Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

vrijdag 31 oktober 2014

Hij is er weer, de Poezenkrant!

Wegens groot succes wederom zonder waarschuwing en dus weer totaal onverwacht uitgebracht: De Poezenkrant!

Boez:
Ik persoonlijk ben meer fan van ons eigen LKB omdat ik daar zelf op elk gewenst moment mijn mening over zeer belangrijke kwesties in kan uiten en tevens mijn klachten in kwijt kan.
Maar mevrouw K. is ondanks die lage frequentie dus wél een groot liefhebber van deze papieren Poezenkrant en loopt derhalve altijd een flinke partij te kirren en gniffelen als de postbode weer eens geheel onverwacht zo'n pak van die dingen komt brengen, juist op het moment dat ze (mevr. K. - red.) begon te vrezen dat die Schreuder toch langzamerhand wel eens dood of erger moest wezen en die PK waarschijnlijk dus wel nooit meer zou verschijnen. Het is gek om te bedenken dat die P.krant al heel veel generaties soortgenoten van mij en mijn collega's ruim heeft overleefd en nog steeds verschijnt met overwegend oud nieuws, en bovendien meer lezers heeft dan ons eigen LKB dat vol staat met nieuw nieuws en interessante reportages door nog interessantere haarfabrieken. Daar wil ik het voor dit moment graag bij laten, en dan geef ik nu het woord aan mijn collega-reporter Cera.

Cera:
Ik sluit mij graag aan bij de woorden van collega de Boez en wil daar graag aan toevoegen dat ik niet begrijp dat mensen geïnteresseerd zijn in zomaar wildvreemde katten en nog geld willen betalen ook voor zo'n papieren krantje, dat waarschijnlijk snel na het lezen tussen andere tijdschriften onderop de koffietafel terecht komt en daarna op een zolder belandt vanwege "zonde om het gelijk weg te gooien", tot het wel moét worden weggegooid wegens uitslaande schimmel. Dit alles dus in schril contrast met de altijd leesbeschikbaarblijvende, digitale uitgave van ons Katblad. Bovendien staan er in die PK geen foto's van mij, wat die papierzooi natuurlijk al direct, voor het nog is uitgebracht, volkomen waardeloos maakt. Oscar heeft ook nog wat te melden, wordt mij zojuist ingefluisterd.


Oscar:
Ik heb uiteraard geen belangstelling voor een andere krant dan het LKB, behalve natuurlijk wanneer er goed bij te verdienen valt en je een navenante bak eten krijgt toegeschoven na gedane arbeid.

Ik hoor zojuist dat mevrouw K. graag wil dat ik nog even zeg dat ze een paar exemplaren van die zogenaamde Poezenkranten extra besteld heeft omdat er in heel Leiden geen boekwinkel te vinden is waar je ze kan kopen, en dat vindt zij meer dan schandalig.
Wel zelf af te halen bij onze redactie, want K. heeft een zere knie en kan niet naar het postkantoor.

Was het eigenlijk al niet onze etenstijd, mevrouw K.? Toch niet weer Gourmet, heh?

donderdag 30 oktober 2014

Klachtenboek

Boez:

Ten eerste dien ik een klacht in omdat je zomaar zonder ruggespraak een logé in ons huis had toegelaten en dat wij daardoor een paar dagen een ernstig tekort aan aandacht hebben gekregen en jij ons bovendien op onregelmatige tijden ons eten serveerde. Verder hebben wij door deze ondoordachte actie van jou een aantal nachten moeten woekeren met het vinden van geschikte slaapplekken omdat we nergens lekker languit op een bed konden liggen.
Ten tweede wil ik je laten weten dat ik het stom van je vind om met een geblesseerde knie zo'n eind te gaan wandelen zodat je nu met de gebakken peren zit en wij daardoor ook omdat jij nu niet met ons op reportage kunt gaan maar dicht zit te groeien achter die stomme laptop van je.


Ten derde wil ik nog een klacht indienen en die betreft de aanval op onze druiven door een hele horde poepende vliegbeesten.
Het is natuurlijk niet zo dat wij haarfabrieken die druiven zelf hadden willen opeten, maar die vliegbeesten waren zo brutaal om tijdens het jatten van de druiven onze hele buitentafel vol te schij...eh poepen.
Nee, we kunnen daar met goed fatsoen niet meer zitten.
Ja, met we bedoel ik behalve mijzelf ook nog Cera en de Os.
Onze eventuele gasten ook niet, nee.
Ja, op de foto zie je er een paar in de plant zitten en ook nog een hele zooi op het dak aan de overkant.
Nee, ik heb er niet één kunnen vangen omdat ze met zoveel waren en zo snel heen en weer vlogen en daarbij ook nog eens lawaai maakten.
Maar heb je mijn klachten nu genoteerd en krijg ik snel een paar bevredigende antwoorden van je? Nee, dat dacht ik al. Excuses kunnen er zeker ook niet af?

zondag 26 oktober 2014

Bezoek bevalt niet...

Gizmo


























Wamy





































Sonny




























Sonny

Wamy, Oscar, de Boez

vrijdag 24 oktober 2014

Altijd en altijd hetzelfde liedje

De Boez:

Het zijn altijd bijzonder deprimerende dagen voor mij als het zo donker is en ook nog zo nat buiten.
Ik voel me dan namelijk altijd erg eenzaam omdat ik lange tijd altijd helemaal in mijn eentje thuis zit...
Het is waar dat ik dan altijd ga zitten janken bij het luikje omdat ik wil dat de regen stopt, maar dat helpt geen moer, zegt mevrouw K., het is zoals het is, zegt ze dan altijd ook nog. Soms ga ik naar boven om te kijken of het achter ons huis op het dak misschien toevallig niet regent, maar dat is altijd wel het geval terwijl dat mijns inziens niet zou hoeven. En als ik gezien heb dat het overal regent, zowel voor ons huis als achter ons huis, raak ik dus altijd in een depressie. Op zulke dagen slaap ik altijd veel en soms ga ik ergens zitten kniezen, of naar de keuken, zooien op het aanrecht en mekkeren om snoepjes. Ik moet altijd heel lang wachten voordat de Os en Cera weer thuiskomen. Os ziet er op zo'n moment altijd heel smerig uit, en dan probeert mevrouw K. altijd het nat en het zwart uit zijn vacht te vegen met keukenpapier. Cera daarentegen is altijd nog helemaal droog en ik snap niet hoe ze dat doet. Maar in elk geval ben ik altijd erg blij als ze weer thuis zijn want dat voel ik me wat minder depressief want dan ben ik niet meer zo vreselijk alleen en verdrietig...

woensdag 22 oktober 2014

Uitstel mag niet uitmonden in afstel!

Cera had laatst een klein wondje tussen oor en oog. Ze kon zich niet herinneren dat ze met iemand gestoeid of gevochten had en ook niet of zij zich bezeerd had aan een roos of andere plant met doornen.
Mevrouw K. heeft voor de zekerheid haar hele kop gecontroleerd op eventuele meerdere beschadiginkjes, maar kon verder niets vinden.
Na de kopinspectie wilde Cera natuurlijk uitgebreid geaaid worden omdat ze zich zo zielig voelde.






Haar zieligheidsgevoel duurde ruim een half uur, totdat de "honger" begon te overheersen. Dat kwam mevrouw K. goed uit, want die had al heel lang haar plasje op zitten houden en was nu eindelijk vrij om naar het kleine kamertje te gaan.

Wij zijn ervan overtuigd dat K. niet alleen staat in het regelmatig ophouden van plas, uitstellen van stofzuigen of andere geplande, noodzakelijke bezig- of werkzaamheden, louter en alleen omdat zij de rust van haar tukkende haarfabrieken niet wil verstoren.
We kunnen u ten aanzien van dit merkwaardig mensengedrag (ook wel "katzwakte" genoemd) meedelen dat het uitstellen van bepaalde belangrijke activiteiten ten behoeve van de zogenaamde rust van de haarbaldieren volgens de daarin gespecialiseerde psychologen behoorlijk abnormaal is; wij kunnen u zelfs vertellen dat dergelijke mensen niet meer sporen. Aan de anderen kant, als er verder niemand anders last van deze stoornis heeft, kan dit gestoorde gedrag geen kwaad. als de uitstel maar niet overgaat in afstel, want dan stapelen de problemen zich uiteraard langzaam maar zeker op en kunt u eindigen in een uit de hand gelopen Jan Steen-situatie.

Mocht u zich herkennen in bovenbeschreven gedrag en daarvoor hulp willen inschakelen, kunt u contact opnemen met de Stichting "Hulp bij Katzwakte". Het telefoonnummer daarvan staat gewoon in de gids.

dinsdag 21 oktober 2014

Blafbeest in zicht!

Beide rooie donders zagen een blafbeest op zich afkomen. Dat schept natuurlijk een band.


Er heerste evengoed wel wat verwarring.

Cera werd bevangen door lichte paniek.

Wamy was wat minder snel van begrip.

Oscar bleef erg kalm.

Sonny ontspande ook weer redelijk.

Het blafbeest had nauwelijks op of om gekeken.

Sonny kreeg zelfs medelijden met het oude blafbeest.

En de Os deed nogal minachtend.

Cera speelde het domme wicht.

En de Os trad op als haar beschermer.

Wamy was weer teruggekomen om de lolbroek uit te hangen.

Maar deze keer kwam hij mooi te laat...


Halve reportage

Afgelopen weekend liepen wij met een aantal haarfabrieken (4 stuks) naar de Kruidentuin. Net toen wij de hoek om gingen, kwam Simba uit de Parallelstraat zijn hoek om. Doch hij bleef verschrikt stilstaan toen hij de stoet zag arriveren, en K. nam snel even wat foto's omdat wij wel konden raden wat Simba vervolgens zou gaan doen.





Inderdaad erg voorspelbaar: rechtsomkeer maken en terug naar zijn eigen straat gaan. Vier was hem duidelijk een paar teveel, vooral op een stuk terrein waar je alleen maar over het recht van overpad beschikt!











Magiz en mevrouw K. waren samen vanaf de redactie opgelopen dus was Wamy ook van de partij. Nadat hij zijn nagels had bewerkt aan de boomstam, keek hij even om zich heen om te bepalen wat voor leuke dingetjes hij zou gaan doen.










Hij begon met het verzamelen van wat aaien bij zijn mens, want daar had hij blijkbaar erg veel behoefte aan. Jawel, Wamy kan ontzettend lief zijn en doen! Je zou kunnen zeggen dat hij twee gezichten heeft, zoals zoveel haarfabrieken: voor hun mensen zijn het dotjes en knuffelaars, vrij buiten rondlopend kunnen ze vervolgens lekker de beest uithangen en erg stoute dingen doen. Sommige mensen weten echt niet wat hun haarfabriek buiten allemaal uitspookt, maar het mens van Wamy weet dat heel goed, vooral ook door de reportages in het Katblad!

Natuurlijk was Cera ook mee, al probeerde ze wel een beetje uit de buurt te blijven van de Wams. Ze koos daarom een veilige plek uit en moest toen opeens erg nodig krabben. Alweer tijd voor een pipet vlooiengif? We zullen de kalender maar eens raadplegen; het zou zomaar kunnen dat K. weer binnenkort die leuke klus moet gaan klaren.






En ja, Sonny was er ook weer eens bij. U ziet hem hier leuk over de paaltjes lopen, nog niet wetende dat iets verderop nummer 4 zat.













En dat was dus onze Oscar, die net van de andere kant aan was komen aanstappen, eveneens over de paaltjes. Oscar zag Sonny al eerder en was er maar eens even bij gaan zitten. Die twee zijn namelijk geen dikke vrienden en tot een aardige neus-neusbegroeting zou het dus vast wel niet komen.

Wij zouden nu graag verder gaan met deze reportage maar hebben eerst nog een hoop werk in te halen, veroorzaakt door de stroomstoring die wij afgelopen hadden.
Wij vragen uw begrip en rekenen op uw geduld!

Rust nodig in moeilijke tijden

Oscar:
Ik hou best van muziek, en dan bij voorkeur een beetje Mozart of Bach, en dan natuurlijk niet te hard, qua volume dus. Maar wat K. doet op dat blaasding (mondharmonica - red.) is verschrikkelijk (valt best mee - red.). Als ze mij de tent uit wil jagen, hoeft ze maar één blaasje te plegen en ben ik er vandoor, al regent het pijpenstelen en waait het als de hel.
Maar goed, dat blaasding (zie boven - red.) heeft ze nu gelukkig ergens opgeborgen en wat dat betreft is het dus al een paar dagen weer lekker vredig in huis. Nu kwam er helaas laatst iemand aan de deur met een groot pak. Daar kwam een ding uit (keyboardje - red.) waar ze ook zogenaamd muziek mee kan maken. Ik dacht eerst dat het misschien wel een groot formaat blaasding was, maar dat was niet zo, het klinkt iets meer als wat ik soms uit de kastjes (van de cd-speler - red.) hoor komen, alleen dan wel met de noten in de verkeerde volgorde, want zoveel weet ik dus wel van muziek dat ik dat onderscheid kan maken. Ze zegt dat ze de juiste toon nog niet te pakken heeft gekregen, alsof ik dat nog niet had gehoord.
Gelukkig heeft ze het toetsending uiteindelijk naar boven gedragen omdat het op de grote tafel behoorlijk in de weg stond, en dat was een grote opluchting voor mij. Nee, die kijkkast met geluid kan ik wel hebben, maar alleen maar omdat mevrouw K. dan op de bank gaat zitten en ik tegen haar aan kan kruipen, dus dat is gezellig en knus, vooral als ze me daarbij liefdevol en langdurig aait.
Het komt echter ook wel eens voor dat die kast (televisie - red.) aanstaat terwijl zij niet op de bank zit, en als ik dan harde, nare mannenstemmen hoor (bijvoorbeeld van Jan Mulder - red.), smeer ik 'm direct, want die stemmen vertrouw ik niet. (Als mevrouw K. graag heeft dat de Os binnen komt om te eten, moet de tv uit, anders blijft hij gewoon buiten, zo erg is het dus - red.) Geen idee hoe dat komt, vraag dat maar aan een deskundige. En wilt u nu verder niet meer flitsen alstublieft? Ik heb mijn rust namelijk heel hard nodig in deze moeilijke tijden.

Eetstoornis

De laatste brokjes zijn altijd het moeilijkst te bereiken, vooral als je nog steeds honger hebt.
Gaat het een beetje, Os?

Probleem opgelost!

Na drie bezoeken aan dezelfde gsmguru-winkel kwamen wij dan eindelijk met een passende adaptor voor onze laptop thuis. Hoewel, helemaal passend moesten we hem zelf nog wel maken, en dat betrof het instellen van het juiste getalletje (Volt) en kiezen uit het setje verschillende stekker-plugjes, waarvan er één toch zeker in het gaatje van de laptop moest passen. Gelukkig was dat ook zo.
Nu heeft deze oplader één klein probleempje, en dat is dat ie niet helemaal haarfabriekproof is. Het voltknopje namelijk, kan gemakkelijk ingedrukt worden door een poezenpootje, en stel dat dat een keer onverhoopt geschiedt, zijn wij behoorlijk in de aap gelogeerd, stellen we ons zo voor. Maar mevrouw K. is natuurlijk niet voor één gat te vangen. Uit het plastic doosje waarin de adaptor verpakt was, knipte zij een net reepje, en dat plakte zij met plakband over het (iets verzonken) knopje heen. Na een paar testjes bleek deze maatregel te werken: het knopje is niet meer gevoelig voor de druk van welke poot dan ook. Doch voor de zekerheid zullen wij toch het zwarte doosje op zijn zijkant leggen, want je weet maar nooit, heh? Want met name de Boez kan nogal tekeer gaan op onze werktafel, vooral op de momenten dat we net niet even opletten.
Zo, en nu maar gauw aan de slag, eindelijk zonder constante stroomonderbrekingen!

maandag 20 oktober 2014

Alweer een technische storing?

Jawel, wij hebben een breuk in de kabel (of een kink zo u wenst) waardoor de stroomvoorziening van onze laptop hapert of af en toe zelfs geheel ontbreekt. De batterij wordt daardoor ook niet meer opgeladen.
Wij hebben natuurlijk een nieuwe adaptor besteld en hopen deze nog vandaag op te kunnen halen.
We vragen nog even uw geduld...

De Hoofdredacteur.


vrijdag 17 oktober 2014

Op de vlucht voor prachtige muziek!

Mevrouw K. heeft in de opheffingsuitverkoop in de nog enige plaatselijke muziekwinkel een klein muziekinstrumentje gekocht, eigenlijk een beetje uit nostalgie, zeg maar.
Want toen zij namelijk nog een tiener was (heel lang geleden), speelde ze een beetje gitaar en vond het dan leuk om zichzelf daarbij te begeleiden met zo'n ding, net als Bob Dylan in die tijd zo prachtig deed op haar favoriete LP (Blonde on Blonde - red.). Natuurlijk speelde K. minder bedreven (understatement - red.) en kon ze lang niet zoveel noten blazen en halen als de grote meester, maar het ging tenslotte om het idee en voor een optreden op een klassenavondje was het net goed genoeg (of misschien ook wel niet, maar dat doet er nu niet meer toe; niemand zal zich dat nog herinneren).

Wel, K. kocht dus weer zo'n ding in de uitverkoop, en direct na thuiskomst ging zij aan het blazen, wat nog niet meeviel, vooral dan betreffende het onderdeel "ademhalen op het juiste moment" en niet gelijk te snel en te hard blazen, want dan krijg je de meest vreselijke, snerpende uithalen, die niet zo prettig zijn (weer een understatement - red.) voor het gevoelige oor.
U raadt het al, onze haarfabrieken vonden het blaasspel van K. afschuwelijk en sloegen compleet op tilt ...


De Boez stortte zich bij de eerste tonen onmiddellijk de trap op en verdween naar boven. Oscar kwam van zijn kussentje om mevrouw K. te smeken het muziekinstrumentje diep weg te stoppen achterin een kast en het nooit meer aan te raken, en toen ze dat niet meteen deed, vloog hij naar buiten, de regen in.
Cera tenslotte was net van buiten gekomen toen mevrouw K. even een adempauze hield, maar toen het kattengejank werd hervat, begon ons Meipie haar voor rotte vis uit te maken (zie foto hierboven), en toen dat niet hielp, vluchtte ook zij zonder dralen naar de bovenverdieping.

Mevrouw K. is nu diep bedroefd over het aanstellerig gedrag van haar haarfabrieken; zij kreeg net de slag weer een beetje te pakken en overwoog al een bijpassende gitaar te gaan scoren.
Echter, door het afkeurende gedrag van haar reporters heeft ze dit plan toch maar laten varen.
Helaas heeft ze nu een ander plan verzonnen, en dat is de aanschaf van een eenvoudig Keyboard (tweedehandsje?), met koptelefoon uiteraard. Daar zullen onze haarfabrieken toch geen bezwaar tegen hebben, wel?

donderdag 16 oktober 2014

Cera verschiet van kleur

U ziet hier hoe Cera lekker van het Pampasgras staat te vreten. Ze hoeft daar niet eens zover voor op pad want de plant staat vlak bij onze buitentafel.
Natuurlijk hebben wij wel vaker dit soort plaatjes gemaakt, maar nog nooit eerder kwamen Cera's tandjes en snor zo fraai in beeld als nu.











Maar waarom verschiet je nu opeens zo van kleur, Meipie? En hoe komt het dat je zo verstoord en zielig staat te kijken?
Is het gras soms niet naar je zin?
Te hard? Te scherp soms?
Waarom ben je opeens zo overstuur?
Storende factor, zeg je?
Zeer ernstig nog wel?
Hoezo moeten we snel onze jongens roepen?








Aha!

Wij en mijn territorium

Boezelmans:

Het is natuurlijk wel zo dat iedereen recht heeft op een stukje territorium, en dat van mij is best ruim, maar daarnaast gelukkig goed te overzien.
Ten eerste heb ik natuurlijk de daken achter de redactie in mijn portefeuille, en sinds Simba, Luna en Columbus (achterbuurkatten - red.) daar niet meer komen, is het er een stuk rustiger; ik hoef nog maar weinig in te grijpen. Het oppervlak van dit gebied? Nou, ik schat het op zo'n 10 bij 30 meter, na natuurlijk aftrek van de diverse gaten van de achtertuintjes of binnenplaatsjes waar ik dus niet kan komen. Ja, het kan ook minder zijn of meer, want ik ben niet zo goed in wiskunde (alfa-mannetje? - red.), maar het betreft hier zo'n 15 huizen waarvan sommige dakterrasjes hebben en andere weer niet. Ja, en inderdaad een aantal goten, 1 tuin en nog wat schuurtjes, maar daar woont Kaija ergens en dus moet ik helaas een stukkie met haar delen, al ben ik haar natuurlijk wel de baas. Uiteraard moet ik de daken ook delen met Oscar en Cera, maar zij hebben minder interesse in dit gebied dan ik en bovendien zijn ze een soort familie van me dus maken we geen ruzie over die paar goten en dakpannen, als ik er maar de baas over mag zijn.

Ten tweede behoort natuurlijk ook de redactie tot mijn territorium, met daarbij een bescheiden buitengebied dat onze buitentafel, de potplanten, de Katbladstraat tot de Kruidentuin en de weg naar Lima's huis inhoudt, al loopt Gijs me daar wel eens voor de poten. De Kruidentuin is uiteraard gemeenschappelijk gebied omdat bijna iedereen daar regelmatig komt, inclusief een aantal vreemdelingen van de overkant van de Gevaarlijke Weg. We proberen daar zoveel mogelijk de vrede te bewaren en dat lukt wel aardig, vooral als de Nepeta (Kattenkruid - red.) het goed doet.
Ten derde heb ik hier en daar nog recht van overpad, zoals naar Iwan's straat toe, als ik me maar niet misdraag in de Hoftuin, want ze hebben daar namelijk een partij (Hof is Vol - red.) die ongewenste vreemdelingen uitzet. Nee, mij zetten ze niet uit omdat ik alle leden van die partij gewoon negeer en doe alsof mijn neus bloed; dat is de enige manier om hen niet op stang te jagen zodat ik mijn missie kan vervullen.
Ikzelf (of misschien moet ik wel "wij" zeggen, want het geldt natuurlijk ook voor de Os en Cera) verleen ook recht van overpad aan diverse buurtgenoten, als ze zich maar keurig gedragen en niet al te nadrukkelijk onze buitentafel en planten molesteren met hun nagels of tanden, want de boel moet wel heel blijven en we willen ook niet dat er hier teveel vreemde geuren hangen. Je moet tenslotte lekker kunnen rondhangen voor je eigen huis zonder dat je wordt afgeleid door de stank van anderen, heh?
Maar er zijn dus figuren die zich nergens wat van aantrekken en doen alsof de hele wereld aan hun poten ligt, inclusief onze tafel, onze voerbakjes en onze bomen. Die zie ik dan ook liever gaan dan komen, en ik vertel u ook eerlijk dat ik in dat soort gevallen mijn klauwen nog wel eens wil uitslaan.

Nee, ik noem verder geen namen, maar u heeft toch een plaatje geschoten van dat meest irritante geval? Want die zouden ze mijns inziens dus écht zo'n cameraatje met zendertje om zijn nek moeten binden.
Ja, die bedoel ik dus, en als ie zo klaar is met jagen en deze kant op komt, blijf ik hier heus niet meer zo rustig liggen, daar kun je donder op zeggen.


woensdag 15 oktober 2014

Knappe jongen weet hoe het moet

Oscar:

In de Parallelstraat groeit een bijzonder aantrekkelijk struikgewas tegen de gevel van een huis en half over de straat. Het gewas zit boordevol interessante geuren die werden achtergelaten door bekende en onbekende soortgenoten, en dat betekent dat ik altijd even wat meer tijd nodig heb om deze struiken te onderzoeken en te besnuffelen. Als ik dit maar secuur en serieus genoeg doe, verzamel ik zoveel informatie over mijn soortgenoten dat ik er wel een hele bureaulade voor nodig zou hebben om een uitgetypte versie erin op te kunnen bergen. Maar mevrouw K. begint daar niet aan, heeft ze me gezegd, omdat de redactie niet groot genoeg is voor de opslag van al onze dagelijkse geurrapporten, en vooral niet die van mij betreffende dit soort bossages (bosschages - red.).
Wel, omdat zo'n onderzoek toch erg belangrijk is wegens de hoeveelheid informatie over territorium- of passeerrechten (recht van overpad - red.) van mijn buurtgenoten en ander gespuis, nam ik dus ruim de tijd om deze info tot me te nemen en op mijn eigen harde schijf op te slaan. Maar daarmee was het werk uiteraard nog niet gedaan.

Het is namelijk vervolgens van het grootste belang om ook mijn eigen informatie achter te laten op de enige wijze die echt zoden aan de dijk zet, en dat doe ik door een flinke straal urine van mijzelf over de markeringen van mijn voorgangers achter te laten. Op die manier weten degenen die na mij komen namelijk dat ik hier was, hoe laat en op welke dag ik hier langskwam, en bovendien dat ik zeer belangrijk ben.






Ook deze klus nam enige tijd in beslag, en ik zal u uitleggen waarom.
Ik ben namelijk in mijn vroege jeugd "geholpen", waarmee ik bedoel dat de dierenarts me als jong ventje al van mijn bitterballetjes (zeg maar - red.) heeft afgeholpen. Dat heeft als gevolg gehad dat mijn urine niet meer zo sterk ruikt als moeder natuur heeft bedoeld, en dat er dus een ruime hoeveelheid van nodig is om genoeg informatie voor de anderen achter te laten. En dat kost nu eenmaal tijd. Dan is er overigens ook nog iets dat met mijn anaalklieren te maken heeft, maar daar weet ik het fijne niet van en dat is verder ook niet zo interessant voor mijzelf; ik weet alleen dat die klieren bij het sproeien (zoals u het pleegt te noemen) ook een functie hebben, maar dat dus terzijde.
Nu markeer ik niet zo gek vaak op deze manier omdat ik dat niet altijd nodig vind. Bovendien kost deze vorm van markeren een hoop energie, want de spieren van mijn poten, staart en de rest van mijn achterlijf moeten daarbij tot het uiterste gespannen zijn zodat ik er helemaal van sta te trillen. Alleen op die manier ben ik in staat om een flinke straal voort te brengen en met veel kracht te richten op de gewenste plek.
Mevrouw K. dacht lange tijd dat ik niet tot een dergelijk gedrag in staat was vanwege het "geholpen zijn", maar dat kwam doordat ze de verkeerde boekjes las over mij en mijn soortgenoten. Bovendien had ze kunnen weten dat ook wij zogenaamde "gecastreerde" katers op deze wijze kunnen markeren, want Japekoppie deed niet anders tijdens zijn rondes door de buurt, en Charli laat, als hij de redactie bezoekt, ook altijd één en ander achter, liefst in de buurt van onze voerbakjes. Zo ziet u maar, wat in de boekjes staat is niet altijd waar.
De Boez heb ik eigenlijk nog maar zelden zien markeren op deze functionele manier, maar waarschijnlijk heeft hij daar weinig behoefte aan en dat moet hij weten. Wat mij wel hooglijk verbaast is dat Cera op sommige momenten zich ook overgeeft aan enig sproeiwerk, maar daar heb ik als vent zijnde dus geen vertrouwen in, wat betreft de effectiviteit ervan dan, heh? Nee, de vrouwen zijn natuurlijk veel minder goed hierin dan de kerels, zelfs wanneer die van hun bitterballen zijn beroofd.

dinsdag 14 oktober 2014

Mevrouw K. laat reporters creperen!

Wamy:
Ik vind het geen stijl van u dat u uw reporters afgemeten porties brokjes geeft zodat ze alsmaar met schrijnende honger moeten rondlopen. U en uw dierenarts mogen dan wel vinden dat ze allemaal wat aan de (te - red.) zware kant zijn, ik vind dat het niet zo mag zijn dat er in een welvarend land als het onze, soortgenoten van mij op rantsoen staan en zodoende honger moeten lijden. Ik zie heus wel dat ze aan het eind van de middag met zijn allen om u heen draaien of krijsend op het aanrecht zitten, en dat doen ze heus niet voor niks. Ja, ik heb met ze te doen en u moet er niet gek van opkijken als één of meer van uw reporters straks zijn of haar koffer pakt om te verhuizen naar een echt liefhebbend mens dat zijn haarfabrieken tenminste nog wat gunt en liever zelf omkomt van de honger dan dat hij zijn beesten zo laat creperen als u doet. Ja, ik waarschuw u maar vast, voor het te laat is en u het opeens met nog minder medewerkers moet doen en bijvoorbeeld een nieuwe kruikenzak moet kopen omdat uw bed koud blijft. Terwijl we aan het begin van barre tijden met dito weersomstandigheden staan, inderdaad.
Maar er is nog wat, en dat betreft uw gastvrijheid, of eigenlijk het ontbreken daarvan. U voelt al nattigheid, zegt u? U vertelt mij doodleuk dat u geen voedselbank beheert en ook niet van plan bent sommige haarfabrieken uit de buurt van vreterij te voorzien?
Uw reactie op mijn goedbedoelde waarschuwing is buiten proporties, mevrouw K., en ik overweeg serieus voortaan uw camera te mijden en nooit meer mijn medewerking te verlenen aan reportages van het Katblad. Tenzij.
Wat ik met dat laatste bedoel, mevrouw K., is dat u nu, al staat u op het punt met uw reporters op stap te gaan, de voerbakjes in uw keuken gaat vullen en het kattenluikje vervolgens gewoon open laat staan. Ik hoop dat ik zo duidelijk genoeg ben geweest?