Losgebroken Borderliner!

Oscar:
Op deze foto loop ik naar mevrouw K. toe om haar te bedanken. Het volgende was namelijk gebeurd.

Het was een rustige zaterdagochtend en we hoefden niet bang te zijn dat er vandaag gifkarretjes zouden komen, had mevrouw K. gezegd. Omdat het zaterdag is, en dan werken ze blijkbaar niet. We hoeven ons pas maandag weer ongerust te maken, tenzij het weer niet geschikt is voor gifspuiten. Maar dit alles terzijde.

Ik was al bijtijds buiten om te genieten van de rust en de frisse lucht en was op zoek naar een lekker plukje gras om op te kauwen (nu kan het nog, heh?), samen met mevrouw T. Troy, onze oude Katzheimerdame.
Opeens kwam daar die Borderliner (blafbeest Luna - red.) uit Iwan's straat de Poort uitvliegen! En ze rende al keffend rechtstreeks naar onze tafel toe om ons te grijpen; ze had haar tandjes al ontbloot!
Ik vloog natuurlijk direct de Pergola in want zo'n blafbeest kan niet klimmen, dat wist ik. Maar mevrouw Troy is al behoorlijk oud en dus niet zo snel en lenig meer als ik. Zij verstopte zich tussen de plantenpotten en zag die Borderliner op zich afkomen. Het blafbeest stond helemaal te trillen van opwinding en het verlangen om onze oude dame te pakken te krijgen. Mevrouw Troy had grote ogen van angst maar ik kon niets voor haar doen, het was nu even ieder voor zich.
Gelukkig had mevrouw K. het gekef gehoord en onze paniek gezien. Ze kwam zo snel als ze kon naar buiten en probeerde die Borderliner bij haar kladden te grijpen. Die liep natuurlijk steeds voor haar weg. Er volgde een wilde achtervolging maar het blafbeest was natuurlijk sneller dan mevrouw K. (die ook niet zo gek jong meer is) en ze kreeg die keffer dus niet te pakken. Toen bedacht K. een list. Ze riep: "Kluifje, Luna! Kijk eens! Kluifje?" Pas na de derde keer trapte de Borderliner erin, en toen kon K. haar bij haar kladden grijpen. Achterstevoren weliswaar, maar dat maakte niet uit, ze had haar stevig vast en was vastbesloten het blafbeest niet meer te laten gaan. En zo zag ik K. de Poort doorgaan om het beest naar haar huis te brengen; het was geen gezicht en de Borderliner spartelde als een eh..., vult u zelf maar in.
In de tussentijd vluchtte mevrouw Troy snel ons huis binnen. Ik hoop dat haar hart het gehouden heeft. Ik ben op de Pergola blijven zitten en heb gewacht tot ik K. zag terugkomen, zonder Borderliner. Ze was helemaal buiten adem maar verzekerde me dat Luna veilig was opgeborgen. En toen ben ik van de Pergola afgekomen om K. te bedanken voor haar hulp. Ze rook wel een beetje vies, maar ik neem aan dat ze ondertussen haar handen heeft gewassen en een schone trui heeft aangetrokken. Meer valt er geloof ik niet te melden.