Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

zondag 3 januari 2016

Dierenleed!

Oscar:
Hoewel ik nog steeds erg moe ben (of uitgeput is eigenlijk een beter woord), zal ik toch maar verslag doen van de afgelopen helse dagen.
Gewoon omdat het erbij hoort, en al helemaal van groot nut kan zijn voor onze lezers, en vooral voor al diegenen die het niet kunnen laten om oorlog te voeren. En daarbij komt ook dat ik niet voor niets reporter ben, al doe ik mijn werk liever in vredestijd...

Helse dagen waren het, en we hebben er allemaal van mee kunnen genieten...
Ik hoef u vast niet over mijn wanhoop te vertellen in die laatste of liever eerste nacht van het jaar. En dan spreek ik uiteraard ook namens mijn twee collega's: Boez en Cera.
Cera kroop in de kast en begroef zich onder een slaapzak. Ikzelf lag al enige tijd in de schuilhut en ben daar die vreselijke nacht in blijven liggen, in het verste hoekje met mijn staart stevig tussen mijn achterpoten geklemd. De Boez was eerder op de avond nog even beneden in de huiskamer bij mevrouw K., maar kwam een half uurtje voor de grote uitbarsting eveneens naar boven om zich daar te verstoppen onder het bed.
K. zelf is nog een poosje weggeweest maar kwam op tijd thuis om ons geestelijk bij te staan, al hadden we daar op dat moment eigenlijk niet zoveel boodschap aan. Ook zij stond namelijk machteloos tegenover al het gebulder en kon ons dus niet van onze angst afhelpen. Wel had zij al ruim tevoren de gordijnen dichtgetrokken en de radio aangezet op de bovenverdieping, en alle ramen potdicht gedaan. Speciaal voor ons inderdaad, want zijzelf slaapt minder lekker met alle ramen dicht.
Afijn, toen K. naar bed kwam, duurde het gebulder nog steeds maar voort en voort.

De Boez kroop natuurlijk bij K. onder het dekbed en heeft daar de rest van de nacht doorgebracht. Toen het gebulder afnam, ben ik ook bij K. gaan liggen, maar dan op het dekbed, dicht tegen haar aan. Even later kwam Cera ook, en zo hebben we nog even met zijn vieren een paar uurtjes kunnen slapen.
Om een uur of acht leek het buiten stil te zijn geworden en zijn we opgestaan. Uiteraard moesten we allemaal ontzettend nodig een plas en die andere boodschap doen, en K. heeft toen het luikje in de voordeur voor ons opengedaan. Ze waarschuwde ons nog wel dat we niet te ver weg moesten gaan omdat er waarschijnlijk nog wel meer geknald zou gaan worden, maar ik besloot toch tot een flinke wandeling om zo mijn verstijfde botten en spieren weer goed op gang te krijgen zeg maar.
Ik had dat dus beter niet kunnen doen. U raadt het al?

Ja, ik kwam inderdaad in een mijnenveld terecht. Daar leek het tenminste op. En in wilde paniek ben ik toen gevlucht. Ik kan u niet zeggen waarheen, maar ik ben ergens onder gedoken en durfde niet meer tevoorschijn te komen. Weer verstijfd van angst dus.
Ik ben daar de hele dag blijven zitten, want durfde me niet meer te verroeren. Telkens als ik dacht dat het mogelijk veilig genoeg was om naar huis terug te keren, gingen de bommen weer af.
Ik heb haar nog horen roepen, de hele dag lang, om het half uur zo ongeveer. Ik hoorde ook de ongerustheid in haar stem, maar kon me niet verroeren, haar niet laten weten waar ik zat. Het leek me ook het verstandigst om gewoon te wachten tot al het geknal definitief was afgelopen.

Het was tegen middernacht toen ik haar weer hoorde roepen. En omdat het al flink koud was geworden en het al een poosje vrij rustig was, ben ik tevoorschijn gekomen. Ik zag dat ik vlakbij het gevaarlijke water zat maar wist hoe ik terug naar huis moest. Halverwege de Katbladstraat kwam ik haar (mevrouw K. - red.) tegen, en samen zijn we toen naar huis gerend, ik een beetje harder dan zij want ik heb gelukkig geen kunstknie en dat scheelt een slok op een borrel.
Ze had het poezenloket (raam - red.)  al de hele dag open gehad zodat ik met één flinke sprong in de veilige huiskamer kon komen. Dat vond ik erg handig van haar. En toen ben ik direct onder de bank gekropen terwijl zij het huis weer afsloot. Het duurde best lang voordat ik onder de sofa vandaan durfde te komen om mijn hapje Diamant naar binnen te schrokken. Ik had namelijk de hele dag niet gegeten en barstte van de honger. Toen het bakje leeg was, ben ik onmiddellijk weer onder de bank gekropen. Nog een tijdje later ben ik wat brokjes gaan eten en daarna ben ik op de bank gaan liggen, naast mevrouw K. Ik heb vervolgens nog een half uurtje tegen haar aan gelegen terwijl zij me over mijn buik aaide. Dat was enorm genieten en ik heb nog nooit zo hard liggen spinnen.

Nadat K. naar bed was gegaan, ben ik nog een tijdje op de bank blijven liggen, en daarna ben ik ook naar boven gegaan. Omdat de Boez mijn schuilhut had ingepikt, ben ik maar weer op het bed gaan liggen, naast mevrouw K. En toen heb ik heel lang geslapen.
De volgende dag (gisteren - red.) ben ik nauwelijks buiten geweest. Ik durfde niet meer want er werd nog steeds geknald en dat kon ik echt niet meer verdragen. Ook vandaag heb ik besloten binnen te blijven. Misschien ga ik later op de dag nog wel even een frisse neus halen, maar alleen als dat echt nodig is.

Mevrouw K. heeft gezegd dat als het aan haar ligt, dit de laatste keer was dat er oorlog werd gevoerd in de Katbladstraat en omgeving. Ze is van plan om het komende jaar actie te gaan voeren tegen het afsteken van vuurwerk in onze buurt, net zoals met dat gif wat op het zogenaamde onkruid werd gesproeid waardoor wijlen onze Japekoppie zo ziek werd. Liever zou ze nog de hele binnenstad vuurwerkvrij willen hebben, maar er zijn teveel mensen die niet snappen hoe wij, huisdieren en ook andere dieren, moeten lijden onder de terreur van het geknal, mensen die zich het vuurwerk afsteken niet willen laten afnemen.
Als iets mevrouw K. persoonlijk raakt, kan ze best fel worden en heel erg boos, dus ik hoop dat het haar gaat lukken met die actie.
Maar voorlopig lijkt het erop dat het voor nu echt afgelopen is met die oorlog. Dus als ik helemaal uitgeslapen ben en niet meer zo bang, kunnen we weer ons rondje gaan lopen of de Kruidentuin gaan inspecteren. Dan weet u dat maar vast.


4 opmerkingen:

katja zei

Achgossie Oscar, wat een verschrikkelijke dag terwijl jullie dachten dat de vrede eindelijk aangebroken was...
Gelukkig ben je weer veilig thuisgekomen uiteindelijk, maar wat zal mebrouw Katblad ongerust zijn geweest.

Sandrazz zei

Pfffff het mag van ons ook afgeschaft worden.
Gelukkig was Doezel niet bang, hij heeft wel de hele avond op schoot gelegen, de lieverd.
Succes, ik hoop dat het bij jullie in de buurt zal lukken!!!

Ma Tok zei

Oscar toch, arme jongen! Ik ben het helemaal met mevrouw Katblad eens, dat stomme vuurwerk moet gewoon verboden worden! Als zij actie gaat voeren tegen die knallen ben ik van de partij, daar kunnen jullie op rekenen.

Jacq. zei

WEG MET HET VUURWERK!!!!! Helemaal mee eens!!!!!!