Geen recht van overpad?

Verdwaald of niet, maar de gast die wij een paar weken geleden mochten ontvangen was weer teruggekeerd in de Katbladstraat. En liep zich vervolgens klem bij de redactie, want het toeval wilde dat er heel wat nieuwsgierige haarfabrieken rondliepen die het betwijfelden of deze bezoeker wel recht van overpad had. En de roze gast was daar zelf ook niet helemaal zeker van, zo te zien tenminste.

In elk geval liep hij zich klem voor onze deur, en wist toen niet meer wat hem te doen stond.

Cera kwam als eerste naar de Roze toelopen. We weten niet wat haar bezielde om dit te doen, want normaal gesproken is zij bang van en voor vreemde haarfabrieken en blijft zij liever bij hen uit de buurt.
Op slechts twee meter afstand van de Roze bleef zij toch maar stilstaan.

Charli was van de andere kant gekomen en minder bang. U kunt dat op het filmpje (vorig bericht) beter zien.
Nu voelde de Roze zich nog minder op zijn gemak en begon te grommen en blazen. Charli trok zich daar weinig van aan want is al oud en ervaren en maakt zich niet zo druk meer om een beetje geluid.

Inmiddels was de Wams ook gearriveerd; hij houdt wel van een verzetje maar dan liever als toeschouwer. Bovendien was hijzelf natuurlijk ook min of meer een gast en dan dien je je afzijdig te houden.

Mevrouw K. had helaas geen tijd om de camera weer in de filmstand te zetten omdat er teveel tegelijk en op verschillende plekken gebeurde, en een gewoon fototoestel kan nu eenmaal al te snelle bewegingen niet aan.
De Roze deed nu niets anders meer dan constant heel hard blazen naar Charli, die op zijn beurt de kalmte zelve bleef. Tja, hij zat natuurlijk op eigen, vertrouwde grond terwijl de Roze zich alles behalve op zijn gemak voelde in deze vreemde omgeving met al die toeschouwers op zijn lip.

Wamy zat te genieten, dat was wel duidelijk!
Maar net toen K. dit plaatje van hem schoot, verplaatste de Roze gast zich.

Hij (de Roze) had het zomaar aangedurfd om langs de benen van K. naar onder onze buitentafel te vluchten, vlakbij waar de Wams net nog zat. Wams raakte even helemaal van slag door deze positiewijziging en begon zowaar te blazen tegen de bezoeker.
Wel Wams, zo doe je net alsof je bij ons hoort; voel je dat misschien ook een beetje zo?
Inderdaad erg schattig, maar we gaan gauw verder anders komt dit verhaal nooit tot een eind.

Cera begon gelijk aan een gedegen sporenonderzoek op de plek waar de Roze zojuist nog had gezeten.
Merkwaardig toch dat haarfabrieken dat sporenonderzoek al gaan doen terwijl de maker van die sporen nog niet eens vertrokken is en eigenlijk nog in de gaten gehouden zou moeten worden.
Maar zo zijn er wel meer bijzondere dingen op te merken betreffende het gedrag van haarfabrieken, dus laten we daar maar niet te lang bij stilstaan.












Charli hielp Cera bij haar onderzoek, of misschien was het wel andersom, dat kan natuurlijk ook.
Maar het kan uiteraard ook zo zijn dat elk zijn eigen onderzoek deed en dat er dus van helpen helemaal geen sprake was.
Terug naar onze buitentafel maar weer?

Ja, want het Roze beertje had zich weer verplaatst en was nu vlakbij onze schuilhut gearriveerd, maar dan wel de achterzijde daarvan. Hij leek nog niet van plan op te stappen, wilde waarschijnlijk liever daarmee wachten totdat onze haarfabrieken allemaal waren opgehoepeld.

Wel, het kon nog erger, de situatie kon ook nog verslechteren door de komst van bijvoorbeeld?
Ja, 1 keer raden moet genoeg zijn als wij u vooraf vertellen dat hij pas net van bed was gekomen en nog niet helemaal wakker was.

Inderdaad, jongeheer Boezelmans, oftewel de Boez.
Hij had helemaal niks in de gaten en liep al geeuwend onder de tafel door terwijl de Roze op nog geen meter afstand zat, Wamy nog steeds op de bank dweilde en de nog enig ontbrekende (wit-rode) reporter zich ook had gemeld.

Dat onze knul niet bijster slim is wisten we al, maar hoe zat het met zijn instincten en antennes?
Gelukkig, die bleken nog te werken, al verliep het allemaal wel wat traag. Jawel, Boez ontdekte de Roze vreemdeling en besloot de gast eerst maar eerst eens goed te bestuderen.
Helaas bleef het daarbij.
We zeggen dit niet omdat wij graag hadden gezien dat onze gast in de problemen zou komen, maar meer omdat wij wat meer dan dit (foto) van onze Boez hadden verwacht.

Maar ook Wamy en de Os hadden wat meer actie van de Boez verwacht. Oscar trouwens stelde ook teleur; hij had vanaf het prille begin op de tafel verderop in de straat zitten kijken naar alles wat er voor de deur van de redactie gebeurde, maar had het dus niet nodig gevonden zich te melden om zijn aandeel aan deze reportage te komen leveren, waarschijnlijk omdat hij zijn nieuwe contract toch al binnen heeft gesleept. Wij zullen binnenkort nog een hartig woordje met hem moeten wisselen.
Maar nu weer terug naar het verhaal want het eind is nu eindelijk in zicht.
U ziet de Boez omkijken naar zijn vriendje Os en wij kunnen u enkel melden dat er wat blikken van verstandhouding werden uitgewisseld. De Roze bleef gewoon zitten waar hij zat en dat gold dus ook voor de anderen.
Hoewel?

Charli (foto) had al zijn interesse in de Roze gast verloren en had bovendien nog meer te doen dan alleen maar afwachtend rond te hangen bij de buitentafel.
Voor Cera gold hetzelfde; zij was reeds eerder vertrokken naar de Kruidentuin. Blijkbaar had het sporenonderzoek voldoende informatie opgeleverd en vonden zij het niet langer nodig om in de buurt te blijven.
En mevrouw K. was het ook een beetje zat geworden. Vóórdat dit verhaal begon was zij aan het huishouden geweest, en nu kon zij de drang om daarmee door te gaan niet langer meer bedwingen.
Dus hier eindigt deze reportage en daarom kunnen wij u niet vertellen hoelang de Wams, Oscar en de Boez het Roze Beertje nog lastig hebben gevallen, hoe de gast tenslotte heeft kunnen ontsnappen en in welke richting hij zijn tocht heeft voortgezet. Wel kunnen wij u melden dat onze benedenverdieping weer een grondige poetsbeurt heeft gehad en dat alleen mevrouw K. daar erg tevreden over is.
Amen.

Boze gast

Morgen het hele verhaal!

Stilleven

Kattenkunst

Titel:
"Haarbal op steigerhouten eettafel"
Materiaal:
- opgelikt kattenhaar, gevormd tot een zogenaamde haarbal of -bolus
- maagsap met slijm en mousse van gourmet (zeevis met spinazie)
- pampasgras
- nepeta cataria
- gras van onbekende herkomst

Datum: 28 augustus 2014

Kunstenaar:
B.Oezelmans


Prijs: 5 euro

Bovenstaand kunstwerk door roze bril van mevrouw K.

Prijs: 10 euro

Alweer ingesloten

Omdat de Os al een tijdje bijna roerloos naar het kattenluikje van Charli zat te staren, vond mevrouw K. dat ze maar eens moest gaan kijken wat daar gaande was.
Hoewel, ze had al een donkergrijs-met-wit-vermoeden, en u begrijpt natuurlijk onmiddellijk wat of eigenlijk wie wij daarmee bedoelen.
Maar een vermoeden (van welke kleur dan ook) geeft geen definitieve zekerheid, heh? Neen.
Kom op dus, dan gaan we het controleren.

In eerste instantie zagen wij alleen maar heel veel wit, maar daardoor wisten alleen nog maar dat dit niet Charli kon zijn.
Het koppie van de haarfabriek zat achter een mistige waas, dus daar werden we ook niet veel wijzer van. Het vermoeden bleef en zekerheid hadden we dus nog steeds niet mogen ontvangen, ook niet nadat we zagen dat de haarfabriek wanhopige pogingen deed het luikje open te rammen. Er zat dus niks anders voor K. op dan op de deur te kloppen om de buuf ervan te verwittigen dat er een soort van noodgeval in haar halletje gevangen zat.

Pas toen de deur open ging, werd eindelijk ons vermoeden bevestigd, en de buuf vertelde ons ook nog dat de Wams wel vaker per ongeluk bij binnenkomst een schuifje verzet en zichzelf daarmee insluit.
Het noodgeval zelf wierp zich na zijn bevrijding direct op onze Nepeta cataria (dank je wel, Katja!) om middels een paar haastige snuiven en happen enigszins te kunnen kalmeren. Overigens, van het feit dat dit wilde kattenkruid op de Rode lijst staat, heeft nog geen enkele passerende haarfabriek zich ook maar iets aangetrokken. Het zij zo.

Ze kan echt niet zonder mij!

Boez:
Ze gebruiken op het dak een apparaat dat sist en puft, en daar hou ik niet van want het lijkt soms alsof er een hele kluwen gevaarlijke gifslangen om de redactie heen kronkelt met het doel om ons te bijten en te vermoorden door wurging of zo.
Daarom blijf ik dus liever binnen tot het gesis is gestopt en de bouwvakkers weg zijn.
Maar ik blijf dus ook vooral binnen om mevrouw K. gezelschap te houden omdat ze anders zo alleen is. Dan geef ik haar wel duizend kopjes en laat ik haar weten dat ik er voor haar ben in niet alleen mooie, maar ook moeilijke tijden. Als ik tenminste maar op tijd mijn brokjes krijg en een snoepje op zijn tijd.

Zo maak ik me nog een beetje nuttig op de redactie en bezorg mevrouw K. de nodige motivatie om toch vooral door te gaan met het Katblad en zich niet onder te dompelen in gevoelens van boosheid, verdriet of depressie. Natuurlijk weet ik niet precies wat dat allemaal inhoudt want ikzelf heb alleen maar last van angstaanvallen, honger en soms een vorm van ADHD, maar ik heb heus wel in de gaten dat mijn aandacht voor haar haar opmontert en daar gaat het tenslotte om.
Op de eerste foto ziet u mij het doosje bewaken waarin heel veel foto's van ons zitten. Op de tweede foto (hiernaast dus) ziet u hoe ik haar aanmoedig weer een stukje te schrijven voor het Katblad, waarbij ik wel moet opletten dat ik die klep niet te ver omlaag duw omdat er dan belangrijke informatie verloren kan gaan en dat vindt K. niet zo handig, heeft ze gezegd. (Het op knopjes drukken of eroverheen banjeren doe ik dus nooit, zo stom ben ik nu ook weer niet.)

Daarnaast houd ik natuurlijk ook de straat in te gaten voor het geval dat, en ook dat is zeer nuttig en noodzakelijk werk.

Ik kan dus eigenlijk wel stellen dat ik voor het Katblad erg belangrijk ben, en al functioneer ik dan niet optimaal als reporter, ik heb toch wel degelijk bewezen dat mevrouw K. niet zonder mij kan en het LKB dus ook niet.
Ik denk daarom dat het goed zou zijn wanneer de Hoofdredacteur in samenwerking met K. een nieuw contract voor mij opstelt waarin het bovengenoemde belang de hoofdmoot vormt en er verder niet meer zo de nadruk wordt gelegd op mijn gebrek aan talent voor het reporterswerk en of ik daar nu wel of niet geschikt voor ben. En daarmee heb ik alles wel gezegd, voor nu dan.

Blikjes met vlinders in de bonus?

Vanochtend vroeg zagen wij Mickie in het midden van de Hoftuin zitten.
Misschien zou zij vandaag wel bereid zijn tot het meewerken aan een diepte-interview?
Wel, dacht mevrouw K., we kunnen het allicht proberen want nooit geschoten is altijd mis, en daarom nam zij alvast een foto van Mickie, al was de afstand nog best groot.
Toen liep K. voorzichtig naar het haarfabriekmeisje toe.

En zowaar, Mickie ging er niet vandoor maar bleef braaf zitten. Misschien kwam dat ook omdat mevrouw K. door de knieën ging en daardoor minder groot en gevaarlijk leek? Het zou zomaar kunnen.
In elk geval was dit een onverwacht, zeer geschikt moment voor een ernstig gesprek met het kleine lappenmeisje.

Wel, Mickie, vertel eens: wat zijn je plannen voor vandaag en hoe denk je die uit te gaan voeren?
Daar moest Mickie even over nadenken want op zo'n ingewikkelde vraag had ze niet gerekend.

Maar Mickje is een slimme meid en niet voor één gat te vangen. Ze vertelde ons dat haar plannen niet van belang waren omdat ze (net als alle andere haarfabrieken) in het nu leeft en dus nooit in het straks, behalve als er een lekkere maaltijd in op komst is. Dat klonk K. heel bekend in de oren want dat zeggen alle andere haarfabrieken ook altijd. En ze veranderde haar vraag dusdanig dat deze beter door het haarfabriekmeisje te beantwoorden viel of tenminste redelijk te behappen was.
Wat ben je aan het doen, Mickie?

Wel, ook geen echt makkelijke vraag natuurlijk, maar na even nagedacht te hebben vertelde Mick dat ze zat te wachten op de vlinders. Ja, ze had er wel al één gezien (een kleine vos - red.) maar die zat nu hoog in de boom (vlinderstruik) om met zijn vleugels de warme ochtendzonnestralen op te vangen. En Mickie kon niet bij hem komen want in de vlinderstruik (boom) is het moeilijk klimmen en bovendien was die vlinder ook niet achterlijk, hij zou natuurlijk allang weggevlogen zijn als het harige lappendekentje nog maar pas halverwege in de struik hing. Bovendien waren de takken van de vlinderstruik niet zo dik en is Mick ondertussen best een flinke meid geworden; een ongeluk zit nou eenmaal altijd in een klein hoekje.

Maar misschien was mevrouw K. wel op weg naar de supergrutter? En wellicht verkochten ze daar blikjes met vlinders en waren deze misschien ook nog toevallig in de bonus?
Helaas, K. kreeg geen gelegenheid om haar antwoord te formuleren op deze interessante vragen, want plots kreeg Mickie een onweerstaanbare behoefte om naar haar huis te rennen, en daarmee was het interview dus opeens afgelopen...

Maar als mevrouw K. later op de dag naar de grootgrutter gaat, zal zij toch even bij de servicebalie informeren naar blikjes (nog levende) vlinders, al loopt zij dan waarschijnlijk wel een redelijke kans per dwangbuis afgevoerd te worden. Hoewel, waarom eigenlijk ook niet als je tegenwoordig ook al via internet levende lieveheersbeestjes kunt bestellen? Straks maar even google op loslaten, heh? Ja.

Doe wat, mevrouw K.!

Cera:
Nee, er zijn op dit moment inderdaad geen bouwvakkers bezig, maar toch ga ik niet naar buiten want die klier en pestkop van een Harremans zit op onze buitentafel. En als je wilt weten wat hij daar in zijn schild voert, moet je vooral zelf maar even kijken, maar ik kan je wel alvast zeggen dat het niet deugt en dat hij zich niet aan de regels houdt.

Ja, hij zit daar namelijk van onze nieuwe Nepeta te vreten, die lekkere plant die we van mevrouw Katja hebben gekregen, en hij doet dat zo wild en onbeheerst dat hij het zeg maar compleet zit te slopen.

Ik kan me niet voorstellen dat mevrouw Katja dat plantje heeft bedoeld voor de hele Katbladbuurt en dat ze dan de hele boel komen kaalvreten voordat wij van de redactie er zelf van hebben kunnen genieten, toch? Nee, ik ben er eigenlijk wel zeker van dat ze vooral aan mij heeft gedacht toen ze het plantje kwam brengen.
Moet je hem bezig zien: hij vreet alle bloemen op!
Mevrouw Katblad, moet u in dit geval niet even ingrijpen in plaats van foto's te maken van dat mormel van Hof is Vol?

U moet Harry zeggen dat ie terug moet naar de Hoftuin, dan kan ie daar zijn eigen planten vernielen.
Mevrouw K., en dan moet u Harry ook zeggen dat ie hier niet meer mag komen omdat het onze tafel is en ik hem daar niet wil hebben en Oscar en de Boez ook niet.
Waar zijn ze eigenlijk, onze jongens? Nooit zijn ze er als je ze nodig hebt en nou sta ik er dus weer helemaal alleen voor en ondertussen vreet die rottige Harry maar mooi ons Nepetaplantje kaal en is er straks helemaal niks meer van over.
Mevrouw K., DOE WAT!

Geen ideale werkomstandigheden

Na de schermutseling in de Steeg van Storm (zie vorig bericht) zetten wij de korte ronde door de Katbladbuurt met onze twee harige ventjes voort. Oscar uiteraard voorop, Boez achter ons aan sjokkend. Hij had namelijk erge last van het feit dat wij ons rondje in omgekeerde richting liepen terwijl hij toch al zo in de war was door de werkzaamheden op ons buurdak en daarom het grootste deel van de dag angstig weggekropen zit onder het logeerbed. Het was dus al heel wat dat hij mee naar buiten was gekomen.

Alle narigheid in ogenschouw genomen deed de B. eigenlijk toch wel aardig zijn best om nog wat bij te dragen aan deze reportage. Wij zullen het daarom voorlopig niet meer hebben over zijn contract; de werkomstandigheden van dit moment zijn verre van ideaal voor dit gevoelige knaapje.
Hiernaast ziet u hem bezig met het onderzoeken van de markeringen van soortgenoten, en dat deed hij bijzonder serieus en nauwkeurig. Chapeau dus voor jongeman Boezelmans.

Oscar stapte flink door, op zoek naar interessante fietstassen die helaas dit keer ontbraken in de Parallelstraat. Wel stond er een bijzonder interessant wielhuis, maar daar had hij geen belangstelling voor vandaag. Bovendien kwam er een zeer zwarte lucht aan, en dat maakte dat K. ook wat harder liep dan normaal. Kortom, het tempo was voor de Boez nauwelijks om bij te houden.

In de Kruidentuin aangekomen rook Boez zijn stal, zeg maar. Plots nam hij daarom de leiding met uiteraard de bedoeling zo snel mogelijk naar de redactie terug te gaan. Oscar had nog best even een tuininspectie willen uitvoeren maar besloot op het laatste moment om deze klus uit te stellen tot een later tijdstip.
Over de verlenging van het contract van de Boez zullen wij het pas weer hebben als de bouwvakkers definitief vertrokken zijn, en dat kan best nog wel even duren omdat de mannen ook het dak van de redactie nog moeten gaan herstellen. En daarvoor moet het eerst een paar dagen droog zijn geweest, iets wat er voorlopig nog niet lijkt in te zitten.
Dat zal ook betekenen dat wij voorlopig geen logés kunnen ontvangen; het logeerbed met tot op de vloer overhangend dek behoort nu de Boez toe en op deze plek krijgt hij ook elke ochtend zijn ontbijt geserveerd. (Dat staat overigens niet in zijn huidige contract maar daar doet K. gelukkig niet moeilijk over.)

Os doet bescheiden aanval

Om u te laten zien dat ook Oscar wel eens in de aanval gaat, hebben wij deze foto voor u gemaakt.
Wij waren op weg naar de Parallelstraat en de twee reporters bevinden zich hier in de Steeg van Storm.
Oscar heeft zich zogenaamd verdekt opgesteld en Boez (altijd achterop) heeft hem natuurlijk allang gezien en nadert voorzichtig en tergend langzaam.
Kan de Os zich zo lang beheersen en stil blijven zitten?

Neen. Maar omdat de Boez zich onmiddellijk op zijn rug laat vallen, is er voor Os geen eer aan te behalen. Dat betekent dat deze aanval van Oscar niet uitmondt in een stoeipartij, zoals andere keren vaak wel het geval is.

Bovendien riep mevrouw K. dat er gewerkt moest worden en liep zij snel door, dacht Boez aan zijn contract dat evenals dat van de Os ook op de onderhandeltafel ligt.
Vandaar dus dat de twee reporters braaf met mevrouw K. mee wandelden.

Ernstig gesprek en daarop volgende actie

Vandaag hadden wij in de Kruidentuin een kort onderhoud met Oscar. Het onderwerp van gesprek was (zoals u reeds zult vermoeden) de verlenging van zijn contract bij het LKB en de voorwaarden die daaraan verbonden zijn. Eén van die voorwaarden (zoals u ook al had vermoed) is dapperder gedrag en meer doorzettingsvermogen, anders krijgen we namelijk geen spannende situaties meer en kunnen we het voortaan alleen nog maar hebben over de vechtpartijtjes tussen onze drie reporters, en dat wordt uiteraard op den duur behoorlijk saai voor onze lezers (maar ook voor mevrouw K. die dan weer een verhaal moet breien van wie bovenop lag, waarom en hoe, terwijl er altijd dezelfde kreten klinken als "Laat me los" of "Wie is er nu de baas, flapdrol". En daar kunnen we dit Katblad echt niet mee vullen.
Of Oscar het allemaal begreep weten we niet, dat zouden we even later merken want K. nam Oscar daarna mee voor een kleine ronde door de Katbladbuurt. De Boez was het dak op gegaan (aan hem hebben we dus ook helemaal niks) en Cera lag weer eens op het grote bed te pitten (haar leeftijd gaat blijkbaar tellen...). Oscar heeft dus een zware verantwoordelijkheid op zijn schouders rusten, we zijn ons dat best wel bewust.

Het toeval wilde nu dat net op hetzelfde moment Monster (uit de Parallelstraat) aan zijn zondagse wandeling was begonnen en de Os dus tegen hem aanliep. Nou Os, laat maar zien wat je in huis hebt, heh?
Wel, er werd eerst geneusd, Os deed uiterst vriendelijk (zie staart) maar Monster had geen goede zin (idem: zie staart!). Daar moest bonje van komen, toch?
Mevrouw K. hoopte op een knokpartijtje, maar dat bleef helaas uit.



Monster trok zich namelijk terug en leek naar huis te willen gaan, en Oscar sloeg af, de Steeg van Storm in. Blijkbaar vonden ze allebei dat er al genoeg oorlog in de wereld is, en uiteraard is mevrouw K. het daar roerend mee eens, maar een heel klein beetje strijd om het territorium of recht van overpad mag er best zijn, vindt mevrouw K., en daar hoeft dan niet eens de Rijdende Rechter aan te pas te komen; haarfabrieken lossen altijd hun problemen zelf op zonder tussenkomst van wie dan ook.
En Monster moet dat ook gedacht hebben, want hij besloot om bij nader inzien toch niet terug naar huis te gaan maar actie te gaan voeren. Hoe? Wel, laten wij naar de volgende foto kijken, dan ziet u hoe het verder ging.

Monster kwam Oscar achterna, gewoon uit pesterij, nieuwsgierigheid of omdat hij daar een zekere lol van inzag of plezier in had. En mevrouw K. zou blij verrast in haar handen geklapt hebben als ze niet toevallig zuinig moest zijn op haar camera, die ze stevig in haar handen moest houden en bovendien nog bedienen ook.
En Oscar, wiens contract aan een dun draadje hing?
Op naar de volgende foto!

Os had goed onthouden dat mevrouw K. wat meer spanning in de reportages wilde, dat zijn contract daar vanaf hing en dat hij dus niet als een laffe klojo moest vluchten voor zo'n tiepje met weliswaar gevaarlijke naam maar geen echt stoer leeuwenhart, zeg maar.
Dus Oscar besloot te laten zien dat hij wel degelijk dapper is, maar wellicht de laatste tijd een beetje lui was geweest en graag nu weer bekend wilde worden als de onverschrokken topreporter van het LKB.
Nou Os, laat maar zien wat je in huis hebt, ja? Denk aan je contract!

En ja hoor, Os ziet zijn contract uiteraard erg graag verlengd want hij vloog op Monster af en jaagde en sloeg het ventje helemaal terug, de Parallelstraat in.
Nee, Monster vocht nauwelijks terug omdat Oscar duidelijk liet blijken dat hij sterker en belangrijker was, en zo zien wij van het LKB dat natuurlijk ook erg graag.

Wel, wij kunnen u verder nog vertellen dat het nieuwe contract vanmiddag werd getekend en dat Oscar weer voor een jaar voor het LKB mag gaan klooien en zooien, en vooral leuke reportages zal gaan maken. Tenminste, dat hopen wij.
Daarbij krijgt hij (want ook vastgelegd in zijn contract) elke dag hoogwaardige (dus dure) brokken, een ontbijtje en diner uit de gebruikelijke blikjes en geregeld, als bonus zeg maar, een portie fijngesneden runderhart, zijn lievelingskostje. Bovendien zal hij zich jaarlijks moeten laten keuren en zich laten inenten tegen allerlei verschrikkelijke haarfabriekenziektes, en heeft hij zich verplicht tot het aanvaarden van regelmatige wormen- en vlooienbestrijding.
Helaas is mevrouw K. vergeten hem te verplichten om voor de nodige nieuwsgaring de Hoftuin te betreden,
en daarom moet zij binnenkort maar eens een ernstig gesprek voeren met de Boez; het wordt hoog tijd dat deze reporter ook eens wat gaat uitvoeren, toch? Daarom.
Tot zover dit zeer belangrijke nieuws...

Mickie weigert interview; Os weigert Hoftuin te betreden

Toen wij gisteren uit het huis van Iwan en familie kwamen, zagen wij Mickie zitten, verstopt onder een wielhuis.
Natuurlijk wilden wij haar graag interviewen maar zij bleek daarvoor niet in de stemming. Mevrouw K. bleef echter te lang aandringen en kwam zodoende ook te dichtbij met haar camera.

Dat had als resultaat dat Mickie het op een lopen zette. Zij ging echter niet de Hoftuin in maar liep in de richting van het Gevaarlijke Water. Of zij daar daadwerkelijk ook arriveerde, konden wij helaas niet waarnemen.

In de Hoftuin zagen wij geen haarfabrieken, ook geen leden van Hof is Vol dus. Wellicht hadden zij die dag al actie gevoerd en lagen ze nu daarvan uit te rusten?
Aan het eind van de Poort lag Oscar mevrouw K. op te wachten; hij had de tuin niet durven betreden maar wilde daarvoor geen reden noemen. Os zal toch niet een watje worden, wel? Wij moeten eens een ernstig gesprek met hem voeren over de voorwaarden van het verlengen van zijn contract...

Vertrouwen of wantrouwen?

Gisteren gingen de mensen van Iwan, Lotje, Caja, Igor en Cieniy een dagje op stap, en zo kwam het dat mevrouw K. de vijf haarfabrieken hun diner mocht serveren.
Hiernaast ziet u Lotje. Tijdje niet gezien, heh Lot? Nee, en daarom vertrouwde Lotje het niet helemaal. Wat kwam deze vage bekende doen in haar huis? Zou zij door het luikje naar buiten vluchten of toch maar afwachten of dit bezoek nog iets positiefs zou opleveren?
Mevrouw K. liet Lot maar even met rust en ging uitzoeken waar de andere vier zich ophielden.

Caja lag stilletjes in een ruime stoel en keek mevrouw K. brutaal aan. K. sprak haar vriendelijke toe maar daar had Caja geen boodschap aan. Eerst zien en dan pas geloven, en dus ging K. maar vast naar de keuken waar op het aanrecht de blikjes klaar stonden.

Daar aangekomen hoorden wij al spoedig trippelende pootjes. Jawel, het was Iwan die direct een verhaal begon af te steken over hoe verschrikkelijk lang zij allen al alleen waren geweest en dat het hoog tijd werd voor een verse hap uit nieuwe blikjes. En die troep die ze als ontbijt hadden gekregen stond er nog grotendeels en mocht K. dus best wel weggooien; Iwan zou daar in elk geval geen hap meer van nemen.
Wel, zo te zien komt Iwan niks te kort want hij ziet er puik uit, ondanks dat hij bijna al zijn tanden kwijt is. Wij konden ons trouwens best voorstellen dat hij liever de mousse-variant van Gourmet at; dat zou hij even later laten blijken ook.

Omdat Iwan wel vertrouwen had in het doen en laten van mevrouw K., kwam nu ook Caja naar de keuken. Maar daar gearriveerd had zij in eerste instantie alleen maar belangstelling voor Iwan, want viel hem lastig door beurtelings tegen hem aan te leunen en langs hem te schuren, en met haar pogingen het record kopjes geven te verbreken. Iwan liet het allemaal toe terwijl hij intussen natuurlijk wel in de gaten hield of de voerbakjes naar behoren gevuld werden.

Mevrouw K. echter wilde eerst nog wat foto's maken van de activiteiten van zijn aanbidster, en zo kwam het dat Iwan toch wat langer moest wachten op zijn hap dan hij wenste.

Ondertussen was Lotje de trap naar boven opgegaan. Blijkbaar was ze toch tot de conclusie gekomen dat K. niet echt te vertrouwen was.

Nu wisten we alleen nog niet waar Igor en Cieniy uithingen. Misschien wel buiten?

Inderdaad, daar waren ze, op het balkon gelegen.
Dat Cieniy niet naar binnen zou komen om te eten leek ons niet zo vreemd, maar dat Igor niet wilde komen voor zijn hap vonden wij wel curieus. Misschien uit solidariteit met C.?

K. had Cieniy met "Sientje" aangesproken en haar daarmee diep beledigd. Nee, nu kwam zij zeker niet meer.

En Iegje dus ook niet!
Mevrouw K. heeft toen maar de drie overgebleven, volle voerbakjes op de daarvoor geëigende plekken gezet en verliet het pand snel opdat alle haarfabrieken in de gelegenheid gesteld werden in alle rust hun diner op te peuzelen. Echter, vanuit een ooghoek zag K. dat Iwan zich al op een nieuw vol bakje had geworpen, dus hij is zéker aan zijn trekken gekomen, om het maar zo te zeggen!