Tussen de daglelies

Het was ontzettend interessant wat Oscar tussen de daglelies ontdekte. Dusdanig belangwekkend ook, dat hij erachteraan ging en het niet uit het oog verloor. En zo kwam het dat wij enige tijd alleen maar zijn achterkant konden fotograferen (zijn zogenaamde rozijntjeskant dus) en zijn kop niet of nauwelijks te zien kregen.

Wel, natuurlijk bleef mevrouw K. in de Kruidentuin bij die lelies bovenop het nieuws zitten, al bestond dat voorlopig alleen nog maar uit de wetenschap dat de Os iets interessants had ontdekt en het voor ons aan het uitzoeken was. En zelfs Cera had daar lucht van gekregen en was nieuwsgierig naderbij gekomen. Ja, het werd alsmaar spannender in de Kruidentuin; de lucht zinderde van verwachting en het was duidelijk dat elk moment (bij wijze van spreken) de bom kon barsten of de bal met confetti boven onze hoofden open zou breken.



Omdat Oscar zich op dat uiterst spannende moment opeens niet meer verroerde, richtten wij de camera even op Cera. Konden wij misschien alvast wat van haar poezensnuitje aflezen? Helaas. Maar dat er iets interessants en belangwekkends was ontdekt tussen de daglelies, daar konden wij bijna niet meer omheen, toch?
Dus de spanning bleef maar stijgen en het viel ons zwaar, zéér zwaar, zo lang te moeten wachten op een openbaring, een verklaring van één van onze haarfabrieken over het grote wonder tussen de sprieten van de daglelies...

En toen gebeurde het ongelooflijke: we raakten Oscar kwijt. Ja, echt waar, we zagen hem opeens nergens meer, vroegen nieuwsgierige voorbijgangers nog of zij onze rood-witte reporter misschien hadden gezien, maar nee, en Oscar bleef uit beeld, wel een kwartier lang.
Inderdaad een anticlimax, niet alleen op dat moment (want wij hadden zoals eerder gezegd onze verwachtingen zeer hoog gespannen, de pers al bijna gewaarschuwd en in gedachten een feestje gebouwd) maar ook later, toen wij de Os eindelijk weer hadden gevonden.

Hij kon zich namelijk zijn grote ontdekking tussen de daglelies niet meer herinneren! Nee, echt niet, hoe hij zijn best ook deed!
Teruggaan naar de plek waar het allemaal begonnen was, had geen zin, want wat het ook was geweest, dat bijzonder interessante en belangwekkende tussen die lelies, het zou nu al lang en breed verdwenen zijn of zich op zijn minst heel goed elders in de tuin hebben verstopt.
Bovendien was het tijd voor een Nespresso, vond mevrouw K., en dus verliet ze de tuin en zullen wij nooit te weten komen wat het is geweest, wat zich nu precies heeft afgespeeld, daar tussen die daglelies in de Kruidentuin, behalve dan dat het zeer interessant en belangwekkend moet zijn geweest...