Een vervlogen droom...

Gisteravond werd mevrouw K. geraadpleegd over de conditie van een klein kitten, want die maakte het niet zo best.
Het verhaal was als volgt.
Nog geen 6 weken geleden kreeg moederpoes 4 kittens. Eén werd dood geboren, een tweede werd al gauw steeds zwakker en stierf tenslotte ook in de loop van de vorige week. Het was dus geen sterk nestje...
Daarna ging het ook steeds slechter met nummer 3 (hiernaast). En om dit kitten ging het nu. Hij dronk niet meer bij zijn moeder, maar likte nog wel hele kleine beetjes aangelengd voer op. Lopen kon hij al niet meer goed; hij waggelde. Een oogje zat dicht van de pus, er was nog wel een poging gedaan het schoon te maken met gekookt water. De oppas had hem in een doosje gelegd en daar een warme lamp opgezet, maar geloofde eigenlijk al niet meer in herstel.
K. wilde echter nog wel een poging wagen en belde haar dierenarts. We konden onmiddellijk komen naar de ons zo vertrouwde praktijk, dus dat was fijn.
De oppas ging achter het stuur van de Katmobiel, mevrouw K. met het doosje met poesje op haar schoot ernaast. Ze was op slag verliefd geworden op dit mooie, hulpeloze kleintje en was bereid alles voor hem te doen om hem beter te krijgen. Zijn moeder had hem mooi schoon gehouden, hij was zo prachtig met zijn lange, witte haartjes en volmaakte pootjes. K. nam die onderweg een paar keer voorzichtig in haar handen en streelde zijn schattige kopje. Hij was vel over been en de verwarming in de auto werd op hoog gezet. Gelukkig was het niet erg druk op de weg.

Dierenarts Karin had, toen zij het verhaal over de telefoon had gehoord, nog wel mogelijkheden gezien dit kleintje te behandelen, maar toen ze naar zijn hartje had geluisterd, moest ze vaststellen dat dit kitten het sowieso niet zou gaan halen. Misschien zou hij nog een paar dagen leven, maar dan was het over. Zij vermoedde dat hij een aangeboren hartafwijking had, waarschijnlijk hetzelfde probleem als bij de al eerder gestorven kittens.
Er werd telefonisch overlegd met de eigenaar die op dat moment op zijn vakantieadres was, en we besloten het kleintje verder leed te besparen en hem in te laten slapen. Zo gezegd, zo gedaan. K. huilde tranen met tuiten om dit kleintje dat ze nog geen half uurtje daarvoor had leren kennen...

Rust zacht, klein lief beestje...
In gedachten noemde K. je al Poesje Tijntje. En zo ga je onze herinnering in, als Poesje Tijntje die we maar heel even mochten kennen.
Als een vervlogen droom ben je weer gegaan; je had een mooi leven kunnen hebben maar het was je helaas niet gegund...

We hopen dat de eigenaar, als hij weer thuis is, met het laatste kitten ook even langs de dierenarts gaat om naar het hartje te laten luisteren. Dit doet de dierenarts zonder dat het kosten met zich meebrengt, werd ons verzekerd. Dat vinden wij heel tof...