Ach, gossie...

Omdat mevrouw K. een mini-kaasproeverijtje (met slechts 2 kaasjes) had georganiseerd aan de buitentafel van de redactie, was Japekoppie natuurlijk direct aangeschoven, hoewel het kleine proeverijtje (met glaasje wijn uiteraard) vooral ter ere was van de veilige terugkomst (na 4 weken vakantie) van het mens van Myo en Mickie. Ja, want K. wilde heel graag wat van de gevaarlijke avonturen van mens D. weten, vandaar dus.
Maar dat terzijde, want wat hier speelde was dat Japekop in eerste instantie nog niet in de gaten had dat Myo met zijn mens was meegelopen, en na enige tijd wachten in de Poort de Katbladstraat was overgestoken.

En nu lag hij (Myo) dus onder onze tafel.
Het mens (D., zittend aan tafel) vertelde dat Myo nogal wat terughoudend had gereageerd op zijn thuiskomst. Hij was daar enigszins teleurgesteld over, want wist blijkbaar niet dat heel veel katten behoorlijk pissig zijn als je na lange afwezigheid zomaar weer hun huis binnenstapt. Ten eerste had je nooit zomaar weg mogen gaan, ten tweede ook niet nog eens zo'n vreselijk lange tijd. En dan ben jij net goed gewend aan de oppasmensen en denk je dat het nooit meer hetzelfde zal worden, komt jouw eigen, ouwe mens zomaar weer binnenstappen, alsof er niks aan de hand is geweest!
Ja, donder nu gauw op! (Zoiets dus.)

Wel, het was duidelijk dat Myo, ondanks de goede verzorging, zijn mens heel erg heeft gemist. Wij zagen hem minder vaak buiten dan anders, en datzelfde gold trouwens ook voor Mickie.

En? Miste mens D. zijn hartendiefjes ook zo?
Wij denken van wel, getuige deze (stiekem door K.) genomen foto.

Wel, Japekop was dat gefoezel onder onze tafel al snel zat en vertrok naar de waterbak.

Aardig om ook nog te vertellen is dat, toen mens D. even ons toilet bezocht, Myo voor de voordeur ging zitten janken. U kent die geluiden wel: harde mauwen die diep uit de keel komen.
Ah, gossie....