Het verlaten prinsesje...

Bohr (Boortje):
U vraagt mij of ik ervoor voel om af en toe een interview te doen? Of een column te verzorgen voor uw Katblad?
Wat dacht u zelf? Zie ik eruit alsof ik dat wil? Nou dan.
Wat er aan de hand is? Dat weet u best. Het is alweer een paar weken geleden dat mijn mens mij bij u heeft gebracht. Weggehaald uit het knusse huisje met die prachtige tuin, tegen mijn wil in. Dáár was het tenminste lekker weer en had ik veel muizen tot mijn beschikking.
Toen kwam ik dus hier en was er opeens regen, veel regen, en bovendien heb ik hier niet het rijk alleen. Ja, zit tegen mijn wil opgescheept met een mekkend viswijf dat mijn eten steelt en twee kwajongens die denken dan ze heel wat zijn. Ja, grote kerels, dat wel, maar met het verstand van een eh... pissebed en nog narcistisch ook. Trumpjes, ja.
Mijn mens kwam nog een paar keer langs, en toen heb ik hem gesmeekt mij weer terug te brengen naar mijn eigen tuin, maar hij deed net of hij me niet hoorde. Toen, van de één op de andere dag, kwam hij hier niet meer. Ik heb nog een paar dagen voor het raam op hem zitten wachten, maar vergeefs dus. En dat zit me behoorlijk dwars. Hakt erin, dat is wat zeker is.

Jawel, het eten is hier best goed. Dure brokjes ja, dat proef ik heus wel, al vind ik dat niet echt nodig, dat dure voer. U koopt dat zelf omdat u die drie van u heeft verpest en dat moet u helemaal zelf weten; dat is niet mijn schuld.
Ook is het wel lekker warm hier binnen, dat ben ik met u eens, maar van mij mag het best een paar graadjes lager want op de tuin was het ook niet altijd even tropisch.
Inderdaad, u aait mij ook best wel lekker en ik heb een eigen mandje en de televisiestoel is ook voor mij. Eigen bak? Klopt, was ik even vergeten te noemen.
Wat het probleem dan is? Wel, ik mis mijn mens, dat begrijpt u toch ook wel?
En ik ben zoveel volk om me heen niet gewend, ook dat weet u.
Vrijheid, ja, dat is wat ik hier mis. En de enige zijn, de enige die geaaid wordt en hapjes krijgt en voor het raam mag zitten.

Het klopt dat ik me rot erger aan die Boez, die dus nu - es wie spiek - op mijn plek voor mijn raam zit, zeg maar.
Ik weet best dat het ook zijn huis is, maar ik had het liever anders gehad, snapt u? Gewoon een raam voor mijzelf waar ik doorheen kan kijken als ik daar zin in heb en niet dat ik moet wachten totdat die klerenkast van u eens ophoepelt zodat die vensterbank weer vrij is...

Maar goed, ik snap best dat u er niet voor voelt om de hele dag alle aantrekkelijke plekjes in deze kamer voor mij vrij te houden, alhoewel je natuurlijk wel altijd je uiterste best moet doen om het je gasten naar de zin te maken omdat je anders geen goede gastvrouw bent, toch?
Nee, in het algemeen dus, heh?

Ik blijf hier dus de hele winter in dit huis? Dat is zo goed als zeker?
Nee, ik ben het daarmee niet eens, maar als het niet anders kan omdat mijn mens zo nodig in 30 graden in de zon wil zitten, moeten wij toch wel even wat afspraken maken over de periode dat ik hier nog zal moeten verblijven. Een paar praktische zaken inderdaad, zoals bepaalde extra voorzieningen bij vuurwerk, ijs en sneeuw en andere calamiteiten. Nee, hoeft niet gelijk vandaag, maar toch wel binnenkort.

U bedankt mij voor deze column? U heeft mij erin geluisd dus? Informatie uit mij losgetrokken zonder mijn toestemming dit te publiceren?
Ah, werkt het hier zo!
Ik kan niet zeggen dat ik hier blij mee ben, maar als het toch al gebeurd is, lijkt het me een goed idee om in onderling overleg te bepalen wat er tegenover staat. Tegenover het publiceren van de stiekeme interviews en het mij aftroggelen van columns, ja.
Morgen, lunchtijd? Afgesproken, mevrouw Katblad!
Wat beuren die ventjes eigenlijk per interview? En dat viswijf?