Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

zondag 3 augustus 2014

Tjongejonge, inderdaad...

Gistermiddag zat Cera geduldig te wachten op een kleine snack van de borreltafel; wij hadden vispaté waarvan we wat op toastjes smeerden, heerlijk bij een glaasje Spritz met ijsblokjes.
De toast hoefde ons hongerig modelletje natuurlijk niet, maar een fliebertje zalm zou er met veel smaak en graagte (of omgekeerd) vast wel in gaan. Dus kreeg zij dat aangeboden, zoals u op de begeleidende foto kunt zien.
En toen? Smaakte het haar?



Nou, nee dus, want Charli had de zalmpaté ook geroken en was uit het niets te voorschijn gekomen om snel de flieber tot zich te nemen, of eigenlijk te jatten dus.
Cera had uiteraard flink de pest in (zie het boze oog).
En toen?










Wel, de tweede flieber verdween alweer in de klep van Charli en Cera werd nu echt heel erg pissig en begon hem uit te schelden. Volkomen terecht, dat zal niemand willen bestrijden.
Nee.
En toen?









Toen Cera klaar was met het uitfoeteren van haar buurhaarfabriek, vertelden wij haar dat het alsnog in orde zou komen, dat ze heel even geduld moest hebben en dan aan de beurt zou komen.
Vervolgens werd Charl zachthandig (maar dringend) van tafel ge...eh...duwd, waarna Cera eindelijk haar fel begeerde flieber vlak voor haar neus geserveerd kreeg.
Was dat alles?
Nee.





Want Cera kreeg weliswaar nog een flieber, maar ondertussen kwam Charli er alweer aan omdat de zalm hem goed had gesmaakt en hij er wel pap van lustte.
Oh. Hij sloeg toen zeker weer aan het jatten?









Nee, want Cera liep boos weg.
En daarna begon de vreselijke terreur van Charli: hij liep naar de toastjes toe en probeerde de zalm er vanaf te likken. Toen wij dat maar net wisten te voorkomen, dook hij met zijn snuit in het potje, en wij waren ook hier nog maar net op tijd met het wegduwen van zijn vastbesloten, heftig terugduwende snuit; u kent dat vast wel. Vervolgens bleef hij aanhoudend doorgaan met zijn pogingen onze zalm te bereiken, en een arm kun je maar een beperkte tijd omhoog houden, daarna beginnen immers de spieren te protesteren, niet?
Ja.
Wel, toen wij Charl wel zo'n 15 keer van de tafel hadden eh gezet en hij steeds terug bleef komen, hebben wij hem daarvoor beloond door hem een gigantische flieber zalm te geven, in de hoop dat hij daarna zou vertrekken (lees: opdonderen). Eerst dachten wij dat wij zo afdoende opgetreden hadden, maar toen hij klaar was met het uitgebreid wassen van zijn snuit, zette hij zijn terreur gewoon weer voort. Toen kwamen wij eindelijk op het geniale idee om het dekseltje op het potje te doen, zodat de zalm niet meer zo'n aantrekkelijke en heerlijke geur kon verspreiden.
En hielp dat?
Jawel, voor even. Charli ging zelfs weg om een rondje door de straat lopen en wij haalden opgelucht adem. Maar helaas, toen we net dachten van hem af te zijn, sprong hij weer op tafel met de bedoeling nogmaals zijn slag te kunnen slaan. Gelukkig kwam toen net op dat moment zijn mens naar buiten om hem op te halen voor het diner. Wij waarschuwden haar wel dat Charl waarschijnlijk niet veel van zijn Gourmet zou eten wegens het snacken van een behoorlijke portie zalmpaté, maar daar zat zij niet zo mee.
Oh. En?
Vanochtend hoorden wij dat Charli inderdaad geen hap van zijn Gourmet heeft genuttigd maar rechtstreeks naar bed is gegaan.
Tjongejonge...
Inderdaad. Wij vrezen trouwens dat Charl, net als zijn moeder (mevrouw Troy - red.) zaliger, lijdt aan een lichte vorm van dementie, u weet wel, Katzheimer.
Vreselijk! Maar hoezo?
Hij weet wat het woord NEE betekent maar reageert daar niet meer op.
Ach jee, wat lastig nou!
Inderdaad.

4 opmerkingen:

De Club van Rome zei

Niet snoepen voor het eten, eh Gourmetten heh.
Slechte opvoeding van Tante Kaat.

Club van Leiden zei

Ontzettend leuk verhaal!

Annemieke zei

Ik denk dat charli net als japekop zaliger gewoon veel voorproef genen heeft....

Ma Tok zei

Er mag ook best wat meer vet op die ribbetjes komen.