Opmerkelijke gebeurtenis

Krijsende haarfabrieken. En hoewel de fotograaf net aan een glaasje wijn zat, riep de plicht. Ja, daar was nieuws dus we moesten erop af!
We zagen het al gelijk: ruzie op het garagedak aan de overkant. En daar Cera daar vaak verblijft en dat dak tot haar territorium behoort, moest één van de twee dus wel onze adoptiemeid wezen, maar we konden niet direct zien welke.
En daar Cera altijd het pestslachtoffer is en daarom nooit de aanvaller, dachten wij dat de haarfabriek in de penibele situatie (op het randje) ons poezenmeisje was, maar we konden dat op deze afstand niet met zekerheid vaststellen. Dan maar een stukkie doorlopen en de kwestie van dichterbij bekijken, heh?

Nee, zo werden wij nog niks wijzer. Ons zicht werd ook belemmerd door de ondergaande zon, die recht in onze lens scheen. Met de camera liepen wij wat heen en weer om een beter zicht te krijgen en de indentiteit van beide ruziemakers zodoende te kunnen vaststellen, maar het zat allemaal niet mee. Waar we ook gingen staan, we zagen twee haarfabrieken die erg op elkaar leken en een rode gloed hadden over dezelfde cyperse mantelpakjes. Dat betekende natuurlijk wel dat één van hen een vreemde was, want wij kennen geen enkele andere poezesnoes die zo sterk op Cera lijkt. Tjonge, wat een probleem!

Toen opeens troffen wij het juiste licht en zagen aan de contouren van de koppies dat de aanvaller (dus de haarfabriek achter) Cera was. Ja, dat bekkie herkennen wij uit duizenden, dus was er geen twijfel meer mogelijk. Wel waren wij zeer verbaasd om Cera in een dergelijke aanvallende positie aan te treffen. Nee, wij hebben haar nog nooit eerder zo bezig gezien, zo vol zelfvertrouwen en agressief.
Blijft de vraag natuurlijk: wie is het arme moppie dat van het dak dreigt te glijden?

Wel, het antwoord moeten wij u schuldig blijven.
Want wat gebeurde er? Een bezorgd mens naderde tot erg dichtbij door op de blauwe container (onder het dak) te klimmen - om het afglijdende slachtoffer eventueel op te kunnen vangen-, waarna beide haarfabrieken op de vlucht sloegen. Wij hoorden de ruzie iets verderop (d.w.z. achterop het dak) voortgezet worden, maar konden er niets meer van zien.
Cera kwam zo ongeveer een half uur later thuis omdat het etenstijd was, de onbekende cyper hebben wij nog een paar uur later op dezelfde plek teruggezien, klaaglijk mauwend alsof hij/zij de weg kwijt was. Toen wij naderbij kwamen, vluchtte hij/zij wederom naar de achterzijde van het dak. Mochten wij meer informatie krijgen over deze haarfabriek (wellicht pas gearriveerd in onze buurt of minder wenselijk: verdwaald of weggelopen), dan stellen wij u daarvan uiteraard op de hoogte. Tot zover dus ons verslag van deze vreemde en opmerkelijke gebeurtenis.