Snoepies zijn hard nodig in moeilijke tijden, zegt Boez.

Boez:

Gistermiddag, toen het geknal even was gestopt, ben ik onder het logeerbed vandaan gekomen en naar beneden gegaan omdat ik trek had in snoepies. Maar ik wilde eerst weten of het echt wel veilig was en ben daarom bij de kerstboom gaan zitten en heb daar gewacht totdat ik zeker wist dat er geen knallen meer waren.
Toen het inderdaad rustig bleef, ben ik naar de keuken gegaan, want daar was mevrouw K. namelijk ook en toevallig stond ze heel dicht bij het kastje waarin de snoepies liggen.

Toen ik op het aanrecht zat (wat eigenlijk niet mag maar K. knijpt best wel eens een oogje toe als ik problemen heb), hoorde ik weer wat knallen, maar gelukkig was dat ver van ons huis vandaan. Ja, want als het vlakbij was geweest, was ik zo weer terug onder het logeerbed gekropen, dan maar een keer geen snoepies want mijn veiligheid gaat natuurlijk vóór mijn lekkere trek, dat zal iedere sukkel best wel snappen.

Opeens verscheen Cera ook in de keuken, en dat was nadat mevrouw K. het deurtje van het snoepieskastje had opengedaan, want Cera is namelijk ook niet achterlijk en houdt ook van snoepies, net als ik. Toen ze hier pas woonde wist ze nog niks van snoepies maar nu dus wel, en daarom is ze er altijd als dat derutje open gaat als de kippen bij, zeg maar.

Nou, toen hebben we dus nog even op Oscar gewacht maar die kwam niet. Hij lag op zijn kussentje en durfde daar niet af te komen omdat hij erg bang was voor het geknal buiten. Hij was namelijk kort daarvoor nog even naar buiten gegaan, maar toen gingen ze net weer knallen en toen kwam hij snel terug naar binnen en nam daarbij ons luik bijna in zijn geheel mee. Daarna heeft mevrouw K. de schuif voor het luikje gedaan omdat dat voor ons allemaal wat veiliger voelt.

Afijn, mevrouw K. gooide wat snoepies naar ons toe en ik heb er drie gevangen en toen vond ik het wel weer genoeg en ben teruggegaan naar het logeerbed. Cera heeft er ook een paar gevangen (op haar manier dan) en Oscar kreeg een paar snoepies op zijn kussentje geserveerd omdat hij daar dus niet af durfde te komen.
Een poosje daarna heeft de Os zich verstopt en was hij niet meer te vinden, maar daarover later meer, zegt mevrouw K.

Al die arme dieren...

Vanmiddag begon het al, veel geknal vlakbij de Kruidentuin en de redactie.
Oscar kwam in paniek binnen, dook eerst onder de tv-stoel en kroop daarna op zijn kussen, toen we hem wat gekalmeerd hadden.
Hij bleef in de richting van de straat kijken, bang als hij was voor het vuurwerklawaai.

De Boez had al langere tijd angstig onder het logeerbed gezeten.
Toen wij hem riepen kwam hij aarzelend en twijfelend tevoorschijn.
Was het wel veilig in huis?

Veilig genoeg voor snoepies?
Jawel, maar wij misten Cera. Nergens te vinden, ook niet in de klerenkast, dus ging mevrouw K. eerst naar buiten om haar te zoeken. Daarna snoepies, maar dan moest ons Meipie toch ook wel veilig binnen zijn, heh?
Wel, Cera bleek niet makkelijk te vinden, had zich ergens buiten verstopt en wilde zich niet laten zien.
Mevrouw K. zocht overal en liep (waggelde met versleten knie) door de straat heen en weer.

Ze had het al bijna opgegeven toen Cera opeens opdook. Ja, het luik was al dicht, maar kunt u nu heel snel de deur openen, mevrouw K.?
Want ook Cera was bang geworden van het geknal...

Ze ging zo snel mogelijk de huiskamer binnen. op zoek naar een veilige schuilplek. Mevrouw K. deed de deur van de huiskamer op een kier, voor de vrije doorgang naar boven, waar het ook altijd veilig is.


Iedereen kreeg snoepies, en dat was erg fijn en lekker, maar toen begon het gedonder opnieuw.

De Boez was de eerste die weer aanstalten maakte om naar boven te gaan.
Oscar kroop onder de bank.
Cera kroop onder de stoel.
Boez ging gauw naar boven en kroop weer onder het logeerbed.

Wij blijven dus vóór een totaalverbod op vuurwerk afsteken door particulieren.
Morgen wordt weer hel.
Vandaag alweer heel wat mensenslachtoffers door vuurwerk.
Maar ach, ook al die arme dieren...

Nog te vroeg?

Boez:
We zouden sneeuw krijgen maar het werd dus drie keer niks. Een beetje op de daken en een beetje op de wielhuizen, en dat was het dan weer. Terwijl ik me er zo op verheugd had, lekker achter de Os en Cera aan in dat witte goedje. En dan kouwe poten krijgen en ze binnen laten opwarmen tussen de handen van mevrouw K. Ja, dat vindt ze leuk want dat doet ze ook altijd als ik met kouwe vlerken onder haar dekbed kruip, vlak voordat ze gaat slapen. Een win-winsituatie, want dan speel ik daarna wel weer voor kruik.

Maar dit jaar gaan we die witte wereld hier in elk geval niet meer beleven, want ze zijn al aan het knallen buiten. En dat betekent dat heel spoedig eerst de hel gaat losbreken en dat daarna het nieuwe jaar alweer begint.

Afgelopen kerst was trouwens wel lekker. We kregen gourmet diamant en dat had ik al een tijd niet meer gegeten. De laatste keer was ik er niet zo weg van, maar deze keer vond ik het weer helemaal top. Oscar en Cera trouwens ook. We snappen niet dat we dat alleen maar met de kerst kregen en nou dus niet meer. Nu moeten we weer gewone gourmet eten, en dat valt bar tegen.
Met een beetje geluk krijgen we dat Diamantspul met de jaarwisseling weer. Als troost, omdat de hel dan weer losbreekt, met veel geknal. Gelukkig blijft K. thuis en gaat ze weer genoeg schuilplekken voor ons maken, Natuurlijk heb ik het liefste dat ze die avond op tijd naar bed gaat en ik bij haar onder het dekbed kan kruipen, zodat ik helemaal niks of bijvoorbeeld maar weinig van dat geknal meekrijg, en dat ze me dan lekker knuffelt en met me kroelt zodat ik afgeleid word tot die idioterie over is.
Maar K. weet dus nog niet wat ze gaat doen die avond, en dat maakt dat ik me erg onzeker voel. Afijn, we zullen het er vast nog wel over hebben. Tenminste, dat hoop ik. Want ik zie elk jaar weer enorm op tegen die ene dag. En dat geldt natuurlijk ook voor Cera en Oscar, en voor alle andere haarfabrieken en ook blafbeesten en andere beesten. Mensen zijn niet goed wijs. Ze kunnen geen plezier maken zonder geknal. Ik snap daar dus geen eh,,, moer van.
Kunnen we alvast een paar afspraken maken, mevrouw K., of vind je het daarvoor nog te vroeg?

Winterse beelden: 2013

Laatste filmpje met sneeuw, want in 2014 is het weer te zacht geweest, en dat zal het voorlopig wel blijven ook!
Geniet van de Kerstdagen, maak er wat van!

Winterse beelden: 2012

In het jaar 2011 zal er bij ons niet veel sneeuw van betekenis zijn gevallen want daar hebben we geen foto's van kunnen vinden. Dus dan maar door naar 2012, begin februari!

Anders wordt het een rotkerst

Boez:

Het waait hard buiten, en ik heb daar een pesthekel aan.
Verder krijg ik niet genoeg snoepjes omdat ik anders te dik word, zegt zij (mevrouw K. - red.), en vindt ze me stout als ik probeer die stomme versiering uit onze mini-kerstboom te slaan of water uit de vaas drink en daarbij een bloemetje of twee knak.
Ik ben altijd de klos en ze gebruikt mij, projectie heet dat, om haar eigen onlustgevoelens in het Katblad te kunnen ventileren.
Terwijl er ook best leuke dingen over mij te vertellen zijn, zoals dat ik bijna altijd bij haar onder het dekbed kom slapen (half uurtje - red.) en haar heel lief kopjes geef (tijdens het bedelen om snoepjes - red.) en dat ik ook best lief kan doen tegen de Os en Cera en nooit van hun eten jat, en dat ik altijd bijna direct van het aanrecht afspring als zij (mevrouw K. - red.) daarom vraagt. Verder kan ik er ook niks aan doen dat ik altijd zo hard moet graven in de bak zodat het grit over de rand gaat, want dat komt doordat dat grit of die bak of beide niet deugen en dat mijn boodschappen nu eenmaal goed begraven moeten worden, vind ik dus. En ik kan er ook niks aan doen dat er allemaal gaatjes van mijn nagels in de rolgordijnen boven zitten, want ze (K. dus - red.) laat ze te ver naar beneden zakken en dan kan ik niet naar buiten kijken als ik dat wil of moet omdat ik rare geluiden heb gehoord en er moet toch iemand zijn die de straat in de gaten houdt. En omdat ik dat dus ben, moet dat gordijn opzij als het te laag hangt, en zo komen die gaatjes erin en dat is niet mijn schuld. En dat ik, als ze even niet oplet, uit haar waterglas drink of er met mijn poot in zit, moet ze me dat ook niet verwijten want dat heb ik van mevrouw Troy geleerd die er nu niet meer is, en ze (T.T. - red.) deed dat heus niet voor niks dus doe ik dat nu ook omdat dat zo hoort. En ze moet ook niet altijd zo klagen over mijn haren op haar vest of trui want dan moet ze haar kleren maar ergens ophangen waar ik niet bij kan en niet gaan zitten op de bank als ik daar net gelegen heb.
En dat ik het kattenluik heb vernield zodat het nu niet meer goed vast zit en aan alle kanten tocht, is ook niet waar, zo'n ding moet ertegen kunnen als je er een beetje snel doorheen loopt (je erdoor ramt - red.) en ik kan er bovendien ook niks aan doen dat ik zo enthousiast ben en zo sterk, want dat heb ik waarschijnlijk gewoon van mijn vader of moeder geërfd (is niet meer na te gaan - red.) en zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
En nou ben ik dus een beetje verdrietig omdat ik altijd overal de schuld van krijg.
En ik vind dus dat ze (mevr. K. - red.) heel erg haar best moet gaan doen om mij met de kerstdagen te verwennen met lekkere hapjes en dat ze me extra veel moet knuffelen, anders wordt het voor mij gewoon een rotkerst en dat heb ik niet verdiend omdat ik er helemaal nergens wat aan kan doen.
Zoiets dus.
Nee, meer heb ik niet te vertellen.
Ja, dat lucht inderdaad wel wat op, maar een paar knuffels zouden op dit moment ook wel helpen.

Winterse beelden: 2010

In 2010 was het in januari flink raak, en ook in februari kregen we nog sneeuw. In december van dat jaar was het vóór Sinterklaas bij ons al een witte wereld, en vervolgens was het vlak voor Kerst weer feest. Kortom: flink wat foto's van haarfabrieken in de sneeuw!

Uit de oude doos, laatste deel.

Deze had u nog van ons tegoed: Cera heeft al haar "vrienden" haar libelle laten bewonderen en is er nu trots naast gaan liggen. Zo te zien gaat dit vliegbeestje nooit meer vliegen.

Japekoppie springt hier lenig op de rand van de bak in de Kruidentuin. Hij hangt blijkbaar net even een klein beetje stil, anders was de foto veel minder scherp geweest. Leuk detail: zevenblad tussen de paaltjes; we hebben daar nog steeds ontzettend last van, hoewel alle aarde uit de bak werd vervangen door nieuwe grond!

Cera in een esdoorn in de Kruidentuin. Waar zij zo ingespannen naar zit te loeren, weten we niet meer. maar we gokken op een mereltje.

Twee Cera's op het Zooiplein, achter het hek. De meeste haarfabrieken vinden het op de één of andere manier aangenaam om steeds maar achter dat hek te gaan zitten of lopen. Lekker veilig misschien?

Weer het Meipie, maar nu bovenop de pergola, speurend naar vliegbeestjes. Inderdaad erg vreemde kleuren, maar dat vond mevrouw K. indertijd wel zo artistiekerig...

De pergola van de buren is voor Cera ook altijd een leuke plek om op te vluchten. Hier werd zij enigszins lastig gevallen (vond ze zelf) door een andere haarfabriek. Vandaar haar stuurse blik.

Alweer Cera, nu in de pruimenboom in de Parallelstraat. Cera beweegt zich altijd erg sierlijk, zelfs als zij aan het klimmen is. 

Cera is gespecialiseerd in kade-inspecties. Op haar eindlijst (examen Verkenner A) kreeg zij voor dat onderdeel een hoog cijfer en onderscheidde zich daarmee van Japekoppie en Oscar.

Dit kan natuurlijk niemand anders dan Mini zijn. Zij kwam weer eens op bezoek in de Katbladstraat en had zich verstopt om ongestoord onze reporters te kunnen begluren. Moeten we nog bij vertellen dat het ook licht sneeuwde, dus ze had genoeg redenen om zo boos te kijken.

Cera heeft het nooit erg leuk gevonden wanneer zij in een boom zat en er een andere haarfabriek haar kwam vergezellen. Hier ziet u de Os op het punt staan dat te doen, maar om de één of andere reden zag hij daar toch maar van af. Nu is het wel zo dat Cera en de Os elkaar in die tijd nog niet zo goed kenden; tegenwoordig zal de Os zich natuurlijk niets meer aantrekken van een kwaad kijkende, chagrijnige Meipie.

Het lijkt alsof Oscar  hier van de glijbaan af naar beneden glijdt, maar dat was niet zo, hij kroop meer. Dit voor de goede orde.

Os aan het gymnastieken. Wij hadden graag gezien dat hij dat soort oefeningen in de tegenwoordige tijd nog steeds zou doen, maar helaas doet de Os alleen nog maar aan pergolaklimmen. Ook knap natuurlijk, maar minder sierlijk zeg maar.


Dit was dan de laatste foto uit onze "speciale effecten"-mapjes met cartoonoptieknopje. Helaas beschikken wij thans niet (meer) over een programma waarmee we dergelijke grappen kunnen uithalen. U moet het dus voortaan doen zonder al teveel geklooi met fotoshoppen, tenzij wij een dergelijk programma terug kunnen vinden, maar dan moet het wel gratis te downloaden zijn. Tot op heden is ons dat nog niet gelukt. Tips in die richting zijn natuurlijk altijd welkom.

Nare reportage: was Oscar getuige?

Een half uurtje geleden hoorden wij eerst motorgeluid, toen een harde klap en vervolgens een langdurig schurend geluid.
Op bijna hetzelfde ogenblik kwam Oscar helemaal overstuur naar binnen rennen; hij had vermoedelijk buiten op de tafel gezeten en was bijzonder geschrokken, zat zelfs te luid te grommen!

Mevrouw K. rende naar buiten, zag dat er op de Gevaarlijke Weg een ongeluk was gebeurd, en het zag er niet goed uit ook. Er stonden al wat mensen om de plek van het ongeval heen. K. rende snel naar binnen om 112 te bellen. Toen hoorde ze dat iemand haar al voor geweest was. Tuurlijk, want iedereen heeft toch tegenwoordig zo'n ding op zak!

Daarna trok zij gauw haar jas aan om om te zien of zij misschien ter plekke nog iets kon doen, doch er hurkten al vele mensen om de liggende en luid kreunende motorrijder heen en de sirenes kwamen al dichterbij.

Zo'n 50 meter verderop lag de motor, midden op de Gevaarlijke Weg, tegenover de Kruidentuin.

Een eindje terug dus lag de (misschien door de donkere auto) aangereden motorrijder op straat, de weg werd direct helemaal afgezet en de ambulancebroeders onderzochten de ongelukkige man.
K. ging toen maar weer terug naar huis.

Oscar zat daar nog steeds zwaar geschokt binnen, op het kleed, maar grommen deed hij niet meer. Inmiddels is hij weer naar buiten gegaan, of hij ligt op het logeerbed, dat kan natuurlijk ook.

Hebzuchtig ventje

Oscar:

Ik was speciaal van boven gekomen omdat ik mevrouw K. had horen roepen dat ze met Snoepjes zou gaan gooien en ik best bereid ben voor zoiets mijn middagdutje te onderbreken, al is het alleen maar om haar een plezier te doen. Maar het ging weer zoals het vaker gaat, de Boez plukte steeds de Snoepjes weg uit te lucht, ook als die voor mij of Cera waren bedoeld.

En dan at de B. ze heel vlug op om weer klaar te zijn voor zijn volgende sprong. Mevrouw K. was niet snel genoeg met het gooien van een nieuw Snoepje en mikte ook niet zo best, dus kwam ik niet aan mijn trekken en Cera ook niet omdat de Boez sneller was dan wij.
Het lukte haar tenslotte wel om goed en ver genoeg Snoepjes naar Cera te gooien, maar ik had geen zin om achter die Snoepjes aan te rennen, en zo kwam het dat de Boez er al minstens een stuk of vijf achter zijn kiezen had terwijl ik nog helemaal niks had gehad, maar dat kwam ook wel omdat ik niet echt mijn best ervoor deed, dat moet ik eerlijk toegeven.

K. heeft toen maar wat Snoepjes in mijn voerbakje gedaan zodat ik ongestoord mijn deel kon opsnoepen zonder dat ik daarvoor rare capriolen hoefde uit te halen, zoals springen en rennen dus, want daar had ik toevallig helemaal geen zin in en vond het bovendien ook nergens voor nodig.

Boez ging nog een tijdje door met het jagen op Snoepjes, maar hij heeft ze niet eens allemaal opgegeten want hij ging er liever mee schuiven over de vloertegels en heeft er ook stiekem een paar onder het kleed geschoven opdat wij ze niet zouden vinden.
Ik had natuurlijk helemaal geen zin om die verstopte Snoepjes te gaan zoeken, maar Cera heeft dat later wel gedaan. Maar toen ben ik weer naar boven gegaan om verder te slapen op het logeerbed.

Heb ik de gebeurtenissen een beetje goed weergegeven, mevrouw K.? Een beetje klagerig, vindt u? Ik vind van niet want zo is het precies gegaan en niet anders, en dat gooien van u lijkt echt nergens op en de Boez is gewoon een hebzuchtig ventje. Daarmee heb ik alles gezegd wat ik wilde zeggen, inderdaad.

Uit de oude doos, 12

Iwan (boven) versus Thassos. De laatste dacht na het vertrek van Bel de Franskat een gooi te kunnen doen naar de titel: Schrik van de Buurt. Hij was al een aardig eind op weg om die titel te verdienen maar moest zich terugtrekken wegens dreigende burn-out. Ja, want druk op het terras, in zijn eigen buurt en daarbij ging hij bijvoorbeeld ook graag op stap naar verre oorden (Leiderdorp) en was dan zomaar een paar weken weg. En als je de Schrik van een Buurt wilt worden, moet je je wel regelmatig laten zien, anders gaan ze je natuurlijk uitlachen.

Japekoppie dweilend over straat kwam niet veel voor. Tenzij er iets interessants te ruiken was, zoals in dit geval. Wat het was hebben wij niet kunnen controleren; achteraf  gezien moet het te maken hebben gehad met de natte druppel vlak voor zijn neus. Maar we kunnen ons vergissen en we kunnen het nu helaas niet meer nagaan.

Oscar in zijn jonge jaren: smal bekkie en grote ogen.

Bel de Franskat, verdekt opgesteld want (herinneren wij ons) iets verderop liep de kleine Mini argeloos in de Kruidentuin te snuffelen. Even later stonden ze tegenover elkaar, maar het kwam niet tot een treffen (pootgemeen) want Mini had die dag besloten zich niet meer door Bel weg te laten jagen of in elkaar te laten slaan. Enkele dagen later was Bel verhuisd, en nu denken wij dat zij, Mini dus, al iets daarvan geweten moet hebben...

Bobo, in tijgersluipgang onder een bankje door. Dat was omdat iets verderop Cera liep, en dan ook nog vlakbij het huis van Bobo. Bobo gaat niet ver van huis maar accepteert dan ook geen enkele andere haarfabriek in haar kleine territorium. Cera moest dus vluchten, want Bo kan erg fel en hardpotig zijn tegen indringers.

Inderdaad, de Boez wilde weer eens een geintje uithalen, had zich in de Poort verstopt en sprong plots bovenop Cera toen zij langskwam. En Cera had het niet zien aankomen, schrok zich het apezuur. Geslaagd geintje dus, deze keer dan.

Ventje Boez had een muis gevangen, een flink exemplaar ook nog. Hij wilde het beestje niet afstaan maar we mochten zijn vangst wel van dichtbij bekijken. Boez legt altijd zijn prooien onder onze eettafel, en bij voorkeur onder de stoel van mevrouw K.  Wij nemen nu maar aan dat dat een grote gunst is; een andere reden kunnen we niet verzinnen.

Wat is er lekkerder dan om uit de teil van Zwarte Gijs te drinken? Maar dan wel als Gijs zelf niet in de buurt is, heh Cera?

De verkeersdrempel is niet hoog genoeg, vindt mevrouw K., want het verkeer wordt er(w.b.) snelheid  niet door gehinderd. Maar een opstelling als deze vindt zij uiteraard ook niet zo gewenst, vooral niet als er van die snelle brommertjes rondrijden.

Rooie Gijs op bezoek bij de redactie, en dat gebeurde niet vaak omdat hij het meestal te druk had met het uitzetten van illegalen (uit de Hoftuin). Doch op het eind van zijn leven zagen wij hem steeds vaker rond onze tafel scharrelen, wij weten alleen niet waarom hij dat deed want Rooie Gijs was nooit zo spraakzaam maar leed in stilte.

Geen witte reportages!

De Boez is vreselijk vervelend de laatste dagen. Misschien komt dat doordat mevrouw K. een beetje chagrijnig was omdat ze de foto's die zij had gemaakt niet van camera naar laptop getransporteerd kreeg en daar vele uren mee heeft zitten klooien, of het komt doordat het zulk onbestendig weer is met veel drukverschillen, want daar is de Boez namelijk erg gevoelig voor. In elk geval zit hij Oscar steeds achterna, louter uit pure pesterij en om te laten zien dat hij de baas is in huis. Dat laatste verbeeldt hij zich, want de Os is groter en sterker dan hij en Boez heeft mazzel dat zijn vriend vredelievend is en niet van gesteggel houdt. Op bijgaande foto ziet u hoe de Boez Oscar in een hoek heeft gedreven. Os komt dreigend overeind om zo nodig eventueel van zich af te kunnen slaan, maar dat zou er niet van komen omdat Boez zich even (natuurlijk uit tactische overwegingen) terugtrok. Daarna kon de Os ongestoord door het luikje naar buiten gaan, om later weer eens drijfnat terug te keren. Het was toen tijd voor het diner, dus mevrouw K. droogde die natte haarbal maar eens lekker af met een flink stuk keukenpapier. Dat is bij de Boez niet nodig want hij wordt nauwelijks nat. Inderdaad, omdat hij bijna niet buiten komt als het waait of regent. En van dat wisselvallige weer en het niet naar buiten gaan wordt hij dus erg vervelend en gaat hij zijn huisgenoten pesten. Wij hopen daarom dat het spoedig echt winterweer wordt en onze reporters zodoende met de kerst voor de nodige vrede op aarde kunnen zorgen door lief in de sneeuw te gaan spelen en witte reportages te maken, maar gezien de weersvoorspellingen zit dat er helaas niet in.

Uit de oude doos, 11

De Boez kijkt vanaf het keukendak via de koepel de keuken binnen. Vooral toen hij nog jong was, vond hij het wonderbaarlijk dat ons huis ook nog een achterkant had en hij door de opening van die koepel de voerbakjes kon zien staan en op het aanrecht kon kijken. Hij kon niet bedenken dat hij ook in de keuken kon komen door gewoon effe om te lopen, maar moest en zou tegen ons advies in naar beneden springen en bereikte dan via een tussenstop op/langs de RVS afzuigkap het aanrecht. De sporen van zijn nageltjes langs die schuin aflopende kap blijven eeuwig zichtbaar. Nu hij groot en zwaar is geworden en heeft ervaren dat die kap wel heel erg glad en dus link is, laat hij het wel na om op die wijze een etage lager te komen. Naar binnen loeren doet hij natuurlijk nog wel, vooral als er interessante geuren op te snuiven zijn.

Onze buren hadden een paar jaar geleden ook nog een pergola, omkleed met een snelgroeiende blauwe regen. Doch toen de klimplant na 4 jaar nog geen bloemen had gemaakt, werd ie gesloopt, samen met de pergola, die toch al op instorten stond. Dit tot groot verdriet van onze haarfabrieken, want hoe fijn was het toch om tussen die takken de scharrelen en je erin te verstoppen! Hier ons Boezje, die niet zo vaak aan klimmen meer doet nadat hij een keer zonder eerst nadenken hoog een boom was ingegaan en er vervolgens niet meer uit durfde te komen. Nadat de brandweer er niet in geslaagd was de Boez uit die boom te halen, slaagde een buurman in de stromende regen en met gebruikmaking van een zeer lange ladder daar wel in. Sindsdien hebben wij de Boez nooit meer aan de stam van zo'n Linde zien hangen. Heilig respect, heh? En terecht, inderdaad!

Japekoppie liet zich tijdens zijn verkenningstochten nooit afleiden door andere haarfabrieken, maar toen de kleine Mini niet voor hem opzij ging, moest hij zijn tocht noodgedwongen onderbreken. Zij ging beslist niet opzij, en zo stonden ze een tijdje oog in oog. Mini moest natuurlijk tenslotte wijken voor onze grote Verkenner A, maar dat dus wel met grote tegenzin. Japekoppie was echter net een maatje te groot voor haar...

Luna zat graag te zonnen in de Kruidentuin, bovenop de struikkamperfoelie. Maar zij zakte er nooit doorheen, iets wat onze Os dus wel regelmatig overkomt. Dit tot grote hilariteit van de mensen die dat zien gebeuren!

Cera had een keer een libelle gevangen en bracht het vliegbeestje thuis. Zij legde haar prooi midden op straat neer en gaf alle belangstellenden daarmee toestemming haar vangst te bekijken. En daar werd druk gebruik van gemaakt! Op deze foto ziet u hoe Japekoppie de libelle van dichtbij bekijkt en er zelfs even mee zooit.

Behalve Japekop kwamen ook Charli, Tokkie Troy, de Boez en de Os een kijkje nemen. Daarna eiste Cera haar prooi weer op, maar tegen die tijd bewoog de libelle niet meer. Zij heeft nog enige tijd zeer trots naast de libelle gelegen, tot ze merkte dat haar bewonderaars ondertussen weer waren overgegaan tot de orde van de dag, en toen mocht mevrouw K. het beestje opruimen, zeg maar. Dat haarfabrieken graag hun prooi tonen aan hun soortgenoten en daarmee bewondering oogsten, is bekend. Maar soms worden er ook cadeautjes gegeven, zoals de Boez een keer deed. Hij bracht een vlinder binnen en legde die neer voor de neus van mevrouw Troy. Zij was zeer vereerd en toonde haar dankbaarheid door met de vlinder te gaan spelen. Boez keek nog even tevreden toe en stormde toen weer naar buiten, op weg naar een volgende uitdaging. Lief, heh? 

Thassos de Terraskat, toen hij nog lange diensten draaide op het terras. Tegenwoordig werkt hij nog maar weinig in de horeca omdat hij liever in de iets verderop gelegen bloemenwinkel klust. Daar mag hij in de etalage liggen en ook daar krijgt hij lekkers in de vorm van brokjes.  Tja, als je wat ouder wordt, wil je zo langzamerhand toch wel wat minder zwaar werk verrichten, toch? Hoewel Thassos het in de horeca ook niet zo slecht had (zie de foto)!