Oscar had zich niet in de war laten brengen door de tik tegen zijn billen door Wamy. Hij had wel tegen het brutale ventje gegromd maar was toen doorgelopen om een eindje verderop een hoopje bladeren te besnuffelen.
En de Wams?
Wat voerde hij ondertussen in zijn schild?
Ja hoor, verstopt achter een wielhuis, klaar om een nieuwe aanval in te zetten, of tenminste nog een zogenaamd geintje uit te halen.
Maar hij kwam te laat want Oscar was alweer op weg naar de Katbladstraat. Blijkbaar waren de bladeren niet interessant genoeg geweest om erbij te blijven rondhangen, en had de Os nog meer te doen.
Even leek het erop of Wamy het opgaf en daarom langs de wielhuizen bleef lopen om naar zijn huis te gaan, want de Wams woont namelijk aan het Gevaarlijke Water.
Maar nee dus, op het laatste moment draaide hij mee de Katbladstraat in en volgde opnieuw de voetsporen en geur van onze reporter.
Een eindje verderop probeerde de Wams wederom de aandacht van Oscar te trekken, maar onze reporter was daar, zoals u duidelijk kunt zien, niet van gediend.
Een kleine bengel achter het glas keek zijn oogjes uit.
Maar het kwam niet tot een schermutseling want de Wams kreeg plots weer een jeukaanval en had voor Oscar dus even geen belangstelling meer. Tja, sommige dingen hebben nu eenmaal acute aandacht nodig, heh? Inderdaad.
En toen?
Toen liepen wij langs Os' oude huis, waarin het koud en kaal was. Wel nog een kattenluikje maar geen Lima meer. Hoe zou Os zich houden als wij dit huis van dichtbij zouden gaan bekijken?
Wel, het duurde best even voordat Oscar besloot om mee te gaan; hij bleef eerst nog een poosje midden op de straat zitten twijfelen.
Maar toen mevrouw K. hem een paar keer geroepen had, kwam hij naar haar toe en nam plaats op de tafel voor het verlaten huis.
Aanvankelijk had hij voornamelijk oog voor Wamy die aan de overkant van de straat wat aan het klooien en zooien was.
Wams leek echter niet van plan om achter Oscar aan te komen; hij had het veel te druk met het inspecteren en markeren van een typisch Leidsch paaltje.
Dat betekende dat Oscar zich in alle rust kon overgeven aan zijn zoete herinneringen aan Lima, die zo vaak op deze tafel had gezeten.
Hij wreef daartoe telkens met zijn snuit langs de paal en sloot daarbij regelmatig zijn oogjes. Zo, wat was dat genieten!
Gelukkig kwam de Wams onze reporter niet storen, en mevrouw K. besloot dat het beter was om Oscar nu verder lekker zijn eigen gang te laten gaan totdat hij klaar was met waarmee hij nu bezig was. Voorzichtig sloop zij van de tafel weg om naar de redactie terug te gaan, en Oscar had dat niet eens in de gaten...
1 opmerking:
Wat aandoenlijk!
Een reactie posten