Nieuwe trauma's voor de Boez....

Het begon dus vorige week met kleine jochies van het zoogdiersoort Homo Sapiens. Ze hadden rotjes die nogal knalden en dan ook nog vlak bij mijn kattenluik waar ik doorgaans veilig door naar buiten en weer naar binnen kan treden. Nou, mooi dat ik dus niet meer naar buiten ging maar naar boven , langs ook weer zoiets gevaarlijks als een  nieuwe traplift om aldaar onder het bed te gaan liggen om me derhalve te verstoppen voor dit bombardement met vreselijk gevaarlijk geluid. Niet lang daarvoor had ik nog een treffen gehad met de witte Poes Bowie die zo brutaal was geweest om van mijn Nepetaplant te komen snoepen terwijl ze daarvoor geen toestemming had gekregen. Helaas hebben we geen foto van dit onbetamelijke gedrag maar zij zal vast en zeker binnenkort een nieuwe poging komen doen om mij te beroven van mijn drugsplant die mij voorziet van een gelukzalig gevoel van Lucy in the sky with diamonds, zoals mevrouw K. dat noemt, en zij kan het weten want groeide op met de liedjes van de beatles en laat die nog regelmatig via haar laptop afspelen. De volgende keer ga ik hier graag op door want mevrouw K. doet wel vaker een beetje raar de laatste tijd. Soms heb ik het idee dat de Homo Sapiens zoals zij en de Felis Catus als ik wel heel erg veel van elkaar verschillen terwijl we allebei toch twee ogen, oren, een neus, hart, nieren, maag etc. hebben, en zo zijn er toch wel meer overeenkomsten dus dat maakt het allemaal wel merkwaardig. Maar ook daarover meer de volgende keer.

 We zijn weer terug!

Ja, of eigenlijk ben ik weer terug, Boezelmans dus. Want ik was met pensioen gegaan toen al mijn huisgenoten en eveneens vele vrienden en vijanden waren vertrokken naar de Kattenhemel of andere oorden en mevrouw Katblad last kreeg van haar botten en we tenslotte ook nog afscheid moesten nemen van mijn allerbeste maatje Oscar, waarna ik ontslag heb genomen als reporter bij het Katblad om van mijn pensioen te gaan "genieten" wat dus behoorlijk tegen is gevallen omdat ik nog de enige was qua personeel, zeg maar, en mevrouw Katblad ook niet meer vooruit te branden was.  Ik ben ondertussen wel al bijna 17 jaar oud dus erg hardlopen doe ik zelf ook niet meer, maar om nou te voorkomen dat het Homo Sapiens helemaal in elkaar zou storten, besloot ik als Felis Catus maar de meest wijze te zijn en de draad weer op te pakken dus. 't Is nog effe wennen, ook vanwege nieuwe apparatuur en levensritme, maar ik ga mijn best doen en mevrouw Katblad heeft me beloofd dat ze ook weer een poging wil wagen, dus we gaan er gewoon voor, hebben we afgesproken.  Dit is dus een eerste poging en we zouden het leuk vinden als u ons succes zou willen wensen! 

Kieren in zijn vacht

Boez:
Mevrouw K. zegt dat ik een koukleum ben. Nu weet ik niet precies wat dat betekent, maar heb wel een beetje een idee omdat ze het altijd zegt als ik buiten ben geweest om snel daarna weer naar binnen te gaan en te klagen dat het buiten voor mij eigenlijk te frisjes is.
Voor mijn gevoel had het nu al veel aangenamer moeten zijn daarbuiten, want normaal gesproken vliegt er om deze tijd altijd van alles rond aan kleine en grotere angelbeestjes, en hoor je 's ochtends vroeg de vogeltjes roepen of je buiten komt spelen. Ik mis ook de geuren buiten van de nieuwe plantjes, want die zijn er nog nauwelijks. En dus kunnen ik en de Os ook nog niet leuk verstoppertje spelen in de tuin. Eigenlijk is er daarbuiten nog bijna niks te doen, behalve dan schoon water drinken uit de grote bak, als er tenminste geen ijs op ligt wat nu dus nog steeds wél het geval is.
En die kouwe wind vind ik ook drie keer niks, of eigenlijk heel erg irritant. Het klopt dat ik een dikke vacht heb, maar de wind blaast daar allemaal kieren in en dan voelt het net alsof er een grote ijstong over mijn gevoelige huidje likt, zeg maar.
Nee, Os heeft daar geen last van want hij heeft korter haar dat heel dicht op elkaar groeit en daardoor krijgt ie dus ook niet van die tochtkieren als ik. Bovendien heeft hij ook nog een flinke laag vet daaronder zitten, dus ga maar na. Ja, hij gaat vaker naar buiten dan ik, maar ik weet toevallig ook dat ie regelmatig stilletjes binnen komt en dan heel stiekem naar boven gaat en op het grote bed gaat liggen knorren. Dan denkt K. dat ie buiten is, maar daar vergist ze zich dan in. Gaat ze als het etenstijd is buiten lopen roepen, komt hij opeens de trap af lopen, gaat zij met 'm praten over dingen die ik niet versta dus ook niet kan navertellen.
Nee, Cera houdt ook niet van de kou. Ze is weliswaar vaak niet thuis, maar dan zit ze lekker bij de buuf binnen, want die heeft snoepies en vloerverwarming. Ja, het is voor Cera hooguit 5 meter lopen van deur tot deur, dus bevriezen zal ze heus niet, daar hoeven we ons geen zorgen over te maken en dat doe ik dan ook niet want ik heb al genoeg aan mijn kop, zoals die kieren in mijn vacht.
Bohr komt niet buiten, nee. Die is oud en heeft behoefte aan heel veel warmte, en daarom slaapt ze het grootste deel van de dag met haar achterste tegen de radiator aan.

Afijn, het is nu bijna avond en omdat mevrouw K. op de bank zat, vond ik het wel gezellig om naast haar te komen liggen. Nee, ik slaap niet maar doe alsof, anders gaat ze tegen me aan zitten praten en daar heb ik nu even geen zin in want die kieren zitten me dus heel erg dwars en het klimaat trouwens ook en ik hoop dat het morgen eindelijk een keer lente wordt. Nee, meer heb ik niet te zeggen.

In memoriam: IWAN

Het is alweer even geleden, maar hij staat ons nog vers in het geheugen.
Iwan, die wij vanaf het begin van het bestaan van het Katblad al mochten fotograferen in de Hoftuin, is vorig jaar november ingeslapen.
Hij was al een tijdje ziek en kreeg teveel pijn; medicijnen hielpen niet meer helaas.

Iwan was een prachtige, stoere kat en zeer geliefd bij zijn huisgenoten. Maar ook buiten was hij een opvallende verschijning en bovendien altijd in voor een aaibeurt en een interview met het Katblad.
Een enkele keer stak hij zelfs de straat over om ons te bezoeken. Deze foto van hem werd bij zo'n gelegenheid gemaakt.

Hier ziet u Iwan met huisgenoot Igor, op de trap in de Hoftuin.
Iwan kwam altijd graag naar beneden voor een praatje en om te poeseren voor het Katblad.

Helaas moest Iwan op een gegeven ogenblik naar een kattentandarts omdat hij te vaak ontstekingen kreeg aan zijn gebit. Hij raakte een hoop tanden en kiezen kwijt, maar pakte zijn leven toch weer op en hield de Hoftuin nauwlettend in de gaten vanaf zijn dak. Ook zonder tandjes was Iwan een indrukwekkende kat!

Iwan wordt door zijn mensen en huisgenoten natuurlijk nog het meest gemist, maar ook in de Katbladbuurt missen wij hem en zijn prachtige verschijning... Dag mooie Iwan!

Vlinder, tuig en verkeerd kattenvoer?

Oscar:
Ik ben hier in mijn rol als reporter op locatie. En die locatie is de kruidentuin, waar ik tuinopzichter ben. Ik heb dus eigenlijk twee banen, dat klopt: twee vliegen in één klap, alleen heb ik nog geen vlieg gezien. Mevrouw Katblad was hier daarstraks ook. Ze zou eigenlijk in de tuin moeten werken maar vindt het nog te koud, en bovendien zitten er heel veel beestjes te schuilen onder de bladeren en afgestorven planten, en die wil ze niet verstoren want ook voor die beestjes is het nog te koud en dan vriezen ze dood als je gaat rommelen met de bodem.
Ikzelf heb afgelopen week trouwens de eerste vlinder gezien. Het was een Kleine Vos die aan de kant van de huizen in het zonnetje zat. K. heeft 'm op de foto gezet. Kan ie effe doorkomen, die foto? Dank u.

Ik zie zelf niet zo goed al die verschillende kleuren, maar wel dus dat ie mooi was. Ik had 'm best willen vangen maar hij zat veel te ver weg dus ik kon er niet bij. Ik had gehoopt 'm nog een keer terug te zien, maar K. denkt dat ie het niet heeft overleefd omdat het weer is gaan vriezen. Maar misschien zit ie wel in het vlinderhotel te wachten tot de zon gaat schijnen. Dat hopen we dan maar.

Omdat er weinig in de tuin valt te inspecteren, ben ik voornamelijk bezig met het observeren. En als je dat doet, zie je nog wel eens wat. Tuig van de richel bijvoorbeeld.

U zult hem wel niet herkennen, maar ik doe dat dus wel. We hebben hem een tijdje niet zo vaak gezien, maar de laatste weken weer wel. Nee, hij komt niet meer bij ons binnen, want dat pikt de Boez niet en Bohr trouwens ook niet. Als je goed kijkt en je het weet, kun je zien dat het Wamy is. Hij is de laatste tijd wat dikker geworden en ook wat grijzer. Maar verder is ie nog even brutaal. Het is dat Boez en Bohr ons huis goed bewaken, maar Wamy komt dus wel gewoon binnen bij de buuf en dan gaat ie op zoek naar lekkers.

Ik zat daar op die foto dus wel lekker in de tuin, maar met dit weer zit ik ook heel vaak binnen. Of eigenlijk lig ik daar. Op bed, of bij mevrouw K. op de bank, gisteren nog bij de Voice kids. Maar ik moet ook regelmatig een frisse neus halen, dus dan ga ik naar de tuin om te observeren. Overdag dan, heh?
Van mevrouw K. hoeven we niet per se te werken omdat het buiten zo koud is, maar ik ben van oorsprong een boerderijkat en dan gebeurt het af en toe dat ik zomaar de kriebels krijg en even naar buiten moet, weer of geen weer. En dan maak ik toch maar even snel een inspectierondje, of ik ga zitten observeren zoals op de foto in dit bericht, tussen al die dooie planten, ja.
Nee, behalve die vlinder en Wamy heb ik verder op die dag niks gezien en ook niks geroken. En vandaag zat er weer een laagje ijs op de waterbak buiten, erg irritant ja. Nee, ik ben er niet op gaan staan, daar hebben we Cera voor. Inderdaad, die tuttebel is deze winter al een paar keer door het ijs gezakt. Nee, ik kijk wel linker uit en de Boez ook.

Gaan we nu weer verder met die proeverij? Die AH de luxe met kippaté vond ik ook erg lekker, ja. Maar om eerlijk te zijn vind ik op dit moment alles wel lekker en dat komt omdat het zo koud buiten is want daar krijgt je honger van, en misschien ook een beetje een andere soort trek. Nee, ik weet niet of dat wetenschappelijk onderzocht is. Net als mevrouw K ja, want als ik het goed ruik, staat er vandaag weer erwtensoep op, en dat eet ze heus niet als het mooi zomerweer is. Ik bedoel dus maar! Nee, die worst uit die soep hoef ik niet, maar Bohr is er dol op. Merkwaardig inderdaad.

Heb je trouwens gekeken naar die kattenvoerbeoordeling die een lezer voor ons vond? En gezien dat die Gourmet dus eigenlijk heel slecht voor ons is qua samenstelling?
Het is verdorie een wonder dat we met zijn allen nog niet dood zijn gegaan van die troep die je ons geeft! Heb je nou al wat van die blikjes of kuipjes gekocht die een 8 plus hebben gekregen? Ja, scharrelblikvoer zonder rare toevoegingen? Of heb je dat soms niet voor ons over? Nou, zeg es eerlijk?

Kuipjes, het vervolg

Vrijdag:

Vandaag hebben wij de kalkoen-versie geserveerd.
Het openen van de kuipjes klinkt natuurlijk heel anders dan het openritsen van blikjes. De Boez moet namelijk meestal geroepen worden voor zijn maal maar nu, bij het typisch scheurend geluid van het openen van het kuipje, stond hij binnen een paar seconden in de keuken.
De anderen zaten al vol verwachting klaar voor de nieuwe proeverij, Bohr inclusief. Zo wordt eten serveren weer een feest!

Os deed hap hap slok. Cera idem en Bohr deed ook haar best. Bakjes schoon leeg. Boez echter, die deze keer graag in de vensterbank wilde eten, pauzeerde af en toe en nam tijd om uitgebreid naar buiten te kijken. En deze keer ook had Cera in de gaten dat Boez niet echt lekker doorat, en wachtte tot hij uit de vensterbank sprong. Ja hoor! Niet alles opgegeten dus Cera had mazzel! Cera is bovendien erg slim. Zij observeert haar huisgenoten goed en ziet veranderingen in hun gedrag. Oscar is daar minder goed in. Hij is meer van de vaste gewoontes. Ten eerst verwacht hij dat de Boez op de trap zit te eten, en als dat niet zo is kan hij niet bedenken dat zijn vriend wellicht elders zit te smikkelen, gaat ook niet op zoek maar verdwijnt naar boven omdat hij dat zo gewend is. Wij vermoeden dan ook dat hij een tikje autistisch is. Dingen moeten gewoon niet anders dan anders gaan, want dan raakt ie in de war of hij negeert het om vooral toch maar niet in de war te raken.

Afgelopen week gebeurde er nog zoiets waar ie geen chocola van kon maken. De Katmobiel van mevrouw K. was opgehaald door de garage, gewoon omdat de kar het even niet meer deed. Er moest een nieuwe accu in, maar dat terzijde.
Mobiel werd in de namiddag teruggebracht door een monteur en geparkeerd vlakbij de deur van de redactie. Os herkent het geluid van de Katmobiel, want dat heeft met Pavlov te maken. Dus huppelt hij ernaar toe omdat hij verwacht dat mevrouw K. uitstapt. Ja, terwijl hij net nog naast haar op de bank zat en dus zou moeten weten dat zij niet in de Katmobiel zou kunnen zitten! Maar dat kan hij dus niet combineren, heh? Dus schrikt zich het apelazer als daar opeens een vreemde vent uitstapt in plaats van mevrouw K.! Wat een schrik! Maar dit alles wederom terzijde, en alleen maar ter verduidelijking van de denkwijze van de Os, die wat dat soort dingen betreft dus enigszins gehandicapt is.
Maar laten wij terugkeren naar de proeverij.
Ook de kalkoen-versie werd gewaardeerd. De tonijn en zalm werden gewaardeerd op een dikke acht, zeg maar, de kalkoen ook, behalve dus door de Boez, die gaf een zesje. Het kan echter ook zijn dat de Boez nog op een laat tijdstip wat snoepjes heeft gehaald bij de buurvrouw, omdat K. wat later dan normaal boodschappen ging doen omdat thuis de bakjes met brokjes nagenoeg leeg waren. Maar het zou ook zomaar kunnen dat hij de kalkoen echt minder smakelijk vond dan de zee(vis) variaties.
Daar Cera, Oscar en de Boez al flink genoeg zijn qua gewicht, is dit alles eigenlijk niet zo belangrijk. Wederom waren we heel blij dat Boortje lekker heeft staan smikkelen en haar hele bakje heeft
leeggegeten. Want daarom waren deze proeverijtjes tenslotte opgezet! We weten alleen niet of haar mens zo blij zal zijn met deze verwennerij, want het betekent wel wat extra uitgaven, maar dat kan uiteraard makkelijk gecompenseerd worden wanneer hij een glaasje wijn per dag minder drinkt. Dus eigenlijk gaat het nergens over, toch?

Helaas konden wij van de proeverij geen foto's maken omdat onze nieuwe camera moeite heeft met flitsen. Wij zullen er binnenkort de gebruiksaanwijzing nog maar eens op nalezen; wellicht is de oplossing eenvoudiger dan wij denken!

Succesvolle proeverijen!

Mevrouw K. had besloten om eens wat ander kattenvoer dan de gewone Gourmet mousse te kopen. Niet omdat de poezen dat niet meer willen eten, maar omdat onze logé toch wel wat magertjes wordt en haar bakje niet altijd meer leeg eet. Bovendien lijken de anderen ook wat minder enthousiast sinds de verpakking van de dozen met blikjes er heel anders uitziet.
Het kan natuurlijk zijn (bedacht mevrouw K.) dat behalve de verpakking, ook de samenstelling van het voer is veranderd om het voer goedkoper te kunnen produceren. Dat gebeurt immers ook met mensenvoer door er meer meel door te gooien of gewoon water bij te doen. Volgens een de keuringsdienst van waarde heeft dat te maken met de supermarktoorlog, en als u niet gelooft dat dit waar kan zijn, moet u maar eens kijken bij Uitzending gemist van de NPO, want de ploeg van Teun van de Keuken heeft de bewijzen daarvan verzameld, en we trappen er met zijn allen in.

Afijn, onze Katbladpoezen dus lieten blijken dat de Gourmet in kwaliteit achteruit is gegaan, of in elk geval in smaak.
Mevrouw K. heeft vervolgens wat andere merken meegebracht, die overigens wel wat duurder zijn dan de Gourmet, maar misschien wel smakelijker, heh? Minder meel of water?
Na een paar merken uitgetest te hebben, bleken onze haarfabrieken het meest enthousiast te zijn over een (voor ons) nieuw merk: Naturo van de AH, kuipjes met 85 gram Mousse, bereid van verschillende lekkere zee, vee en pluimsoorten.
De laatste proeverij die wij voor onze reporters organiseerden, omvatte 2 smaken zeebeest, namelijk de tonijn en de zalm van bovengenoemd merk van de AH.

Deze proeverij verliep als volgt.
K. opende de kuipjes en verdeelde de inhoud ervan over de vier voerbakjes. Op de keukenvloer ontstond onrust en er werd luid gemekkerd. Dat zijn wij van de Os wel gewend, maar dus niet van de andere drie.
Daarna deelde mevrouw K. de bakjes rond, want iedereen eet natuurlijk altijd op zijn eigen plek, anders wordt het helemaal een zooitje in dit gekkenhuis.
Normaal heerst er rust en wordt er bescheiden genipt van het voer, behalve door de Os want die schrokt altijd alles naar binnen. Als de Os klaar is met schrokken, jaagt hij Cera, terwijl die nog maar halverwege haar maal is, weg bij haar bakje omdat hij denkt dat hij recht heeft op een deel van haar Gourmet. Cera loopt dan mokkend naar het bakje van de Os, waar, als ze geluk heeft, nog een paar kruimeltjes in of naast liggen, want Os is behalve een haastige eter ook een knoeipot.
Daar de Boez op de trap eet met de tussendeur dicht (vanwege de Os zijn onverzadigbare eetlust), moet Oscar wachten tot mevrouw K. bereid is die deur te openen, en dat is op het moment dat de Boez zijn voerbakje heeft verlaten omdat hij vindt dat hij genoeg heeft gegeten. En dan kan Oscar alsnog zijn hongerige gang gaan. Logé Boortje (Bohr) wordt niet lastig gevallen; zij is op leeftijd en heeft wat meer tijd nodig om te eten, en K. zorgt ervoor dat zij die tijd krijgt. Maar eventuele resten worden wel  op een later moment vakkundig en stiekem door Cera opgepeuzeld als mevrouw K. even niet oplet omdat ze haar eigen prak staat klaar te maken.
Zo ging het elke avond weer, tot de Naturo zalm in de bakjes werd gedaan, netjes verdeeld in gelijke porties.

En nu ging het dus als volgt.
Iedereen at even gretig en haastig. Boez wilde niet meer op de trap eten maar in de keuken.
Ze waren allemaal tegelijk klaar en de bakjes waren helemaal schoon gelikt.
De Os was zwaar teleurgesteld toen hij het bakje van Cera schoon aantrof. De Os was ook zwaar teleurgesteld dat het bakje van de Boez compleet leeg was.
Cera was teleurgesteld toen ze niets meer aantrof in of naast het bakje van de Os. Ze kwam ook zwaar teleurgesteld terug na het inspecteren van het lege bakje van Boortje, die al boerend en hikkend zich uitgebreid midden op het tapijt zat te wassen.
Boez ging niet direct naar boven na het eten, maar bleef in de keuken en begon daar zowaar te jammeren om meer!

Dag twee met de Naturo tonijn verliep hetzelfde, maar iedereen meldde zich ruim een half uur eerder voor het avondmaal dan anders, terwijl wij juist dachten dat we het eetmoment langzaam (paar minuten per dag) naar een later tijdstip konden verschuiven in verband met langer licht blijven, stijging van de temperatuur en naderende zomertijd. En weer werd er snel en gretig gegeten, met meer enthousiasme dan tijdens het voorheen serveren van de Gourmet!
Helaas echter schrokte de Os nu sneller dan ooit, en dus kon hij wederom de laatste hapjes eten stelen van die arme Cera. Die kwam uiteraard naar mevrouw K. toe om haar beklag te doen...

Er zijn nog twee soorten (smaken) Naturo te koop. Dus morgen hebben wij weer een proeverij en zijn benieuwd hoe die zal aflopen.
Maar het meest belangrijke van dit alles is dat Bohr (Boortje) meer is gaan eten!
Of die Naturo nou zo gezond is, weten wij eigenlijk niet precies want dat moet nog uitgezocht worden, maar er staat wel op de verpakking dat er geen graan aan is toegevoegd, en dat is al heel wat, vindt mevrouw K.

De sneeuw was koud maar Bohr heeft het warm!

Oscar:
Gisterochtend lag er opeens sneeuw. Het was inderdaad erg mooie sneeuw en ik werd daar heel vrolijk van. We hadden het niet eens zien vallen, want toen dat gebeurde lagen we met zijn allen op het grote bed rond K. om onze warmte met haar te delen. Het was dus inderdaad een verrassing, die sneeuw.
Toen ik al vroeg naar buiten mocht om een plas te doen, zag ik het gelijk. Ik ging niet eens terug naar binnen voor mijn ontbijt want vond het veel te spannend, dat witte spul, al was het wel koud aan de pootjes, maar daar zit ik eigenlijk niet zo mee.
De Boez was ook naar buiten gekomen, maar die wilde dus niet met mij komen stoeien. Ik had me zogenaamd verstopt en stond hem op te wachten, maar hij kwam niet. Hij klaagde al na twee stapjes over koude voetkussentjes en vroeg aan mevrouw K. of ze niet een sneeuwschuiver had. Maar K. zei dat ie zich niet moest aanstellen. Later hebben we nog wel even in de sneeuw gestoeid tot we honger kregen.

De Boez:
Ik vond het eerst helemaal niks, die kouwe hap op de straat. Dus vroeg ik aan K. of ze kon komen vegen, maar ze lachte me gewoon uit.
Ik ben toen maar ergens bij een boom een plas gaan doen, maar heb daar niet staan graven wat ik anders wel doe, dus het voelde een beetje incompleet, zeg maar.
Daarna hebben we toch nog even een beetje gedold totdat Oscar honger kreeg en we weer naar binnen gingen.
De sneeuw is niet lang blijven liggen want het werd al gauw weggeblazen door een heel harde, koude wind. Dat heb ik zien gebeuren toen ik weer binnen was en achter het raam zat. Binnen dus ja, met mijn staart op de verwarming. Mevrouw K vond het niet erg dat de sneeuw wegwaaide, want ze moest nog boodschappen doen bij de AH en ze wilde niet het risico lopen om uit te glijden en op haar snufferd te gaan. Ze stond ook nog te schelden dat er in onze straat helemaal nooit wordt gestrooid, maar ik weet niet wat ze daarmee bedoelde want dat heb ik nog nooit meegemaakt, dat strooien. Wel dus dat er sneeuwschuivers worden gebruikt, maar K. heeft niet zo'n ding. Ze heeft wel backing soda zei ze nog, dus in geval van nood had ze zelf kunnen strooien maar dat was dus niet meer nodig toen het zo hard ging waaien en de sneeuw vanzelf verdween.

Bohr:
Misschien kent u me nog? Ik ben Bohr maar ze noemen me hier Boortje en ik logeer bij het Katblad. Nee, ik ben niet buiten geweest want ik had door het raam al gezien hoe de toestand daar was en dat soort toestanden mijd ik liever. Ik heb dus de hele dag op mijn favoriete plek gelegen, en dat is een doos van de bol.com met daarop een handtas die mevrouw K. thans dus niet kan gebruiken omdat ie nu van mij is. Ik heb voor deze plek gekozen omdat de tas een lekker matrasje vormt en half op de radiator ligt. Hoe ik het hier verder vind, vertel ik later nog wel, en ik hoop dat u dat dan wilt lezen al ben ik geen echte verslaggever of zo. Maar gasten hebben ook recht van spreken, vooral als ze vaak te gast zijn en vervolgens een paar maanden moeten blijven logeren, zoals ik dus. Ik weet niet wat er in die doos zit trouwens, maar misschien weet mevrouw K. dat wel. Mij interesseert het alleen maar dat die doos hier precies goed staat en dat die tas zo gedrapeerd is dat ik daar lekker op kan slapen, en gelukkig heeft K. haar rijbewijs en autopapieren niet nodig, en ook niet haar ziekenhuiskaart en andere zooi die in die tas schijnt te zitten. Ja, daar laat ik het even bij voor nu. Hoe staat het met het eten eigenlijk?

Abatutu!

Abatutu, de kat uit de wilde stad...
De gelijkenis met Japekoppie is heel groot, en dus geen wonder dat mevrouw K. over hem ging dromen toen zij de onderstaande trailer had gezien van De Wilde Stad, een film over wilde dieren in Amsterdam, waarin Abatutu als gids optreedt.
Nieuwsgierig? Klik dan op de onderstaande link!
Als de film in Leiden komt, gaan wij zeker kijken!

(Oeps; kopiëren en plakken dus!)

https://www.youtube.com/watch?v=Q2qNyEzh5X0

Als je je maar goed voelt

 Oscar:
Het was een goeie zomer, vorig jaar. Soms wel zó warm dat ik even niet kon inspecteren in de tuin, maar dan hield ik wel de boel in de gaten terwijl ik onder de varens lag, in de schaduw dus.
Ik heb bijna geen vlinders gevangen, want dat mocht ik niet. Ik mocht ze tellen, maar niet vangen zei mevrouw K. Omdat er steeds minder zijn en we ze dus moeten koesteren, zei ze ook nog. Een tuin zonder vlinders is natuurlijk ook niet leuk, daar heeft ze wel gelijk in.

Ik was altijd buiten. En dan het liefst in de schaduw want mijn oren zijn roze en mogen niet te lang in de zon, anders verbranden ze en daar kun je enge ziektes van krijgen. Gelukkig hoeft niemand dat me te vertellen want ik voel dat aan.

Nu is het dus erg koud. Bij min twee vind ik het nog net gaan, maar als het kouder is, lig ik liever op het grote bed van mevrouw K. En gelukkig heeft ze boven dus laatst toch maar de kachel aangezet om te voorkomen dat we met zijn allen bij haar onder het dekbed zouden komen liggen, want dat zag ze niet zo zitten.
Ik ga nog steeds wel naar buiten, want een dag zonder frisse lucht telt niet mee, want ik was en blijf een echte boerderijkat, al woon ik toch al zo lang in de stad.
En laatst heb ik nog een koolmees gevangen, een luie koolmees die niet meer zo snel reageerde dus misschien wel ziek was. Hij vloog niet eens weg toen ik naar hem toe sloop. Ik bracht de mees binnen  bij de redactie om aan mevrouw K. te laten zien, maar dat vond ze niet zo leuk. Ik ben toen weer naar buiten gegaan en heb de mees zomaar ergens bij de voordeur neergelegd want voor mij was de lol eraf. Toen is mevrouw K. gekomen om mijn vangst, die niet meer bewoog, weg te halen. Ze zei dat ze depressief werd van een dooie mees bij de voordeur omdat het ook al, behalve met vlinders en bijen, met die mezen niet zo goed gaat. Maar dat is niet mijn schuld, laat dat effe duidelijk zijn. En dat de merels te lijden hebben onder een virus, daar heb ik dus ook geen schuld aan. Onze tuinmerel is er ook niet meer, en dat vind ik best wel jammer want die vond ik dus wel cool en was een soort van vriendje geworden van me.
Ik was flink afgevallen afgelopen zomer, maar toen het daarna koud werd ben ik weer meer gaan eten om een goede vetlaag te krijgen en een dikkere vacht. Dat lukte goed, want mevrouw K. noemt me nu weer Dikkie. Ik trek me dat verder niet aan, want ik voel me goed en daar gaat het om, toch? Dat zeg ik trouwens ook altijd tegen mevrouw K. als ze weer moeilijk doet over vet of zoet eten en dergelijke. Dan zeg ik: Mens, het is winter en je moet ervoor zorgen dat je het niet koud krijgt, dus goed eten. En dan gaat ze weer aan de stamppot met worst, omdat ze daar zin in heeft, en dat is oké zolang ze zich maar goed blijft voelen. En bovendien eet ik graag een stukje worst mee, maar dat terzijde.

Ik ben er ook nog!

Cera:
Voor wie mij misschien vergeten was: ik ben Cera en ben er ook nog bij het Katblad! Al moet ik toegeven dat ik flinke dagdelen bij de buuf zit omdat die lekkere snoepjes voor mij koopt en het bij haar rustiger is dan bij het Katblad.
Maar ik kom elke middag wel weer op tijd voor het eten thuis, al ging dat afgelopen zomer nog wel eens mis, maar waardoor dat kwam leg ik later nog wel eens uit. Deze foto werd genomen rond mijn verjaardag, toen ik 13 jaar was geworden. Dat betekent inderdaad dat ik a.s. zomer 14 wordt.
Ik heb helaas niet zoveel tijd en energie meer om echt reporterswerk te doen maar maak me nuttig door stoelen te testen, zoals deze, die mevrouw K. bij de Kringloopwinkel had gekocht. Ik lag graag op deze stoeltjes, vooral ook omdat ze op een leuke plek in de Kruidentuin stonden en ik vanaf deze positie mevrouw K. in de gaten kon houden als ze in de tuin aan het werk was. Bovendien had ik daar geen last van Boez en Os, die nogal eens de behoefte voelen mij te pesten omdat ze weten dat ik daar niet goed tegen kan.
Ja, ik ben dus afgelopen zomer af en toe wat nachtjes weggebleven, en soms ook nog de ochtend daarna. Daarmee bracht ik mevrouw K. tot wanhoop, maar dat is haar probleem. Mijn probleem is dat ik, als ik volgevroten bij de buuf vandaan kom, niet direct de behoefte heb om huiswaarts te keren, vooral niet op zwoele avonden als er allerlei leuke, stoute jongens in de Kruidentuin rondlopen. Wie ik daarmee bedoel? Nou, die ongecastreerde Grote Snor bijvoorbeeld, en Wamy uiteraard, maar ook die kleine Rooie, Monster, en een witte, langharige van de overkant van de Gevaarlijke Weg. En dan nog een paar nieuwe gasten over wie ik nog niet zoveel te weten ben gekomen, en mevrouw K. ook nog niet.
Ik heb het dus eigenlijk op mijn manier best wel druk, al zegt K. dat ik al een ouwe taart begin te worden, net als zij.
En dan hebben we ook nog Bohr te logeren sinds begin november. Daar heb ik verder niet zo'n moeite mee, behalve dan dat ze doet alsof het bij ons een deftig hotel is. Nee, ik ga dat verder niet uitleggen want anders vinden ze me behalve een viswijf ook nog een roddeltante, en dus pas ik daar voor. En met uw welnemen laat ik het hier bij voor nu, dan zien we later wel weer verder. Oké?
Dan ga ik nu naar boven om een lekkere slaapplek in te nemen. Ik heb namelijk begrepen dat mevrouw K. nu eindelijk ook de radiator boven heeft opengedraaid, zodat we vannacht niet meer met zijn allen op een kluitje op haar bed hoeven te liggen om het nog een beetje warm te hebben.
Ja, ik denk dat K. zelf ook wel blij zal zijn als ze wat meer ruimte krijgt, zodat ze lekker onder haar dekbed kan draaien als ze daar behoefte aan heeft, en niet steeds al die kilo's kat van zich af hoeft te duwen. Mag ik nu gaan? Dank u!

Japekoppie verscheen in een droom

 Boez:
Het is alweer een tijd geleden dat ik mocht vertellen op onze blogspot-pagina. Oftewel in onze eigen krant, het Leidsch Katblad. Ik zal maar niet uitleggen wat de oorzaak daarvan is, want dat is aan mevrouw Katblad die daarover kan vertellen, al zal ze dat waarschijnlijk niet willen.
Wel, ik pak de draad maar weer op, al zijn we met zijn allen dus wel ondertussen weer een jaar ouder geworden. Nee, er is niet veel veranderd en gelukkig zijn we nog steeds gezond, al worden we deze zomer al tien jaar, maar dan heb ik het over de Os en mijzelf.
Ik kan wel stellen dat Os en ik nog steeds elkaars beste vriendjes zijn, al hebben we wel eens mot. Dat ligt dan uiteraard niet aan mij, want ik heb met iedereen altijd het beste voor, en vooral met de Os. Mevrouw Katblad vindt dat ik hem wel vaak uitdaag en lastig val, maar dat is omdat ik nou eenmaal graag de aandacht trek en daarnaast wat last van ADHD heb, terwijl mijn vriend Oscar dus de rust zelve is, niet van gedoe houdt en het liefst zijn eigen gang gaat. Ik hou er dus van om vaak spelletjes te spelen en chaos te veroorzaken, maar Oscar is wat meer autistisch, heeft behoefte aan een vaste structuur en vaste gewoontes, waarbij ik hem dus graag stoor omdat ik dat allemaal onzin vind.
Op de foto hierboven liggen we samen te loeren in de Kruidentuin. Daar is in deze tijd van het jaar niet zoveel te beleven omdat er maar weinig rondvliegt en je je niet echt leuk kunt verstoppen vanwege de kaalheid, zeg maar.
Maar omdat Oscar de tuinopzichter is daar, is hij altijd heel serieus op zoek naar nieuwe dingen of zaken die niet kloppen, en dat interesseert mij dus geen biet om het maar zo te zeggen. Ik wil vooral lol maken en aandacht trekken. Ik kan niet wachten tot het weer voorjaar is. En voor nu laat ik het daar even bij en geeft het woord aan Oscar.

 Oscar:
Ik neem mijn taak zeer serieus en controleer elke dag de stand van zaken in de tuin. Zo ben ik hier bezig met het inspecteren van de takken van de Moerbei en de klimmogelijkheden in deze boom. Die zijn inderdaad nog in orde, al is het nog een kale boel.
Ik heb sinds het vorig jaar dus heus niet stil gezeten maar ben gewoon doorgegaan met mijn werk. Dat mijn tuininspectieverslagen niet in het Katblad verschenen is niet mijn schuld en dus kan ik daar niks aan doen.Uiteraard heb ik mevrouw Katblad diverse keren verzocht toch vooral te blijven schrijven over onze ervaringen in ons zo belangrijke kattenleven, maar op de één of andere manier kon ze dat niet opbrengen wegens een verstoord energieprobleem bij haarzelf, en dus niet bij mij, en ook niet bij Boez of Cera. Wij hebben namelijk nooit problemen van dien aard omdat we ons niet en never druk maken over de toekomst of over het verleden, want we leven in het heden en dat is de enige manier om je te handhaven en blij te blijven. Daarbij is het natuurlijk wel van belang dat je dagelijks je brokjes en je Gourmet-mousse krijgt, maar dat spreekt vanzelf.

Boez:
Het schijnt nu dat mevrouw K. heeft gedroomd in haar slaap, en dat wijlen Japekoppie tot haar verscheen in deze droom.
En hij sprak haar boos toe omdat ze ZIJN katblad al zo lang had verwaarloosd, en dat ie dat stom vond en graag wilde dat ze weer ging schrijven. Want al was hij er niet meer, wij waren er nog wel, toch? Nou dan.
In die droom ging mevrouw K. lopen ijsberen, zomaar ergens in een vreemde straat, en Japekoppie bleef haar volgen, liep met haar mee, en weigerde te vertrekken en mauwde aan één stuk door. En toen ze wakker werd, wist ze wat haar te doen stond, al wist ze niet precies hoe te beginnen.
Gelukkig heeft ze er nog wel aan gedacht om ons vandaag eten te geven, want het is koud buiten en dan is op tijd eten belangrijker dan ooit.
En ik hoop ook dat ze straks op tijd naar bed gaat, want dan kan ik lekker bij haar onder het dekbed kruipen, als de Os tenminste niet breeduit de boel gaat liggen blokkeren.
Wat Cera allemaal bedenkt en uitvreet weet ik niet, dat zal ze binnenkort zelf wel vertellen. En we hebben ook weer onze logé Bohr, maar die heeft ook zo haar eigen gedachten waarnaar ik niet ga raden.
Morgen weer een dag. Hopelijk minder koud, maar dat moeten we gewoon afwachten en daar maak ik me nu nog niet druk om.

Sommige dingen vergeet je nooit meer.

Jazeker, onze reporters waren vanochtend al vroeg op pad. Met zijn drieën, misschien zelfs zij aan zij. Echter, mevrouw K. was er niet bij. Waarom niet? Wel, zij wilde eerst nog even onder de douche, en bovendien regende het en dat is niet goed voor de camera van de redactie.
Was mevrouw K. dan niet vroeg genoeg opgestaan? Jawel, waarschijnlijk zelfs vroeger dan u (het was zelfs nog donker), maar toen ijzelde het al. Dat deed het namelijk al halverwege de nacht, want K, had de gordijnen open en heeft het allemaal nauwgezet gevolgd vanuit haar bed.
Enfin, omdat de dooi flink doorzette, is K. toch maar voor haar ontbijt door de regen naar de tuin gegaan, want zij vreesde dat, wanneer zij langer zou wachten, de sneeuw verdwenen zou zijn voordat zij er een foto van had kunnen maken. Onze reporters zagen er vanaf om met haar mee te gaan, zij hadden immers al aan hun plichten voldaan. En deze foto is daar dus het bewijs van.
Nu had mevrouw K. ook nog een plaatje kunnen schieten van de modderpoten vanaf het luik naar de voerbakjes toe, maar daar heeft zij vanaf gezien omdat zij vreesde daarmee haar goede humeur te verpesten. En verder was er schaatsen op de tv en ook dat is belangrijk. Op zo'n dag missen wij nog steeds onze Japekoppie, die ook altijd graag naar het schaatsen keek, of in elk geval lag hij altijd op de bank naast mevrouw K. tijdens dit soort wedstrijden.
Sommige dingen vergeet je gewoon nooit meer en goede herinneringen moet je vooral koesteren, toch?

Kleine of Grote?

Vanochtend werd mevrouw K. opgeschrikt door het luide gekrijs van Bohr. Deze stond op de vensterbank en keek richting onze voordeur. K. aarzelde niet en ging direct op de plaats delict af.
Zo kwam het dat ze daarbuiten nog net de kop van de Grote of Kleine Snor ontwaarde, en toen zij over Bohr heen boog zag ze tegen het kattenluik aan de Boez liggen, half op zijn rug met nagels in de aanslag.
Boez dus in het nauw, Snor dreigend voor hem, schreeuwend publiek in de vensterbank.
Wij nemen overigens aan dat Bohr schreeuwde om de Snor weg te jagen, en niet om hem aan te moedigen onze Boez tot moes te slaan.
Net toen K. snel een foto had geschoten van wat zij al met het blote oog had gezien, werd vlakbij een stuk vuurwerk afgeschoten. En toen gebeurde er van alles tegelijk.
Bohr schoot van de vensterbank en vluchtte richting keuken.
Boez sprong overeind en ramde zich door het kattenluik naar binnen om vervolgens direct via onze trap naar boven te verdwijnen.
Snorremans maakte een luchtsprong en zocht beschutting onder onze buitentafel.
Rest ons nog deze ene vraag:
Is dit nou de Grote of de Kleine Snor?

Labbekak!

Boortje:
Je dacht zeker dat ik je niet had gezien, heh? Nou, ik ben dan wel bijna 2 keer zo oud als jij maar aan mijn ogen mankeert toevallig nog helemaal niks.
En nee, ik ben niet meer bang voor jou en ik loop niet meer voor jou weg, dus hou maar op met je stomme spelletjes.
Of weet je wat?
Kom maar lekker naar binnen, dan blaas ik je compleet omver! Durf je niet, lafaard? Ha, zo dapper ben je niet, heh? Grote flinke knul durft het niet op te nemen tegen de kleine oude dame, heh?
Kijk 'm nou zitten, die kleine gluiperd! Grote bek heeft ie wel, maar daar blijft het bij. Slappe hap! Helemaal geen lef, geen greintje, geen kruimeltje, niets! Flapdrol! Labbekak! Sukkel! Pantoffelheld!

Boez: Huh?