Mevrouw K. laat reporters creperen!

Wamy:
Ik vind het geen stijl van u dat u uw reporters afgemeten porties brokjes geeft zodat ze alsmaar met schrijnende honger moeten rondlopen. U en uw dierenarts mogen dan wel vinden dat ze allemaal wat aan de (te - red.) zware kant zijn, ik vind dat het niet zo mag zijn dat er in een welvarend land als het onze, soortgenoten van mij op rantsoen staan en zodoende honger moeten lijden. Ik zie heus wel dat ze aan het eind van de middag met zijn allen om u heen draaien of krijsend op het aanrecht zitten, en dat doen ze heus niet voor niks. Ja, ik heb met ze te doen en u moet er niet gek van opkijken als één of meer van uw reporters straks zijn of haar koffer pakt om te verhuizen naar een echt liefhebbend mens dat zijn haarfabrieken tenminste nog wat gunt en liever zelf omkomt van de honger dan dat hij zijn beesten zo laat creperen als u doet. Ja, ik waarschuw u maar vast, voor het te laat is en u het opeens met nog minder medewerkers moet doen en bijvoorbeeld een nieuwe kruikenzak moet kopen omdat uw bed koud blijft. Terwijl we aan het begin van barre tijden met dito weersomstandigheden staan, inderdaad.
Maar er is nog wat, en dat betreft uw gastvrijheid, of eigenlijk het ontbreken daarvan. U voelt al nattigheid, zegt u? U vertelt mij doodleuk dat u geen voedselbank beheert en ook niet van plan bent sommige haarfabrieken uit de buurt van vreterij te voorzien?
Uw reactie op mijn goedbedoelde waarschuwing is buiten proporties, mevrouw K., en ik overweeg serieus voortaan uw camera te mijden en nooit meer mijn medewerking te verlenen aan reportages van het Katblad. Tenzij.
Wat ik met dat laatste bedoel, mevrouw K., is dat u nu, al staat u op het punt met uw reporters op stap te gaan, de voerbakjes in uw keuken gaat vullen en het kattenluikje vervolgens gewoon open laat staan. Ik hoop dat ik zo duidelijk genoeg ben geweest?