Niet de moed laten zakken!

Charli heeft behoorlijk de pest in.
Dat komt doordat hij vanmiddag geheel onverwacht (voor hem dan) in zijn reismand is gepropt en in de Katmobiel van mevrouw K. werd gezet. Toen wist hij natuurlijk gelijk hoe de vlag ervoor stond of erbij hing, maakt niet uit want in beide gevallen betekende het: naar die dierenarts.
Hijzelf vond dat uiteraard helemaal niet nodig want hij is niet ziek, hij eet alleen maar heel slecht en is behoorlijk chagrijnig, maar dat laatste heeft ie gewoon van zijn moeder (mevrouw T. Troy) en dat is dus niks om je ongerust over te maken, toch? Maar zijn mens vond van wel, vandaar.

Nadat Charli nogal stevig betast was en ook nog een thermometer in zijn achterste had moeten gedogen, werd hij op de weegschaal gezet. Tja, dat viel inderdaad niet mee want hij was van bijna 5 kilo afgezakt naar de ongeveer 3 en een half. Jaja, bloedonderzoek dus, dat zat er dik in. Het scheermes lag al klaar.

En na het scheren kwam die enge naald, maar gelukkig hadden ze snel genoeg bloed te pakken voor het verdere onderzoek.

Toen moest hij weer terug naar de wachtkamer, want het duurde tien minuten voor de uitslag bekend was.
Dat wachten was bijzonder irritant en dus zette hij uit protest maar een keel op, in de hoop dat hij direct naar huis gebracht werd.
Maar even later moesten ze dan toch terug naar die lange tafel.

De uitslag van het bloedonderzoek was natuurlijk goed, dat had hij al die tijd al geweten. Maar dat goede nieuws had een keerzijde, zei de dierenarts, want een kat valt niet zomaar zoveel af. Weer werd Charli uitgebreid betast om te voelen of er misschien ergens een bobbel of zo zat, maar die kon de dierenarts niet ontdekken, al weet je natuurlijk nooit wat ergens in je lijf verstopt zit en stiekem gaat groeien tot het te laat is en het je om zeep helpt.
Maar het kon ook heel goed, zei die man, dat hij (Charli dus) in een soort van neerwaartse spiraal was terecht gekomen wegens depressie of iets dergelijks. En als je als kat begint met minder eten en dat een tijdje volhoudt, is het mogelijk dat je op een gegeven moment helemaal niet meer eet en alsmaar magerder en depressiever wordt. Nou, daar had die dierenarts wel een prikje voor, al was het alleen maar om te proberen want je moet toch wat, heh? Dat vond Charli's mens dus ook.

Dus Charli kreeg een prik met dat goedje om weer een beetje blijer van te worden en trek te krijgen.
Thuisgekomen wilde hij eerst een stukje haring eten en daarna moest hij uitrusten van al dat gedoe en het rijden in die Katmobiel.
Vervolgens ging hij bij mevrouw K. op bezoek om te kijken wat daar in de voerbakjes van de redactiekatten zat, en deze keer werd hij niet eens weggestuurd. En zo kwam het dat Charli ongestoord een aardige portie brokjes kon wegkauwen terwijl hij al zeker gedurende het laatste half jaar per se geen brokjes meer had willen eten. Dus met die trek zit het nu wel weer redelijk goed, maar erg vrolijk is hij nog niet. Misschien moet dat nog komen, je weet maar nooit, heh? Nee. In elk geval is hij de laatste van de Troy-familie, en dat schept toch wel een verplichting. Niet de moed laten zakken maar gewoon doorgaan dus. Ja, zijn moeder in de hemel zou nu vast erg trots op hem zijn. Hmmm. Nee, het valt niet mee om net zo oud als zij te worden...