Ondanks alles

Opeens werden wij weer eens opgeschrikt door allerlei vreemde geluiden uit de keuken. Eetgeluiden dus, maar dan alsof er drie haarfabrieken tegelijk bezig waren en de brokjes niet alleen gegeten werden, maar ook nog eerst gevangen moesten worden. Dus we gingen maar eens kijken wat er aan de hand was en namen voor de zekerheid de camera natuurlijk mee.
Wel, bij het voerbakje van de Boez was niemand te bekennen, maar een zooi was het wel. Van alles ernaast gefli....eh, gegooid dus. We kregen al een donkerbruin vermoeden....

En ja hoor, daar zat Oscar, en nu met zijn snuit in het bakje van mevrouw Troy. Maar goed dat zij niet aanwezig was want wij weten zeker dat zij een dergelijke brutaliteit niet op prijs stelt. Ook hier vlogen de brokjes in het rond terwijl Os zat te schrokken. Alsof hij in dagen niet had gegeten terwijl wij heus wel beter weten. Mevrouw Katblad kreeg een beetje de pest in want zij had zojuist nog gestoft en gezogen, en het Zuigmonster alweer terug in de kast gezet. Nou Os, zo is het wel weer genoeg, vind je zelf ook niet?

Nee, Os was een andere mening toegedaan. Hij moest immers nóg een bakje op ongeregeldheden inspecteren? Precies dezelfde brokken hoor Os! En weer vloog er van alles in het rond. Vanwege de bewijslast maakten wij nog één foto, en wilden Os vervolgens het huis uitzetten. Genoeg is genoeg, heh?

Wel, wederom was Oscar het niet met ons eens. Hij sprong terug op het keukenkastje waar de brokken van de Boez stonden, en dook opnieuw met zijn snuit in het bakje.
Dat ging ons echt te ver. Nee Os, als je dan zo'n honger hebt, moet je naar huis gaan om te eten. Ja, we vinden je reuze lief en je bent een uitstekende reporter geworden, maar er zijn grenzen aan onze gastvrijheid.
En eindelijk begreep Oscar ons. Hij probeerde weliswaar nog de camera uit onze handen te stoten en controleerde ook nog snel het bakje van Cera, maar dat was al leeg gelukkig. En terwijl wij Oscar met zachte hand naar het Poezenloket leidden, voelden wij onder onze blote voeten het spoor van de Os, die blijkbaar kort geleden nog in de straat of een tuin flink wat narigheid in zijn vacht had verzameld, wat nu dus over onze vloer verspreid lag. Bij het Poezenloket knuffelden wij de Os nog even. Ja, omdat wij ondanks alles toch erg, héél veel, van hem houden. Ongetwijfeld tot later lieve Oskyman!