Mevrouw Troy heeft stiekem vanachter een boom en onder een picknicktafel door de bezoekende vreemde-met-de-lichte-ogen (zie bericht hieronder) gadegeslagen. Omdat zij daar zo stilletjes zat, merkte niemand (behalve de fotograaf dus) op dat TT zo ver van huis was gegaan. Meer dan drie deuren verderop is toevallig namelijk een flink eind weg als je aan Katzheimer lijdt en regelmatig je eigen voordeur niet meer herkent.
Wel, toen Cera mevrouw Troy uiteindelijk ontdekte, raakte de oudste dame daardoor zo in de war dat zij op slag niks meer wist over wie, wat, wanneer en hoe.
Gelukkig werd TT in haar verwarring niet al te grof in de bek of anderszins agressief, zij heeft enkel van schrik naar Cera geblazen.
Alleen was toen Cera natuurlijk weer van streek, maar dat hebben we maar even zo gelaten.
Want?
Mevrouw K. moest namelijk kiezen voor óf het kalmeren van Cera, óf het thuisbrengen van de oude tang, en K. gaf op dat moment voorrang aan het begeleiden van de oude dame boven het repareren van het beschadigde ego van ons kleine lellebelletje (Meipie Cera dus).
Het kan zomaar zijn dat u het niet eens bent met de keuze die K. heeft gemaakt. In dat geval kunt u natuurlijk reageren, maar dan verwachten wij wel van u een gedegen onderbouwing van uw standpunt in nette taal (zeg maar).
Goede keuze gemaakt mevrouw K.
BeantwoordenVerwijderenCera is duizend keer per dag wel ergens van streek van en komt vanzelf iedere keer tot rust. ;)
Ik ben het helemaal met u eens, mevrouw Katblad. De nood van mevrouw Tokkie Troy was op dat moment veel hoger dan de nood van Cera, die, zoals mevrouw Inge ook al schrijft, al gauw van streek is.
BeantwoordenVerwijderenHet is toch wat als je zo ver van huis raakt en niet meer weet hoe je terug moet komen.