Gedeelde vreugd is halve vreugd?

 Gisteravond merkte mevrouw K. dat er iets aan de hand was. Zij heeft dat wel vaker en dan blijkt het niks bijzonders te wezen, maar deze keer was er wel degelijk wat aan de knikker, om het maar zo te zeggen.

Het begon ermee dat de Boez niet reageerde op het aanbod van een Snoepie. In plaats van naar K. toe te komen om zijn favoriete lekkers in ontvangst te nemen, bleef hij voor het poezenluik zitten. Alsof er elk moment iets bijzonders te gebeuren stond.

 En inderdaad, plots kwam de Os met grote snelheid naar binnen springen. Nu was het moment van het diner niet al te ver meer weg, dus op zich was dat niet vreemd.
Doch de Os trok zich direct terug onder onze eettafel, terwijl wij eigenlijk hadden verwacht dat hij naar de keuken zou gaan om daar zijn avondhap in ontvangst te nemen.

 Wel, de Os bleek zijn eigen avondhap al geregeld te hebben, en dat zowaar buiten in de regen.
Tenminste, dat nemen wij aan.
Wij vermoeden dat het piepkleine huismuisje was gevlucht voor een stortbui toen hij net even een luchtje aan het scheppen was, en tijdens zijn vlucht per ongeluk de Os tegenkwam. Of iets dergelijks dus.
In elk geval had muizemans ontzettend veel pech gehad, was op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Maar dus niet voor de Os, want die had met de vangst van de pieper een lekkere amuse gescoord.

 Het werd al gauw duidelijk dat Oscar zijn amuse niet wenste te delen; de Boez moest op afstand blijven en deed dat ook. Een ongeschreven regel: wat ik zelf heb gevangen hoef ik met niemand te delen!
Ja, Os meet met twee maten want deinst er immers nooit voor terug om de andere twee haarfabrieken te helpen met het legen van hun voerbakje, maar heeft hij iets gevangen dat zal hij dat weer niet met anderen delen!
En zo hoort dat ook...

 En dat maakte hij duidelijk door aanhoudend en luid te grommen terwijl hij de muis onder de tafel van de ene naar de andere plek sloeg.
Boez mocht slechts toekijken, die begreep het.
De muis leefde trouwens helaas nog maar had geen kans, was bij voorbaat ten dode opgeschreven.

Uiteraard probeerde mevrouw K. nog wel een paar keer het beestje te bevrijden, maar werd daarbij dusdanig tegengewerkt door de Os dat zij tenslotte maar opgaf.

Wat kunnen wij u verder nog vertellen?

Zowel de Boez als mevrouw K. trokken zich terug.
Oscar sloeg de muis nog een kwartiertje heen en weer, totdat het piepertje definitief niet meer wilde bewegen. En toen werd de amuse soldaat gemaakt, met veel gekraak dus.

Doch, de Os wist dat hij nog een gaatje moest overhouden voor zijn hap Gourmet, dus at hij de muis maar voor de helft op. Het achterlijfje (met staart) werd door hem achtergelaten onder de tafel toen hij zich naar de keuken begaf om bij zijn voerbakje te gaan zitten.
De Boez nam op dat moment van de gelegenheid gebruik om de muis tot heel dichtbij te benaderen, maar haalde al snel zijn neus op en verliet eveneens de plaats delict.
Nu was er nog 1 kans om de muis te laten verwijderen, maar Cera was nog niet thuis helaas. Toen mevrouw K. haar echter buiten riep, kwam zij snel uit het huis van de buuf, waar zij naar alle waarschijnlijk lange tijd had kunnen rusten zonder lastig gevallen te worden door één van de jongens.

Na thuiskomst rook Cera onmiddellijk de aanwezigheid van het muizenlijkje, inmiddels dus gereduceerd tot een bloederig stompje met staart. Na veel twijfel (want Gourmet in aantocht) en het grondig besnuffelen van het stompje, besloot zij het toch maar tot zich te nemen. Dat scheelde mevrouw K. weer een aantal vellen keukenpapier, heh? Ja, op Cera kun je altijd rekenen in dit soort gevallen!
Weer een hoop gekraak.
Mevrouw K. stelde vervolgens haar eigen maaltijd maar even uit, en als u over voldoende empathie beschikt, zult u vast wel aanvoelen waarom zij dat deed.
De haarfabrieken aten uiteraard gewoon op normale tijd hun bakje Gourmet leeg.

Later op de avond probeerde de Os in een aanval van genegenheid met mevrouw K. neusje-neusje te doen, maar dat vond K. geen goed idee.
Een nadere toelichting hierop lijkt ons niet nodig.