Als je je maar goed voelt

 Oscar:
Het was een goeie zomer, vorig jaar. Soms wel zó warm dat ik even niet kon inspecteren in de tuin, maar dan hield ik wel de boel in de gaten terwijl ik onder de varens lag, in de schaduw dus.
Ik heb bijna geen vlinders gevangen, want dat mocht ik niet. Ik mocht ze tellen, maar niet vangen zei mevrouw K. Omdat er steeds minder zijn en we ze dus moeten koesteren, zei ze ook nog. Een tuin zonder vlinders is natuurlijk ook niet leuk, daar heeft ze wel gelijk in.

Ik was altijd buiten. En dan het liefst in de schaduw want mijn oren zijn roze en mogen niet te lang in de zon, anders verbranden ze en daar kun je enge ziektes van krijgen. Gelukkig hoeft niemand dat me te vertellen want ik voel dat aan.

Nu is het dus erg koud. Bij min twee vind ik het nog net gaan, maar als het kouder is, lig ik liever op het grote bed van mevrouw K. En gelukkig heeft ze boven dus laatst toch maar de kachel aangezet om te voorkomen dat we met zijn allen bij haar onder het dekbed zouden komen liggen, want dat zag ze niet zo zitten.
Ik ga nog steeds wel naar buiten, want een dag zonder frisse lucht telt niet mee, want ik was en blijf een echte boerderijkat, al woon ik toch al zo lang in de stad.
En laatst heb ik nog een koolmees gevangen, een luie koolmees die niet meer zo snel reageerde dus misschien wel ziek was. Hij vloog niet eens weg toen ik naar hem toe sloop. Ik bracht de mees binnen  bij de redactie om aan mevrouw K. te laten zien, maar dat vond ze niet zo leuk. Ik ben toen weer naar buiten gegaan en heb de mees zomaar ergens bij de voordeur neergelegd want voor mij was de lol eraf. Toen is mevrouw K. gekomen om mijn vangst, die niet meer bewoog, weg te halen. Ze zei dat ze depressief werd van een dooie mees bij de voordeur omdat het ook al, behalve met vlinders en bijen, met die mezen niet zo goed gaat. Maar dat is niet mijn schuld, laat dat effe duidelijk zijn. En dat de merels te lijden hebben onder een virus, daar heb ik dus ook geen schuld aan. Onze tuinmerel is er ook niet meer, en dat vind ik best wel jammer want die vond ik dus wel cool en was een soort van vriendje geworden van me.
Ik was flink afgevallen afgelopen zomer, maar toen het daarna koud werd ben ik weer meer gaan eten om een goede vetlaag te krijgen en een dikkere vacht. Dat lukte goed, want mevrouw K. noemt me nu weer Dikkie. Ik trek me dat verder niet aan, want ik voel me goed en daar gaat het om, toch? Dat zeg ik trouwens ook altijd tegen mevrouw K. als ze weer moeilijk doet over vet of zoet eten en dergelijke. Dan zeg ik: Mens, het is winter en je moet ervoor zorgen dat je het niet koud krijgt, dus goed eten. En dan gaat ze weer aan de stamppot met worst, omdat ze daar zin in heeft, en dat is oké zolang ze zich maar goed blijft voelen. En bovendien eet ik graag een stukje worst mee, maar dat terzijde.