Dit was gisteravond, maar het was niet de eerste keer dat ik de Os mijn liefde betuigde door hem een serie welgemeende minnekopjes te geven. Het ging als volgt.
We waren wat vroeger in de avond naar binnen gegaan omdat het al aardig donker begon te worden en de maag ging knorren. Bovendien krijgen we tegenwoordig regelmatig een kuipje Sheba, iets wat we vroeger ook al erg lekker vonden maar waarop we nu weer helemaal gek zijn. Redenen genoeg dus om ons ruim op tijd te melden voor het diner.
Wel, het ging zoals het zo vaker gaat, de Os schrokte zijn portie met grote vaart naar binnen terwijl ik het altijd wat rustiger aan doe en dan mijn laatste hapjes aan hem af moet staan, want hij komt en duwt me gewoon opzij. Maar ondanks deze nare gewoonte van de Os, blijf ik toch heel veel van hem houden, en als we dan even later op de bank liggen of zitten tijdens DWDD (hij tegen mevrouw K. aanleunend en ik op haar schoot), toon ik hem dus mijn onvoorwaardelijke liefde (zie foto).
Maar het komt ook te vaak naar mijn zin voor dat hij niet reageert op mijn liefdesbetuigingen en zelfs een boze grom laat horen, of zich demonstratief van me afwendt en afstand neemt door weg te gaan om op zijn kussentje te gaan liggen.
De Os is niet mijn eerste vriendje want eerder in mijn leven heb ik een relatie gehad met een vreemde gast die mij met een paar kits liet zitten, daarna ben ik enige tijd de verloofde geweest van Japekoppie maar zijn moeder (mevrouw Troy - red.) was het daar niet mee eens en speelde constant de boze, gemene schoonmoeder zodat onze relatie geen enkele kans had, en daarna was ik ook nog een poosje verliefd op de Boez, maar die was toen nog veel te jong voor mij (ik was slechts zijn oppas) en dat werd dus ook niks. Bovendien trok Boez later steeds meer naar Os toe en voelde ik me daardoor buitenspel gezet.
Nu is het dus Oscar die mijn hart heeft veroverd, maar het lijkt er sterk op dat de liefde niet wederzijds is.
Jawel, ik heb een goed leven en krijg een hoop aaien van bijna iedereen die ik daar om verzoek, maar in de echte liefde ben ik dus niet zo gelukkig en dat stemt mij toch wel een beetje verdrietig.
Daarbij is het ook nog eens zeer frustrerend wanneer degene aan wie jij jouw liefde schenkt, zo onverschillig daaronder blijft en zelfs wegvlucht op de momenten dat jij zo goed je best doet om hem gelukkig te maken, ook al heeft ie net je laatste hapjes onder je neus weggejat.
Mevrouw Katblad zegt nu dat ik best kan doorgaan met het tonen van mijn liefde voor de Os, maar dat ik moet stoppen met het verwachten dat mijn liefde door hem wordt beantwoord omdat dat er blijkbaar gewoon niet in zit. Zelf denk ik dat het misschien goed zou zijn om de Os gewoon eens een flinke knal voor zijn kop te geven om hem wakker te schudden en hem op die manier te dwingen eens wat meer aandacht aan me te schenken; mevrouw K. vindt dat ook wel een aardig idee, zegt ze.
Maar ik twijfel nog over de juiste aanpak en heb daarom nog geen beslissing kunnen nemen; het kan best zijn dat ik Os nog even wat meer tijd gun.
(Noot van de redactie: de Boez kan het vozen op de bank niet aanzien en verdwijnt altijd direct na het diner naar boven.)
1 opmerking:
Joh, wat een moeilijk probleem, Cera. Ik zou ook niet meteen weten hoe ik de Os zou aanpakken. Hem jaloers maken is ook geen optie, volgens mij heeft hij dat niet eens door. Misschien komt er nog een keer een lieve vreemde voor je.
Een reactie posten