste een hapje gaan eten, toch? Soort van galgenmaal?Daarom. Gelukkig stonden er nog wat restantjes, goed genoeg om even je zinnen mee te verzetten.
En wat deed de rest van het harige volk?

Sporenonderzoek natuurlijk.
Tjongejonge!

Omdat de roze, vreemde jongen onze reporters niet wilde storen bij hun belangrijke werk, kroop hij na het eten onder de keukenkastjes, waar overigens nog meer brokjes over de vloer verspreid lagen. Fijn dat er eens werd opgeruimd, dacht mevrouw K. nog.
Wel, daar bleef het ventje dus een tijdje zitten.

Er was sinds de binnenkomst van de vreemde roze reeds een half uur verstreken en K. had nog meer te doen. Zij besloot daarom om wat keukenklusjes uit te voeren en keek ondertussen steeds even of onze gast het nog wel goed maakte, onder die kastjes.
En toen opeens was hij zomaar weg. Geruisloos had hij ons huis verlaten, nadat hij het juiste moment had afgewacht. Onze reporters waren ook verdwenen, en wij hebben verder geen gegil, gegrom of andere, bij amok passende, geluiden gehoord. We hebben de vreemde roze tot nu toe niet meer teruggezien.