Mevrouw Troy heeft vannacht om 03.00 uur last gehad van een heftige Katzheimer-aanval. Gezeten op het vloerkleed bij de salontafel, wist zij vermoedelijk opeens niet meer waar zij was of wat zij daar deed, en zette daarom een flinke keel op. Haar mens K. en andere huisgenoten werden wakker van het gekerm van T.T., en vooral K. dacht eerst dat het klaaglijk mauwen afkomstig was van een buitenlopende, krolse haarfabriek. Toen zij echter mevrouw Troy nergens in de slaapkamer kon ontdekken, wist zij hoe laat het was en ging zij naar de benedenverdieping. Pas toen zij de verwarde dame had toegesproken en voorzichtig geaaid, verdween de paniek uit de oogjes van de hoogbejaarde haarfabriek. Wij denken dat het zien van K. en het horen van de zachte, lieve woordjes de dame met Katzheimer weer tot haar normale bewustzijn bracht.
Wel, K. ging nog even naar het toilet, en toen zij daarvan terugkwam was mevrouw Troy naar boven gegaan. Tegen de tijd dat K. weer in bed stapte, lag T.T. alweer lekker te knorren op het voeteneinde, nota bene naast haar zoon Japekoppie. En zie dan maar eens als mens zijnde zonder problemen je benen onder het dekbed kwijt te raken, heh? Ja...., of eigenlijk nee dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten