Toen wisten we nog niks van Roundup

Japekoppie:

Japekop aan de wandel

Ik neem het er nog maar even van, dacht ik daarstraks, en ga een flink stukje wandelen. Het is namelijk zo dat het zomaar kan gebeuren dat ik volgende week een dag of misschien wel langer met mijn huisgenoten opgesloten ga worden. Dit dus vanwege de verwachte gifspuiterij in onze buurt.

Vorig jaar oktober ben ik namelijk erg ziek geworden nadat er met dat spul (roundup – red.) was gespoten in onze straat. Nauwelijks een uur na die spuiterij moest ik vreselijk over mijn nek en daarna ging ik ook aan de sch… eh, diarree. Niet normaal, nee. Mijn huisgenoten werden ook ziek, behalve mijn oude moeder, want die was niet naar buiten geweest omdat ze aan Katzheimer lijdt en een slaapdag had.

Ziek....

Afijn, omdat ik langer ziek bleef dan mijn huisgenoten en daarbij ook nog last kreeg van vreselijke hoestbuien en een keelontsteking, moest ik naar de dierendokter. Ik ben toen behoorlijk grondig onderzocht maar ze konden niks bij me vinden wat mijn klachten kon verklaren.

Omdat we allemaal tegelijk ziek waren geworden, kon het haast geen virus wezen, zei de dokter. En allemaal tegelijk opeens allergisch ergens voor iets was ook niet aannemelijk. Ik moest in elk geval prikken en pillen en toen ging het langzaam weer beter met me.

Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik een maagkwaal heb. Die heb ik sinds het najaar van 2005.

Ik had toen ongeveer dezelfde klachten, maar dan erger want toen spuugde ik ook bloed en ik wilde niet meer eten en drinken. Ik ben toen bij een specialist geweest met een scherm waarop ze mijn maag konden zien, en die zag er zo beschadigd uit dat die man zei dat ik snel dood zou gaan, want het leek of er een grote tumor zat en dan heb je niet lang meer.

Maar ik ging dus mooi niet dood en knapte na een hoop prikken en een zooi medicijnen toch weer langzaam op. Ik was een speciaal geval, zeiden ze, en ze snapten er niks van want een tumor gaat niet zomaar weer vanzelf weg.

Wel keerden de klachten steeds weer terug. En toen ze mijn dossier bekeken en mijn mens haar foto-archief van ons Katblad doornam, konden ze zien aan de data dat ik de afgelopen jaren steeds ziek was geworden nadat er met dat gif was gespoten.

Mijn mens heeft toen contact opgenomen met de specialist, en die zei dat mijn vreemde ziekte inderdaad heel goed met vergiftiging in verband kon worden gebracht, de klachten en verschijnselen zijn hetzelfde.

We kunnen alleen niks bewijzen, er is alleen een causaal verband tussen het met dat gif spuiten in mijn straat en dat ik daarna ziek word.

Zoals er een paar jaar geleden ook een causaal verband was tussen de blaren onder de pootjes van mijn moeder en die gifspuiterij; dat was ook zo vreemd want ze was verder niet ziek en is dat nadien nooit meer geweest. 

T. Troy

We hebben toevallig foto’s van mijn moeder (Tokkie Troy -red.) die tussen het pas bespoten onkruid zit, en een vlak daarna had ze die blaren. Mijn mens wist destijds nog niks over die roundup-zooi en vertrouwde toen nog op het gezonde verstand van de burgemeester en al die anderen die daar over beslissen. Nu niet meer, nee...

En zoals er ook een causaal verband is tussen de spuiterij van oktober vorig jaar en het ziek worden van ons allemaal, onze buurkat Charli en later van Snoesje van verderop. En zo waren er nog meer in andere buurten (ook een blafbeesten), maar niemand kon iets bewijzen.

En een maand later was het weer zover bij ons en toen zeiden ze bij de gemeente dat er helemaal geen gifkarretjes waren geweest, maar ze wisten toen niet dat er een man was geweest zonder een karretje maar wel met zo’n gifding op zijn rug en een spuitstok om de plekjes te doen waar de karretjes niet bij hadden kunnen komen.

Nee, we kunnen niks bewijzen want er is alleen maar causaal verband. Het schijnt niet zo eenvoudig te zijn om onze plasjes te laten controleren op glyfosaat, dus dat kunnen we vergeten. En zolang ik nog leef, laat ik me natuurlijk niet opensnijden.

Later hoorden we dat er nog meer haarfabrieken en blafbeesten last hadden gehad van het gif maar dat hun mensen er niet aan gedacht hadden om dat ergens te melden of een klacht in te dienen. Ze hebben ook niet opgeschreven wanneer dat was. Dat komt ook doordat de dieren daarna weer beter werden, en dan vergeet je zoiets best weer snel.

Mijn mens vergeet het dus niet en wil niet meer hebben dat we ziek worden van dat spul. Ze wil niet eens meer dat ermee gespoten wordt omdat ze heeft gelezen dat het niet zulk onschuldig spul is als de gemeente beweert. En ook omdat de mensen nooit van tevoren weten wanneer ze komen, die gifkarretjes of mannen met gifstokken.

Nu weten we gelukkig wel dat ze vanaf morgen kunnen komen, die gifkarren. En dat ze waarschijnlijk veel gif nodig zullen hebben omdat het gras al heel hoog staat en de planten veel groter zijn dan in april.

Ik vind het trouwens heerlijk om gras te eten, en dat is nu precies de reden waarom ik word opgesloten als ze gaan spuiten. Ik ben al bijna zestien en wil nog niet dood. Daarom dus.

http://petities.nl/petitie/geen-gif-troep-op-leidse-stoep

Bloemenmeisje op picknicktafel

Losgebroken Borderliner!

Oscar:
Op deze foto loop ik naar mevrouw K. toe om haar te bedanken. Het volgende was namelijk gebeurd.

Het was een rustige zaterdagochtend en we hoefden niet bang te zijn dat er vandaag gifkarretjes zouden komen, had mevrouw K. gezegd. Omdat het zaterdag is, en dan werken ze blijkbaar niet. We hoeven ons pas maandag weer ongerust te maken, tenzij het weer niet geschikt is voor gifspuiten. Maar dit alles terzijde.

Ik was al bijtijds buiten om te genieten van de rust en de frisse lucht en was op zoek naar een lekker plukje gras om op te kauwen (nu kan het nog, heh?), samen met mevrouw T. Troy, onze oude Katzheimerdame.
Opeens kwam daar die Borderliner (blafbeest Luna - red.) uit Iwan's straat de Poort uitvliegen! En ze rende al keffend rechtstreeks naar onze tafel toe om ons te grijpen; ze had haar tandjes al ontbloot!
Ik vloog natuurlijk direct de Pergola in want zo'n blafbeest kan niet klimmen, dat wist ik. Maar mevrouw Troy is al behoorlijk oud en dus niet zo snel en lenig meer als ik. Zij verstopte zich tussen de plantenpotten en zag die Borderliner op zich afkomen. Het blafbeest stond helemaal te trillen van opwinding en het verlangen om onze oude dame te pakken te krijgen. Mevrouw Troy had grote ogen van angst maar ik kon niets voor haar doen, het was nu even ieder voor zich.
Gelukkig had mevrouw K. het gekef gehoord en onze paniek gezien. Ze kwam zo snel als ze kon naar buiten en probeerde die Borderliner bij haar kladden te grijpen. Die liep natuurlijk steeds voor haar weg. Er volgde een wilde achtervolging maar het blafbeest was natuurlijk sneller dan mevrouw K. (die ook niet zo gek jong meer is) en ze kreeg die keffer dus niet te pakken. Toen bedacht K. een list. Ze riep: "Kluifje, Luna! Kijk eens! Kluifje?" Pas na de derde keer trapte de Borderliner erin, en toen kon K. haar bij haar kladden grijpen. Achterstevoren weliswaar, maar dat maakte niet uit, ze had haar stevig vast en was vastbesloten het blafbeest niet meer te laten gaan. En zo zag ik K. de Poort doorgaan om het beest naar haar huis te brengen; het was geen gezicht en de Borderliner spartelde als een eh..., vult u zelf maar in.
In de tussentijd vluchtte mevrouw Troy snel ons huis binnen. Ik hoop dat haar hart het gehouden heeft. Ik ben op de Pergola blijven zitten en heb gewacht tot ik K. zag terugkomen, zonder Borderliner. Ze was helemaal buiten adem maar verzekerde me dat Luna veilig was opgeborgen. En toen ben ik van de Pergola afgekomen om K. te bedanken voor haar hulp. Ze rook wel een beetje vies, maar ik neem aan dat ze ondertussen haar handen heeft gewassen en een schone trui heeft aangetrokken. Meer valt er geloof ik niet te melden.

Afscheid van model op rode glijbaan en twee zilveren kinderschoentjes

Twee tegen één

Wamy was ons huis binnengedrongen om brokjes te komen jatten (een andere reden kunnen wij niet bedenken).
De Boez had hem echter door het venster zien komen en lag klaar om de Wams in zijn kraag te eh... vatten, of tenminste eens even flink te laten schrikken.
Wamy had pas door dat Boez vlakbij op hem zat te loeren toen hij al binnen was, en zonk ineen op onze deurmat. Zou hij nu omkeren dan liep hij een grote kans om de nagels van de Boez in zijn achterste te voelen.
En daarom bleef hij doodstil liggen en gebeurde er helemaal niets.

Na een tijdje stond de Boez op. Hij was het wachten moe, en Wamy van voren aanvallen was ook geen optie; dat doen haarfabrieken bijna nooit (behalve als ze krols of zwaar gestoord zijn). Maar wat was dan de bedoeling van Boez? Wij hadden geen idee.

Wamy bleef op de deurmat liggen; ook hij begreep niet wat de plannen van de Boez waren. En blijkbaar was het nog niet veilig genoeg of te vroeg om 'm te smeren.

De B. strekte eerst uitgebreid zijn achterpoten. Dat was blijkbaar hard nodig. Of wilde hij misschien W. op een dwaalspoor zetten?

Toen liep B. tergend langzaam in de richting van de keuken, terwijl hij onderwijl ook nog even omkeek om naar W. te loeren. De laatste verroerde nog steeds geen vin (bij wijze van spreken).

In onze kamer koos de B. een strategische plek uit. Vanaf hier kon hij uitstekend (met een flinke aanloop natuurlijk) boven op de W. springen (als deze tenminste van plan was om alsnog brokjes te komen snaaien) en hem vervolgens een flinke knal voor zijn eh... dinges geven. Wij maakten dat al eerder mee, en toen vlogen er vele grijze plukken haar in het rond. En daarom hebben we dat daarom liever niet.

Het liep deze keer echter anders, want nu kwam ook Oscar plots door het luikje naar binnen. Hij keek erg link uit zijn ogen maar liep toch met een grote boog om Wamy heen. Wij hadden een dergelijke vreemde gang van zaken nog niet eerder meegemaakt.
W. had zich al schrap gezet maar dat bleek niet nodig.

Midden op de tegels nam de Os plaats op zijn rozijntje. De B. zat nog steeds op dezelfde plek (ja, dat kunt u zelf ook wel zien) en weer gebeurde er een tijdje niets.
Schiet dit verhaal nog een beetje op?
Jazeker.

Want plots hoorden wij wederom het deurtje van het luikje klikken, en dat hield in dat Wamy eieren voor zijn geld had gekozen. U ziet: de deurmat is leeg.
Wat een anticlimax, heh?
Ja, dat vonden wij nou dus ook.

Zeer vermoeid model dat niet meer wil po(e)seren bij de zilveren kinderschoentjes op rode glijbaan

Aan zilveren kinderschoentjes snuffelend model op rode glijbaan

Te korte voorstelling

Toen wij met onze reporters de Boez en Oscar door de Parallelstraat wandelden, kwamen wij daar meisje Anijs tegen. Nog steeds even klein en slank was zij. En nieuwsgierig natuurlijk.
Anijs zou onze reporters zo langzamerhand moeten herkennen, maar haar verbazing was weer groot. Tja, knappe jongens, heh Anijs? Dat vond zijzelf ook en daarom liep ze naar hen toe.

Onze knappe jongens waren ondertussen aan het knokken geslagen. Niet uit boosheid op elkaar maar waarschijnlijk omdat ze indruk op Anijs wilden maken.
Wel, Anijs vond het allemaal reuze spannend en ze had heus wel in de gaten dat dit een vriendschappelijk gevecht was, anders had zij vast meer afstand bewaard.

Zoals zo vaak gebeurt als onze twee jongste reporters zich op elkaar uitleven, werd de strijd steeds iets feller.
Anijs lustte daar wel pap van.

Nee, Anijs kon haar ogen niet van onze twee rollebollende reporters afhouden. Het gebeurt dan ook niet vaak dat er vlak voor je voordeur zo'n show wordt gegeven, heh? En dat ook nog eens helemaal gratis en voor niks.

De stoeipartij had van Anijs best nog veel langer mogen duren, maar wij moesten helaas met onze jongens weer verderop en bovendien wilden we niet dat er bloed zou gaan vloeien. Het gevecht werd beëindigd en de reporters verdwenen in de richting van de Steeg van Storm.

Anijs keek de reporters niet na en ging zwaar teleurgesteld onder haar bankje liggen; wij denken dat ze de pest in had omdat de spannende voorstelling zo bruut werd afgebroken. De fotograaf kon haar zelfs niet meer overhalen om nog even in de camera te kijken en liep toen maar snel achter de Boez en Oscar aan. Want wie weet wat die twee nu weer in de Steeg aan het uitvreten waren, heh? Daarom.
We beloofden Anijs nog wel om spoedig weer eens bij haar langs te komen. Zij reageerde daar echter niet op.

Hoezo onduidelijkheid???

Vandaag kregen we de brief betreffende “Chemische onkruidbestrijding op verhardingen” (dd. 25 juni 2013) van Burgemeester en Wethouders aan de raad onder ogen.

De inhoud van deze brief was voor ons zeer teleurstellend: B & W wil wel stoppen met chemische onkruidbestrijding  “omdat er onduidelijkheid bestaat over de risico’s van de chemische onkruidbestrijding”, maar eigenlijk nu nog even liever niet. Er zal eerst nog verder onderzoek door de gemeente worden gedaan ; er zullen verschillende scenario’s worden uitgewerkt met de verschillende manieren van onkruidbestrijding, eventuele combinaties van methoden en bijbehorende kosten.  “Dit bieden wij u het eerste kwartaal van 2014 aan”, aldus B & W aan de raad.

Bij deze brief hoort een aantal bijlagen (diverse rapporten, een flink pak papier) waar we later nog op terug zullen komen.

Het eerder beloofde voorstel is er dus niet gekomen;  voorlopig gaat de gemeente Leiden gewoon door met het spuiten van het giftige Roundup, ook in 2014!

Wordt vervolgd!

Model met schoentjes op rode glijbaan, van opzij gezien

Schokkende ervaring

Lima (oud-huisgenoot van Oscar) mag dan wel eens een beetje boos kijken, we zijn ervan overtuigd dat er geen greintje kwaad in deze haarfabriek zit. Hij begroet de Os altijd zo vriendelijk, speelt met hem (zoals laatst nog, op het Zooiplein), is erg verlegen naar andere katten toe en helemaal wat betreft de vreemde mens, zeg maar. Maar thuis is hij een dotje, de ideale schattebout, en als je het bovenstaande allemaal bij elkaar optelt, kan het niet zo zijn dat Oscar zijn oude huis verliet vanwege iets wat Lima had gedaan, toch? Omdat die zich bijvoorbeeld misdroeg? Nee, dat is uitgesloten.

En daarom maakten wij ons totaal geen zorgen toen Cera, ons modelletje, na haar po(e)seren met de schoentjes op de glijbaan, even bij Lima langsging om hem te begroeten. En de fotograaf was ervan overtuigd dat deze begroeting een paar lieve, aandoenlijke plaatjes zou gaan opleveren.
Bent u nog bij ons? Hoort u ook zachtjes belletjes rinkelen en bent u net zo verwachtingsvol als wij? Zet u dan maar schrap.

Want:
Lima bleek HELEMAAL NIET ZO LIEF!
Toen Cera bijna bij hem was (met neus al vooruit en staart omhoog voor een hartelijke begroeting), zagen wij langzaam maar zeker een donderwolk boven Lima's kop ontstaan, zijn staart begon heftig heen en weer te zwiepen van fietswiel naar bloempot en terug en dat hield niet meer op. Tegelijkertijd hoorden wij een diep gegrom, van zachtjes naar steeds luider en gevaarlijker. Cera zag en hoorde het ook. Ze slaakte een kreetje en zette het op een lopen, snel weg van deze knul die altijd zo lief lijkt maar blijkbaar eveneens een donkere kant heeft.
Wij hadden het natuurlijk kunnen zien aankomen, want Lima had vanaf het moment dat Cera naderde geen stap in haar richting gezet terwijl een normale begroeting altijd van twee kanten komt. Nee, hij was nooit van plan geweest om aardig te doen tegen Cera, dat blijkt wel uit deze beelden.
Wij moeten nu helaas onze mening omtrent het karakter van Lima herzien. Bovendien is het voor de redactie een schok te moeten constateren dat zowel Cera als mevrouw K. in staat zijn zulke ernstige beoordelingsfouten te maken.
Nu maar hopen dat er geen ontslagen gaan vallen bij het Katblad, heh? Mmmmm.

Mededeling over petitie tegen roundup

Om strategische redenen bieden we op 25 juni (morgen) de petitie nog niet aan de gemeente aan; we willen meer handtekeningen om een grotere vuist te kunnen maken! In elk geval moeten we een aardig eindje boven de 1000 uit kunnen komen! Helpen jullie mee?

Verder hopen we morgen te horen wat er besproken werd in de raadscommissievergadering (die morgenavond plaats zal vinden), en zullen jullie hier het nieuws vervolgens z.s.m. berichten!

De ronde onkruidgif (roundup) spuiten die voor vorige week voor Leiden Centrum stond gepland, is wegens ongeschikt weer (te warm c.q. regen) doorgeschoven naar deze week. Blijven opletten dus: houdt die karretjes goed in de gaten!

De eerste libelle

In de Kruidentuin hebben wij de eerste libelle zien vliegen. Oscar was degene die het vliegbeestje ontdekte.
De fotograaf kreeg het beestje helaas niet in beeld, maar zag 'm wel met het blote oog.

Hier was de libelle over de kop van de Os gevlogen, en daarom dus kijkt Oscar om.
Had de Boez de libelle ook gezien? Wij hopen van wel, al lijkt het hier van niet omdat hij de verkeerde kant op kijkt. Het kan ook zijn dat hij alweer een ander, nieuw vliegbeestje zag wat nog mooier en spannender dan de libelle was, maar zeker weten doen we dat niet.
We hebben helaas nog geen vlinders in de kruidentuin mogen signaleren.

Glijbaan met schoentjes en twee katten

Rode glijbaan, twee kinderschoentjes en wit-rode kat

Dip-gevoeligheid

Soms heb ik zomaar opeens last van een stevige dip, en dat schijnt mijn eigen schuld te zijn.
Niet dat ik er wat aan kan doen dat ik bepaalde kwalen heb, want dat zit nu eenmaal in mijn genen, en toen ze die bij elkaar brachten (mijn pa en ma) had ik geen inspraak bij het maken van mijn bouwtekening; ik was er niet bij. Dus ik kan er gewoon niks aan doen dat ik van alles mankeer en mag alleen maar blij zijn dat er medicijnen zijn uitgevonden die me kunnen helpen dit zware leven voort te zetten. Ja, ik probeer het maar een beetje positief te benaderen, anders wordt dit verhaal helemaal zo zwaar op de hand, heh? Daarom.
Wel, die dip is dus mijn eigen schuld als ik zo'n medicijn niet doorslik maar op slinkse wijze, als zij (mevrouw K. - red.) effe niet kijkt, weer eruit werk. Effe flink schudden met mijn kop en dat kleine pilletje is niet meer te vinden, want daar zorg ik wel voor. Vindt ze 'm onverhoopt toch - maar dat is dan meestal een dag later - dan twijfelt ze of het wel mijn pilletje is, want haar zoetjes zien er precies hetzelfde uit en die schieten ook wel eens de keuken door als ze weer eens onhandig bezig is. Laatst nog vond ze zo'n ding ergens achter die koffiemachine, deed 'm in haar koffie en zag dat ie niet oploste. Bleek dus mijn prednorolletje te zijn en toen kon ze haar koffie weggooien...
Maar nu krijgt ze steeds beter door wanneer ik mijn pil heb weten te lozen.
Ik krijg mijn prednorol altijd 's avonds, en als ik 'm dus stiekem niet heb doorgeslikt, sta ik de volgende dag heel anders (of niet) op, zeg maar. Voel ik me minder energiek en heb ik geen zin in mijn ontbijt. Maak ik haar ook niet wakker, dat laat ik dan liever over aan de Boez, terwijl ik anders altijd graag zelf de controle heb over de etenstijden en zelf ervoor zorg dat in dit huishouden alles op tijd en op rolletjes loopt.
Wel, in de loop van de dag voel ik die dip steeds maar dieper worden. Ik slaap dan veel en laat met het grootste gemak de lunch (van K. - red.) aan me voorbij gaan, en mocht er een kaasproeverijtje georganiseerd worden, sla ik zelfs de fliebertjes van de beste kazen af. Soms neem ik niet eens de moeite om van bed af te komen. Van mijn diner tenslotte neem ik een paar likjes (voor de vorm) en ga vervolgens direct terug naar bed om me aldaar weer rustig in mijn dip te kunnen wentelen. Ik heb het inderdaad over gisteren ja, toen was het weer eens zover.
Jawel, vóór mijn diner heb ik natuurlijk mijn dagelijkse prednorolletje gekregen, en omdat ze had gemerkt dat ik in een dip verkeerde, zag ze er deze keer nauwkeurig op toe dat ik het pilletje wel slikte, want daarna moest ik verplicht een omhelzing en knuffels doorstaan, niet omdat ze me nou zo lief vindt maar omdat ze er echt helemaal zeker van wilde zijn dat de prednorol mijn keel had gepasseerd. En dat weet ze dus als ik een paar keer duidelijk heb geslikt en gemauwd, want mauwen gaat echt niet als je een pil achter je lip of kiezen hebt verstopt. Ja, ze vindt me ook wel lief.

Wel, na zo'n geslaagde slikactie sta ik onder invloed van de prednorol de volgende ochtend altijd met nieuwe, frisse moed op. Ik komt bijtijds van mijn slaapplek, spring op het grote bed en slaak een paar kreten (vlak naast haar oor) om te laten weten dat het de hoogste tijd is. Draait ze zich nog even om, draai ik mee naar de andere zijde van het bed om mijn verzoek tot opstaan te herhalen. Soms vraagt ze dan om een kusje (= kopje - red.) maar daar kan ze naar fluiten want ik heb honger en zit daar niet op dat bed om te vozen of zo. Wel, ik ga dan net zolang lopen klieren en kabaal maken tot ze eindelijk opstaat en mee naar beneden gaat. Als ik in erg goede doen ben, heb ik ondertussen alvast haar bril van het nachtkastje op de grond gegooid en mijn huisgenoten dusdanig opgejut dat ze allemaal bovenaan de trap staan te jengelen of tenminste irritant door de slaapkamer heen en weer lopen; gelukkig zitten we wat dat betreft allemaal op één lijn. Ja, zelfs de Os komt tegenwoordig ook naar boven om mee te doen, ik heb hem dat geleerd.

Maar soms dus, als ik mijn pilletje heb uitgespuugd, gaat het niet goed.
Ze hebben het nog met een lang werkend prikje geprobeerd, maar dat werkt bij mij niet zo lang als het zou moeten werken. Een maand stond er voor, maar na nauwelijks drie weken voelde ik me weer langzaam wegzakken in de apathie en het duister, zeg maar. Dus toen heeft ze voorlopig maar weer voor de pilletjes besloten. Maar goed, dan moet ik ze wel doorslikken, heh? Ja, zo is het maar net...

Helledondertjes?

Wat is er Boez? Grote, boze wolf gezien? Poezenvampier? Prikkemannetjes? Helledondertjes? Nee?
Nou, kom dan maar gauw tevoorschijn, heh? Ja, we zijn bijna weer thuis.

Meerkeuzevraag

Wat doet Oscar hier?

A. Hij zet zich schrap tegen de wind
B. Hij is aan het trainen voor de judokatwedstrijden
C. Hij zit Lima achterna
D. Hij weet het zelf ook niet

Model vindt 1 zilveren kinderschoentje (op rode glijbaan)

Hebben de Katbladkatten ook geheimen?

Jawel, gisteravond hebben wij weer erg genoten van de BBC-uitzending "The secret life of the cat". Op een wat groter scherm kijkt toch wel prettiger dan op de laptop, vandaar dus, en het geluid van de tv is bovendien beter.
Oh oh, je zou zo je eigen haarfabrieken ook een camera en zendertje om willen hangen en uitvissen wat ze allemaal daarbuiten uitvreten, heh? Maar wij moeten daar helaas naar gissen.
Hoewel, mevrouw K. loopt natuurlijk vaak met haar katten buiten, en ook regelmatig achter ze aan.
Laten wij nu bijvoorbeeld Japekoppie's doen en laten eens wat beter bekijken. Hoe zou zijn wandelkaartje eruit zien? Mevrouw K. ging aan het tekenen.

Het is een oud kaartje, dus op de namen van de haarfabrieken moet u maar niet letten, het gaat om de blauwe draad, de route die verkenner Japekoppie regelmatig aflegt. Niet elke dag de hele route, maar hij komt (mits het weer het toestaat) regelmatig op de aangegeven plekken, en dat weten we omdat we hem daar vaak zien.
J. is, zoals de meeste haarfabrieken, het grootste deel van de dag thuis, en 's nachts gaat hij sowieso nooit naar buiten want dan is het luik gesloten.
Uiteraard is hij vooral in de buurt van onze buitentafel te vinden, vooral bij mooi weer en als K. daar zit. Maar we zien Japekop ook meerdere malen per dag naar de Hoftuin gaan. Als Panda en Harry daar rondstruinen blijft J. er maar kort, maar wel lang genoeg om hier en daar wat te markeren (meestal vlakbij de Poort). Gaat Japekop naar de Kruidentuin dan markeert hij steevast bij het struikje op de hoek, en in de tuin zelf op diverse plekken in het struikgewas. Loopt hij daarna de Parallelstraat in, markeert hij daar ook het eerste struikje dat hij in de straat tegenkomt en eveneens nog een paar bosjes onderweg in dezelfde straat. Dan natuurlijk weer één op de hoek van de Steeg. Allemaal strategische punten dus!
J. markeert als hij "op patrouille" is, ondanks dat hij al jong werd gecastreerd, voornamelijk door te sproeien. Blijft hij op een bepaalde plek wat langer hangen om te snuffelen dan gebruikt hij ook de geurplekken aan zijn kop (lippen). Markeren met zijn nagels doet hij vooral aan onze pergola, dus vlak voor onze deur.
Ja, bij het Katblad weten we veel van onze reporters, maar natuurlijk lang niet alles. We hebben nu een kaartje met Japekop's route gemaakt, maar komt hij nog op andere plekken die wij niet kennen? En wat spoken de anderen uit? Vooral de Boez en Cera zijn vaak langere tijd van huis en onvindbaar! We weten dat Cera lange tijd bij de kroeg kwam, maar hoe ze daar kwam hebben we nooit kunnen uitvissen. We weten dat de Boez gedurende een bepaalde periode (een paar zomers geleden) een geheime schuilplaats had waar hij zich urenlang verstopt hield, totdat de plek (een gat onder een buurhuis) werd afgesloten met een aantal bakstenen. Maar ze vinden dan blijkbaar toch weer andere plekjes die moeilijk voor ons te ontdekken zijn. Toch maar zo'n zendertje aanschaffen? We denken er nog even over na.

Diefstal in Kruidentuin

Oscar ontdekte het en waarschuwde mevrouw Katblad: uit de kruidentuin is een aantal muntplantjes gestolen!
Ja, niet zomaar één maar zeker twee of  misschien wel drie stuks. Het precieze aantal weten we niet omdat de aarde op meerdere plekken was omgewoeld en soms ook weer aangeharkt. We wisten dat dit soort dingen kan gebeuren, maar zijn toch zeer teleurgesteld dat er inderdaad plantjes worden gejat. Eerder hadden we al ontdekt dat de helft van de dilleplanten tot de grond toe waren afgeknipt, alsof er gekookt moest worden voor een gezelschap van minstens 50 man...

De peterselie hebben we overigens opgegeven; die kreeg teveel zon en te weinig water...

The secret life of the cat (BBC)

Hopelijk doet deze link het; het kostte onszelf namelijk nogal wat moeite om het juiste filmpje (van 1 uur lengte) te vinden:
http://www.youtube.com/watch?v=ky9MPO2caIk

Maar toen was het dan ook genieten geblazen!
Vijftig katten uit een dorp in Engeland kregen een bandje met filmcameraatje en zendertje om en zo werden hun buitenavonturen letterlijk in kaart gebracht. Wie was vriendjes met wie? En welke haarfabrieken konden elkaar niet uitstaan? Wat spookten ze 's nachts allemaal uit? Gingen ze ver van huis? Hun mensen hadden geen idee!
Een geweldige docu!

Tumult in de Katbladstraat (2)

Snoes had alles nauwkeurig bijgehouden. Naar buiten komen om alles van dichtbij mee te
kunnen maken vond ze blijkbaar geen goed plan, maar door het raam kon ze ook goed zien wat er voor haar deur gebeurde.
Wij zagen haar boos naar de overkant van de straat kijken en volgden haar blik.

Ah, daar zat Ienke (of hoe hij heten mag), op het bankje van Zwarte Gijs. ZG zelf was in geen velden of wegen te bekennen, hij zat ook niet ergens in zijn blauwe regen want dat hebben we nog gecontroleerd.

K. dreutelde wat om de bank heen, maar dat maakte Ienke niks uit; hij had slechts oog voor onze reporters, die nog steeds voor het huis van Snoes de straat liepen af te snuffelen.
De situatie was dus op dit moment erg rustig te noemen, en K. dacht aan haar glaasje witte wijn dat op onze buitentafel vast en zeker warm stond te worden. Ze liep daarom terug naar haar bezoek en nam plaats aan de tafel.

Even later echter moest K. er weer vandoor. Want stond daar (aan het eind van de Katbladstraat) niet die tweede nieuwe zwarte? Om dat aan de weet te komen moest ze er toch even naartoe lopen, heh? Ja, want zo was het niet goed te zien. En zo liet K. haar bezoek voor de tweede maal in de steek.

Het was Bobo, we hadden het kunnen weten want zij woont daar immers en bovendien zat haar mens buiten te converseren met zijn buren.
Eerst dacht K. dat Bobo haar vriendelijk kwam begroeten, maar daarmee had ze het helemaal bij het verkeerde eind.
Nee, Bobo kwam natuurlijk om haar territorium te verdedigen en onze reporters duidelijk te maken dat ze moesten ophoepelen.

Japekoppie (boven) zou zich niet laten wegjagen omdat hij verkenner is, overwicht heeft en net serieus bezig was aan een grondig sporenonderzoek, maar Cera was wél een gewillig en dankbaar slachtoffer, dus koos Bobo haar als eerste uit.
Uiteraard bleef Cera niet wachten tot Bobo al te dicht bij haar was gekomen, al lijkt het hier van wel. Nee, vlak na deze foto liep zij van deze plek weg, maar niet in paniek of om ergens snel onder een wielhuis te kruipen zoals zij vroeger altijd deed in dergelijke, gevaarlijke situaties.
Voelde zij zich wellicht gesteund door de aanwezigheid van de andere reporters? (Schelden deed ze overigens wel, dat konden we duidelijk horen maar dat zet helaas geen zoden aan de dijk.)

Want Japekop was immers dichtbij haar en Oscar zat ook niet al te ver bij Cera vandaan om de boel in de gaten te houden.

In elk geval voelde Bobo zich vermoedelijke toch wat geïntimideerd door de reporters van het Katblad, en toen ze Cera uit haar gebied had verwijderd vond ze het wel welletjes. Ze had haar punt gemaakt en dat moest voor dit ogenblik maar genoeg zijn.

Mevrouw K. vond het ook genoeg. De reportage was lang genoeg geworden, haar wijn stond alsmaar warmer te worden en ze moest nog maar zien of haar gasten er ondertussen niet vandoor waren gegaan wegens "verwaarlozing" door hun gastvrouw.
Dit bleek niet het geval, ze waren druk in gesprek toen K. terugkeerde bij de buitentafel van de redactie. Oscar en Japekoppie waren trouwens met K. mee terug gelopen en de Boez was zogenaamd nog steeds druk bezig met sporenonderzoek bij het huis van Snoesje.

Dit verhaal loopt toch nog een beetje raar af omdat Os het opeens op zijn heupen kreeg en zomaar Cera ging pesten. Of was dit meer een geval van "lesje leren"?
Ja, want Cera had zich door Bobo weg laten jagen terwijl ze sterk genoeg is om zich te verdedigen, en dat moest haar maar eens duidelijk gemaakt worden.
Ienke hebben wij sinds deze reportage niet meer gezien en waar hij zo opeens was gebleven is ons een raadsel, hoewel we vermoeden dat hij op een zeker moment uit pure verveling de Muizentuin is ingedoken.

Tumult in de Katbladstraat (1)

Het kwam eigenlijk niet zo goed uit want mevrouw K. had een tafel vol visite, maar ze kon deze gelegenheid niet voorbij laten gaan. Welke gelegenheid wij bedoelen? Wel, op de foto ziet u Japekoppie (links) een zwarte kat volgen. Een vreemde zwarte, dus die moest op de foto worden gezet. En bovendien zag K. hier een nieuw verhaal ontstaan, want onze reporter Japekoppie zat die zwarte natuurlijk niet voor niets op de hielen, heh? Daarom dus. De gasten moesten zich maar even alleen vermaken en dat bleek geen probleem; ze zijn gewend aan het vreemde gedrag van K. als er haarfabrieken in de buurt zijn.
Maar eerst moeten we even terug in de tijd.

Want een week of drie geleden kregen wij van MaGiz deze foto (en de volgende) toegestuurd.
Sinds een tijdje kwam er namelijk regelmatig een zwart katje op haar balkon. Het was duidelijk dat dit haarfabriekje in de buurt moest wonen, maar waar wist ze (nog) niet.
Het zwartje sloot vriendschap met Wamy, maar Gizmo (liggend) en Sonny (de rooie) wisten aanvankelijk minder goed raad met de bezoekjes van deze nieuwe gast. (Hoe dat nu is, weten we niet precies.)
De zwarte droeg een bandje; iets wat je niet zo vaak meer ziet omdat de meeste haarfabrieken tegenwoordig gechipt zijn.
Wie was hij? Waar kwam hij vandaan?

Mevrouw K. was een paar weken geleden ook al eens een zwartje met bandje tegengekomen, ongeveer ter hoogte van het Zooiplein. Zij had toen helaas niet haar camera bij zich, dus of het nu hetzelfde zwartje als deze was kan ze niet meer nazien!

Wel, begin deze week berichtte MaGiz ons dat ze "erachter" was! Er zijn er twee (zwartjes dus)! Ze wonen sinds januari in het huis naast het Zooiplein, waar vroeger de haarfabrieken Troy en Fleur woonden.
MaGiz sprak hun mensen en kwam zo te weten dat de één Appoe (of zoiets) heet, en de andere heeft een naam die klinkt als Ienke. Beide hebben een bandje, alleen Ienke heeft er een naamkokertje aanbengelen. Overigens, de zwartjes wonen samen met een blafbeest, maar daar kunnen we helaas weinig aan doen. Meer weten wij niet van ze, dus hier moeten we het voorlopig mee doen.
Maar laten we terugkeren naar de Katbladstraat, waar onze visite vrolijk aan de wijn en wat hapjes zat en K. met camera achter Japekop (en dus ook de zwarte) aan was gegaan.
Dank voor de foto's, MaGiz!

Voor het huis van Snoes was de optocht tot stilstand gekomen. De zwarte was duidelijk erg uit zijn hum omdat hij werd gevolgd, en ging er maar eens even bij zitten om zijn positie te bepalen. We kunnen hier trouwens duidelijk zien dat hij een kokertje een zijn bandje heeft, dus dit zou dan Ienke (of zoiets) moeten zijn.
Japekop kwam niet verder dichterbij want Ienk zat te grommen. Maar onze reporter ging er natuurlijk ook niet vandoor, dat spreekt voor zich!

En toen Ienke weer een stukje doorliep, bleef Japekop hem volgen; ook dat spreekt voor zich.

Inmiddels was één van onze gasten erg onrustig geworden. Een nieuwe haarfabriek in de Katbladstraat? Wel, die moest dan van dichtbij bekeken worden en zo mogelijk ook nog geaaid.

En dat vond Ienke aanvankelijk best heel plezierig. Aanvankelijk? Ja, want ziet u die kleine, scherpe tandjes? Wel, die stonden een fractie van een seconde later opeens in de zo liefdevol aaiende hand! Resultaat: drie gaatjes, en nog vrij diep ook!
In elk geval wisten we nu al wat meer van het karakter Ienke, heh? En ook dat onze sterilon ver over de datum is en dat we dus snel nieuwe moeten kopen, maar dat terzijde.

Japekoppie was terecht voorzichtig geweest maar gaf niet op. Hierbij moeten we ook nog vermelden dat hij er bewust voor had gekozen onze buitentafel met hapjes te verlaten, en dat doet ons heel veel deugd. Immers, een echte verkenner en/of reporter moet natuurlijk altijd, al is het nog zo'n kaasfanaat, doen wat het belangrijkste is, en dat is zijn werk.
Een flinke pluim dus voor onze bejaarde reporter/verkenner! (En laten we ook mevrouw K. niet vergeten; die had haar glaasje wijn in de steek gelaten....) Pffffffffff. Oké, we moeten nodig verder met dit verhaal.

K. liep wat rondjes om de tafels om zo vooral de hele situatie van alle kanten goed in kaart te kunnen brengen. Daardoor miste zij helaas het moment dat de Boez was opgerukt en van Ienke een knal voor zijn kop kreeg wegens ongewenste intimiteiten. Onze jonge reporter had iets dergelijks nog nooit eerder meegemaakt en stond totaal perplex. Oscar (iets slimmer dan zijn vriendje) bewaarde wat meer afstand maar kwam nu toch ook steeds iets dichter bij de zwarte.

Boez wist zich even geen raad en deed daarom net of hij aan een belangrijke fietstasinspectie was begonnen. Natuurlijk trapte K. daar niet in, want wist heel goed dat Boez behoorlijk de pest in had over het feit dat hij zich had laten meppen door die vreemde zwarte.

Hier kunt u dat heel goed zelf zien.
Laten we daar echter niet te lang bij stil staan want er stond nog veel meer te gebeuren!

Mevrouw Troy had zich ook op de plek des onheils gemeld. Ze had helemaal niet in de gaten dat hier een behoorlijke spanning hing en de sfeer nogal vijandig was geworden. Gezien haar Katzheimer en haar hoge leeftijd had ze beter thuis kunnen blijven, maar zoiets kan ze zelf niet meer bedenken. Was ze misschien een tikje overmoedig of dacht ze wellicht dat er een feestje gaande was?

Wel, toen haar zoon Japekoppie naar haar toe was gelopen om haar een lel te verkopen, was het Tokkie Troy duidelijk dat ze een gatta non grata was, en zo snel ze kon trippelde ze terug naar de redactie.

Is het verhaal nu klaar?
Nee, want wij weten nog niet waar die zwarte nu opeens was gebleven, en Japekoppie, de Boez, Oscar en Cera waren ook nog niet haar huis.
Doch helaas, K. is effe toe aan een pauze met een kopje Nespresso, dus op het vervolg zult u even moeten wachten!