Zakdoekje...

Wel, wij kregen zomaar Mio op bezoek, en dat terwijl hij maar zelden de Katbladstraat oversteekt. Maar goed, nu was hij achter zijn mens aangelopen, want die was net uit de nachtdienst en kwam een kopje koffie of iets dergelijks bij ons doen. En daar Mio dus lange tijd alleen was geweest en erg gesteld is op de aanwezigheid van zijn mens, had hij de barre tocht aangedurfd en was zijn mens dus gevolgd.

Japekoppie echter (u ziet hem nog net achter de plantenpot) was niet zo blij met de komst van Mio. Nee, want J. was nog niet zo lang wakker en had helemaal geen behoefte aan gezeik aan zijn kop, en zeker geen zin in een confrontatie. Ja, er werd over en weer wat geblazen, maar de situatie liep niet uit de hand want Japekop besloot maar weer naar binnen te gaan. Wij kunnen u vertellen dat Mio daar erg tevreden over was en vervolgens diverse keren poogde ons huis binnen te dringen om de voerbakjes zogenaamd op hun inhoud te controleren. En daar Mio een beetje aan de zware kant is en op dieet, werd hij diverse keren door zijn mens tot de orde geroepen.....
Dus, toen Mio's pogingen eten te stelen op niets uitliepen, kwam hij maar braaf onder onze buitentafel zitten en was de rust (ook voor mevrouw Troy, die ondertussen erg zenuwachtig en ontevreden heen en weer liep voor het poezenloket) wedergekeerd.

Vol aanbidding keek Mio op naar zijn mens, dat ons ondertussen het één en ander over Mio toevertrouwde.
Mio is nog niet zo oud (middelbare leeftijd zeg maar), en toen het mens in het asiel kwam om een kat uit te zoeken, werd hem afgeraden Mio te nemen. Mio zat al héél lang in een hokje, was niet één van de gemakkelijksten, kon niet goed omgaan met andere katten, was kindonvriendelijk en meer van die dingen. Ja, hij was al een aantal keren geplaatst geweest maar daarna ook weer teruggebracht, zelfs met als reden dat Mio aan de bank krabte. Dan waren er ook nog wat medische probleempjes, maar Mio zou in elk geval gezien zijn karakter niet op een plek als de Hoftuin kunnen wonen. Nu had Mio de mazzel dat zijn mens een eigenwijs mens is en tegen de (vast goedbedoelde) raad van de asielmensen inging; hij nam Mio toch mee.
En inderdaad, Mio bleek niet één van de makkelijkste te zijn, maakte in het begin aardig wat ruzie in de tuin, sloeg uit jaloezie zijn mens een keer bovenop zijn hoofd (andere kat op schoot dus eigenlijk wel verdiend...) en meer van die dingetjes. Maar mens en kat bouwden een relatie op, en het is gewoon een kwestie van geven en nemen, zoals in elke relatie. Mio is rustiger geworden, slaat niet meer zo wild om zich heen en heeft eigenlijk nauwelijks problemen in zijn leven, behalve dan dat dieet, heh? Maar daar hebben wel meer haarfabrieken last van!
Ja, het is een mooi verhaal dat wij u niet wilden onthouden. En Mio en zijn mens zijn al een paar jaar erg gelukkig samen! (Even een zakdoekje pakken.)