Ik leef in het heden

Boez:
Rotvliegbeest. Zit me al een hele tijd te treiteren, daarboven.
Hipt brutaal heen en weer, en van boven naar beneden.
Mek, mek, mek!

Hij verveelt zich zeker. Of is het een zij? Zou zomaar kunnen, al is het verder niet belangrijk. Wel belangrijk is dat ie me zit te pesten door zo brutaal op en neer te hippen.
Terwijl er geen druif meer te halen valt.
Mek, mek, mek!

Hij verveelt zich zeker.

Net als ik trouwens.
Mek, Mek, Mek!
Hij houdt mij in de gaten.
Maar ik hem ook.
Nee, ik ga niet naar buiten, te koude wind. Later misschien, maar nu nog niet. Lekker warm met mijn staart op de verwarming.
Mek, Mek!

Het komt door die K., mijn mens dus. Dat ik me verveel, ja. Ze gaat niet met ons naar buiten vanwege haar zere knie. Vanmiddag gaat ze ermee in een tunnel, heeft ze gezegd. Moet zij weten! Maar ondertussen zit ze hier alsmaar in het verleden te graven, ouwe foto's van ons te rangschikken enzo. Ik leef in het heden en hoef die troep niet te zien.
Wat nu gebeurt vereist op dit moment mijn volle aandacht. Zoals dat vliegbeest dus, dat brutale ding.
Mek, Mek!
Het verleden is voorbij, ik heb ervan geleerd (op sommige, bepaalde punten dan, die te maken hebben met zo goed en makkelijk mogelijk overleven) en de rest vergeet ik, anders raakt mijn kop te vol met nutteloze herinneringen.
Mijn enige zorg is dus dat beest dat me zit te treiteren met zijn gehip, en dan ook nog zo dichtbij, zo vlak voor mijn neus.
Mek, Mek, Mek!
Rotbeest.