Vage uitspraken

Soms kan het gedrag van onze haarfabrieken heel erg vreemd en zelfs onbegrijpelijk zijn. Ja, dit klinkt inderdaad als een zeer vage uitspraak (en is dat misschien zelfs ook wel), maar leest u gerust verder, dan wordt het u vast duidelijk wat mevrouw K. hiermee bedoelt. Tenminste, dat hopen wij maar, want zelf tasten wij ook regelmatig in het duister daaromtrent.

De ene keer zitten ze (katten) schijnbaar wanhopig achter het raam te mekken en is het duidelijk dat ze dat doen omdat ze een sappig vliegbeestje weliswaar reeds duidelijk zien, maar het in gedachten ook al succesvol aan het besluipen zijn om het vervolgens nog in de klauwen weten te sluiten ook. Maar dan zonder echt tastbaar, visueel happy end, zeg maar. Inderdaad erg jammer.
Andere keren, uiteraard zonder glas ertussen, kruipen ze nog zekerder van hun zaak over de straatstenen, mekken ze niet of nauwelijks, en wordt er wis en zeker een serieuze poging gedaan het fladderende of hippende beestje dat al eerder in de pupillen werd vastgezet en in de boeien geslagen, trefzeker te bespringen en te vangen. Helaas mislukt dat uiteindelijk en helaas toch nog op het laatste moment in de meeste gevallen, maar de arrogante blikken en fiere houding na de mislukte actie, liegen er evengoed toch niet om. Want gezichtsverlies is bij haarfabrieken nu eenmaal onaanvaardbaar en wordt derhalve vermeden of voorkomen.
Daarnaast echter bestaan er bij haarfabrieken ook nog een soort van gedragsstoornissen, of in elk geval vormen van apathische toestanden, tijdens welke wij mensen echt niks kunnen ontdekken wat het bewegen van de kop de moeite waard maakt, maar de betreffende kat (of haarfabriek) denkt daar altijd totaal anders over en hij/zij lijkt het in dergelijke gevallen alweer beter te weten dan wij.
Wel, hierbij presenteren wij Oscar als voorbeeld. Verkenner A, topreporter en student biodiversiteit, bodemonderzoeker en geurenspecialist. U ziet hem op bijgaande foto zitten in de Hoftuin, en wij kunnen u verzekeren dat hij daar al langere tijd zat en iets volgde. Of leek te volgen.
Jawel, het moest er zijn, het zou vast wel vliegen, zweven, dansen, misschien zelfs wel geluid maken, maar hoe mevrouw K. haar best ook deed, zij nam het ding, het wezen, de vibratie, de stroming, de geur, dát dus wat Oscar waarnam, zelf niet waar. Nee, echt niet.

Even dacht K. nog aan een incident, een vergissing, een hallucinatie van Oscar. Het was immers mogelijk dat hij, de Os, te diep met zijn neus in de Nepeta, de Kiwi of de Valeriaan had gezeten. Maar nee, want al deze middelen (weten wij) werken niet langer dan een kwartier tot 25 minuten, en Oscar zag ze na ruim een half uur nog steeds vliegen, daar waar mevrouw K. dus helemaal niks zag. En dat terwijl K. zich dus een dure bril heeft laten aanmeten, alleen nog tussen de één en twee meter een vage zone registreert maar verder elke vlinder, bij, hommel en minder fraaie insecten (om te zien) heel goed kan waarnemen en vastleggen.
Nee, wij twijfelen niet aan de vermogens van Oscar en al zijn andere capaciteiten, maar heel af en toe, ja, heel af en toe, twijfelen wij wel aan zijn motieven het Katblad van informatie te voorzien.
En voor nu moeten wij het daar helaas bij laten.