Vrolijke zondagwandeling 2

Wel, wij weten niet wat Cera in de verte zag, maar toen zij uitgekeken was, stak ze over naar de kade langs het gevaarlijke water.  Mevrouw K. liep achter haar aan en zag als eerste dat er een kattenklimtouw in het water dreef; het was aan één kant losgeraakt.
Was dit al langere tijd zo? Was mevrouw Troy misschien op deze plek te water geraakt en...... Nee, zulke gedachten hebben geen zin, we weten immers niet hoe of waar zij in de gracht terecht kwam en zullen dat ook nooit meer aan de weet komen. Maar we zullen in ieder geval wel een melding doen van het loshangende touw bij http://www.katuitdegracht.nl/home; wellicht wordt het dan weer snel op z'n plek gehangen...

Oscar was ook de straat overgestoken en kwam naast mevrouw K. staan. Gelukkig liep hij niet te dicht naar het gevaarlijke water toe.
Jawel, wij waren in de buurt en zouden kunnen ingrijpen als Oscar of Cera onverhoopt in het water terecht zouden komen, maar dan zouden we wel moeten springen want de waterstand was erg laag en onze armen zijn niet lang genoeg om de afstand van kade naar water te overbruggen. En dat springen zag K. niet zo zitten, vandaar.

Mevrouw K. en Oscar waren al een eindje doorgelopen toen ook Cera het drijvende touw ontdekte. En zij was dus minder voorzichtig.

Lieve Cera, wil je alsjeblieft niet meer zo over het randje hangen? Mevrouw K. wordt daar namelijk een beetje misselijk van...

Cera? Cera!

Het duurde even voordat Cera gehoorzaamde, maar vervolgens moest ze natuurlijk per se zo dicht mogelijk langs het water naar K. toelopen. Gelukkig was het mos dat op de rand groeide niet nat en glibberig.

Ondertussen was Oscar ook door iets in het water (of het water zelf) gefascineerd geraakt. Doch zo dichtbij de rand komen als Cera was gegaan, zou hij niet doen, toch?

Nee.

Oscar en K. waren alweer op weg naar de Katbladstraat toen Cera het nog even nodig vond om langs de waterkant een kunstje uit te halen.
Ja Cera, we hebben je gezien en nog gekiekt ook, maar wil je nu meekomen met ons?

Want we waren namelijk nog niet klaar met onze grote ronde, we moesten nog naar de Hoftuin ter afsluiting.
Onderweg hadden wij nog een korte, ongewenste ontmoeting. Tenminste, zo dacht Cera erover en daarom verschool ze zich achter een wielhuis.

Inderdaad, een loslopend blafbeestje, maar dat bleek uiteindelijk banger voor onze haarfabrieken dan andersom. Terecht natuurlijk.
Zonder verder oponthoud arriveerden wij bij de Poort van de Hoftuin.
Zouden Cera en Oscar de moed hebben de tuin te betreden? Waren de jongens van Hof is Vol misschien nog in de tuin te vinden? Zou de Boez al uitgeslapen zijn?

Wordt vervolgd.