Gewoon doorwerken

Mevrouw Troy wilde wel weer eens op pad voor een reportage, en dat betekent dat het goed gaat met haar voetkussentjes. Tenminste, dat nemen we aan want ze wil haar pootjes niet laten controleren, vooral niet als het zo warm is. Nee, als het aan Troy lag zou ze een blijf-van-me-lijf-huis oprichten voor haarfabrieken die er net zo over denken als zij, maar helaas is daar geen geld voor. Maar goed, T. Troy wilde dus op reportage en volgde de fotograaf door de Poort de Hoftuin in.

T. Troy:
"Ik volgde onze fotograaf en verwachtte gezien het vroege tijdstip eigenlijk geen bewegende objecten in de Hoftuin. Maar toen wij de tuin binnenliepen zat die Harremans daar. En over hem wil ik geen woord vuil maken. Nee, hij staat me niet aan en ik vind het niet interessant genoeg om hem te vermelden in mijn reportage. Dus ik liet die Har links liggen en keek de tuin eens verder rond."

"Nee, ik zag verder niets maar voelde wel een paar ogen in mijn rug prikken. Erg onaangenaam en slechte fibraties. Ik besloot erbij te gaan zitten en rustig af te wachten, en natuurlijk bleef ik op mijn hoede maar dat spreekt voor zich. Vervolgens concentreerde ik me op die slechte fibraties en bepaalde de richting van waaruit ze kwamen. En toen zag ik dat mijn gevoel mij niet bedroog."

"Ik had het natuurlijk kunnen weten, want als die Har aan het schooieren is zal die broer van hem ook wel in de buurt zijn. Panda dus ja. Hij zat mij vanachter de lavendel te bespieden en ik wist dat hij het daar niet bij zou laten.
De fotograaf riep nog dat er geen gevaar voor mij was, maar ik had genoeg gezien daar in die tuin en besloot weer naar de redactie te gaan. Bovendien kan het Poezenloket niet zo lang onbewaakt zijn, dus een reden temeer om mijn reportage te beëindigen. Nee, een bijzonder verslag is dit niet, maar ik heb tenminste de moeite genomen en als het niet goed genoeg is zetten ze het maar niet in het Katblad, heh?"

Mevrouw Troy keerde dus terug, liep de Poort weer door maar bleef wel netjes aan het eind van het pad op de fotograaf wachten. Vanaf dat plekje had zij trouwens goed zicht op het Poezenloket, wat zij toch als haar eerste prioriteit beschouwt.
Nee, wij hebben het met haar niet meer over haar pensioen gehad want wij willen eigenlijk graag dat zij gewoon doorwerkt; zij zou zich anders toch maar gaan vervelen. Natuurlijk zien wij erop toe dat zij voldoende rust kan nemen en laten wij de inrichting van haar werkzaamheden helemaal aan haarzelf over. En volgens ons kan ze dan best nog een tijdje mee....