Anders wordt het een rotkerst

Boez:

Het waait hard buiten, en ik heb daar een pesthekel aan.
Verder krijg ik niet genoeg snoepjes omdat ik anders te dik word, zegt zij (mevrouw K. - red.), en vindt ze me stout als ik probeer die stomme versiering uit onze mini-kerstboom te slaan of water uit de vaas drink en daarbij een bloemetje of twee knak.
Ik ben altijd de klos en ze gebruikt mij, projectie heet dat, om haar eigen onlustgevoelens in het Katblad te kunnen ventileren.
Terwijl er ook best leuke dingen over mij te vertellen zijn, zoals dat ik bijna altijd bij haar onder het dekbed kom slapen (half uurtje - red.) en haar heel lief kopjes geef (tijdens het bedelen om snoepjes - red.) en dat ik ook best lief kan doen tegen de Os en Cera en nooit van hun eten jat, en dat ik altijd bijna direct van het aanrecht afspring als zij (mevrouw K. - red.) daarom vraagt. Verder kan ik er ook niks aan doen dat ik altijd zo hard moet graven in de bak zodat het grit over de rand gaat, want dat komt doordat dat grit of die bak of beide niet deugen en dat mijn boodschappen nu eenmaal goed begraven moeten worden, vind ik dus. En ik kan er ook niks aan doen dat er allemaal gaatjes van mijn nagels in de rolgordijnen boven zitten, want ze (K. dus - red.) laat ze te ver naar beneden zakken en dan kan ik niet naar buiten kijken als ik dat wil of moet omdat ik rare geluiden heb gehoord en er moet toch iemand zijn die de straat in de gaten houdt. En omdat ik dat dus ben, moet dat gordijn opzij als het te laag hangt, en zo komen die gaatjes erin en dat is niet mijn schuld. En dat ik, als ze even niet oplet, uit haar waterglas drink of er met mijn poot in zit, moet ze me dat ook niet verwijten want dat heb ik van mevrouw Troy geleerd die er nu niet meer is, en ze (T.T. - red.) deed dat heus niet voor niks dus doe ik dat nu ook omdat dat zo hoort. En ze moet ook niet altijd zo klagen over mijn haren op haar vest of trui want dan moet ze haar kleren maar ergens ophangen waar ik niet bij kan en niet gaan zitten op de bank als ik daar net gelegen heb.
En dat ik het kattenluik heb vernield zodat het nu niet meer goed vast zit en aan alle kanten tocht, is ook niet waar, zo'n ding moet ertegen kunnen als je er een beetje snel doorheen loopt (je erdoor ramt - red.) en ik kan er bovendien ook niks aan doen dat ik zo enthousiast ben en zo sterk, want dat heb ik waarschijnlijk gewoon van mijn vader of moeder geërfd (is niet meer na te gaan - red.) en zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
En nou ben ik dus een beetje verdrietig omdat ik altijd overal de schuld van krijg.
En ik vind dus dat ze (mevr. K. - red.) heel erg haar best moet gaan doen om mij met de kerstdagen te verwennen met lekkere hapjes en dat ze me extra veel moet knuffelen, anders wordt het voor mij gewoon een rotkerst en dat heb ik niet verdiend omdat ik er helemaal nergens wat aan kan doen.
Zoiets dus.
Nee, meer heb ik niet te vertellen.
Ja, dat lucht inderdaad wel wat op, maar een paar knuffels zouden op dit moment ook wel helpen.