Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

zondag 15 december 2013

Vreemde gang van zaken

Boezelmans:
Ik dacht dat we weggingen voor een avondinspectie en vond dat al wat vreemd, want dat doen we anders namelijk nooit, reportages maken in het donker. En bovendien was het etenstijd en we hadden best wel honger, want onze voerbakjes waren al een tijdje leeg en die light-brokken die we tegenwoordig krijgen waren al lang en breed verteerd en met die avondkou moet je zeker geen lege maag hebben als je nog aan een inspectie moet beginnen.
Al met al was het dus raar dat we op die tijd naar de Hoftuin gingen, maar toen we daar eenmaal waren werd het me opeens duidelijk, al was ik het er helemaal niet mee eens.


Mevrouw K. liep namelijk direct naar het huis van Bohr toe en opende daar de deur.
Wij mochten niet mee naar binnen en toen ben ik natuurlijk gelijk voor het raam gaan zitten om te kijken wat ze (mevrouw K. - red.) daar ging doen.
Ik zag toen dat Bohr naar K. toe kwam rennen, dus waarschijnlijk had zij K. al verwacht. En dat terwijl wij dus helemaal niets afwisten over deze afspraak.













Oscar bleef ergens in de tuin zitten (ik geloof in de buurt van de kerstboom) maar ik wilde natuurlijk alles zien van wat daarbinnen gebeurde.
Wel, ik zag dat K. naar de keuken ging en hoorde het geluid van het opentrekken van een Gourmetblikje. En dat terwijl wij dus zelf nog niet eens ons eten hadden gehad! Hier klopte voor mijn gevoel totaal niks van en ik vond het niet bepaald om te lachen. Nee, ik was zelfs een tikkie boos aan het worden, maar bovenal was ik stomverbaasd over deze gang van zaken.


Ik zag dat Bohr een bakje met eten kreeg en hoorde dat ze opgewonden stond te mauwen, of eigenlijk piepen zeg maar, want echt hard mauwen kan ze blijkbaar niet. Toen ben ik met mijn poten tegen het raam gaan meppen om K. te laten horen dat ik ook best wel trek had in die Gourmet, maar daar trokken ze zich niks van aan. En toen verloor ik mijn evenwicht nog, en dat was ook niet bepaald om te lachen.
K. kwam nog naar het raam terug maar dat was niet om mij alsnog binnen te laten maar om de gordijnen dicht te doen. Toen zag ik even een tijdje niets meer, maar ik ben dus wel blijven wachten omdat me dat op dat moment het beste leek.

Tegen de tijd dat K. weer naar buiten kwam, was ik behoorlijk pissig. Als mevrouw Troy en Japekoppie nog geleefd hadden, was zoiets vast nooit gebeurd, want die werden beter verzorgd dan wij en voor hen rende K. harder dan voor ons. Ja, toen kwam ik inderdaad nooit op tijd thuis, maar dat was altijd om te lachen omdat ze (K., - red.) me dan moest komen halen en roepen, en dat was spel, een beetje pesten van mijn kant, zeg maar. Maar dat doe ik nu bijna nooit meer omdat we minder eten krijgen en ik nu eigenlijk altijd wel een flinke, gezonde trek heb als het etenstijd is, en dan ga je niet lopen klieren maar kom je gewoon naar huis.
Wel, K. kwam dus naar buiten en zette gelijk mijn chagrijnige bek op de foto, maar u moet dus wel goed beseffen dat het verdomde koud was en ze ons niks van te voren had verteld, dat ik me bedonderd voelde en dat ik hartstikke honger had.
Toen ben ik gaan rennen, snel de poort door naar huis, omdat het de hoogste tijd was en ik echt niet langer kon wachten op mijn avondhap.

Os was al die tijd bij de poort blijven zitten met zijn rozijntje op de koude stenen maar kwam snel achter mij aan, en Cera had wacht gelopen bij onze kerstboom en begon te schelden toen wij de straat overstaken.
Toen ging alles best wel snel want K. deed de voordeur open en wij gingen gauw mee naar binnen, en nadat ze het luik had afgesloten kwam ze direct naar de keuken lopen om ons eindelijk ons eten te geven. De Os en ik waren al op het aanrecht gesprongen omdat we zó'n honger hadden dat we daar behoorlijk nerveus van waren geworden, en bovendien wilde Os zoals altijd in de gaten houden of de porties wel eerlijk verdeeld werden. Later kregen we voor de nacht ieder nog een half kopje brokjes, maar die gingen al snel op en waren bovendien heel snel verteerd. Helaas heb ik mevrouw K. daarom vanochtend om vijf (of was het vier?) uur wakker moeten maken, maar dat is dus haar eigen schuld. Nou hoop ik maar dat K. weer gewoon gaat doen met de etenstijden en weer normale brokken gaat serveren voor het kerst wordt, want anders kunnen ze wat mij betreft die hele poppenkast wel overslaan want dan valt er helemaal niks meer te lachen en ben ik straks tegen de tijd van de stille, heilige nacht alleen nog maar vacht over been. En dat geldt uiteraard ook voor mijn collega's die toevallig ook nog eens mijn vriendjes zijn.
Dat was het wel zo'n beetje ja. Krijg ik nou snoepies?

5 opmerkingen:

Piet zei

Is dat dan even schrikken Boez? Gelukkig is alles weer goedgekomen.

Annemieke zei

Wat een mooi verhaal boez. En ik moest eigenlijk best een beetje lachen dat je van dat vensterbankje viel.

katja zei

Het is ook allemaal wel een Tantaluskwelling hè Boez?
Maar de redactie ziet er wel erg gezellig uit zo met die kerstboom ervoor!

Jacq. zei

Haha, wat een leuk verhaal weer!!!

Wad Woord en Wol zei

Ik krijg bijna medelijden met de Boez ;-)