Sonny was laatst uit wandelen met zijn mens, maar die bleef natuurlijk weer eens ergens onderweg staan kleppen. De rooie besloot haar daarom maar bij de redactie van het LKB op te wachten, en koos als rustplaats een doos.
Helaas voor Sonny Boy stond de doos niet in de schaduw, vandaar waarschijnlijk dat chagrijnige, zure snuitje. Hoewel, het kan natuurlijk ook zijn dat hij er de pest in had dat zijn mens zo nodig moest bijpraten met een buurtgenoot, en daarmee hem toch wel min of meer in de steek liet. Ja, dat zou ook zomaar kunnen, heh?
Wij hebben S.B. in elk geval maar niet lastig gevallen met vragen over het hoe en waarom; hij zag er zo al getergd genoeg uit en wij wilden niet het risico lopen het pakje pleisters en het flesje sterilon te moeten halen.
Verder is S.B. best wel een lekker ding hoor, maar dan dus één met een gebruiksaanwijzing, zeg maar. U kent vast ook wel dergelijke types, toch?
2 opmerkingen:
Achgossie, ik heb met hem te doen.
Wist hij maar maar hoe mooi hij is en hoe lief hij eruit ziet,dan zou hij vast niet zo ongelukkig zijn.
Misschien kijkt hij wel zo nurks door de pijn in zijn bekje.
Een reactie posten