Loedertje

Laatst, toen mevrouw K. even op de bank een boekje zat te lezen, kwam jongeman Boezelmans bij haar op de poef liggen. Heel netjes, want niks stak buiten de poef uit, behalve dan zijn staart een beetje. En daar ging hij dus lief zijn dutje doen, tenminste, dat dachten wij.

Er was nog genoeg plek op de sofa, en toen dus Cera de kamer binnenkwam en K. op het plekje naast haar tikte om Cera uit te nodigen erbij te komen liggen, rekte Boez zich opeens uit. Toen hij met rekken klaar was (dat ging allemaal heel snel), lag hij opeens languit gestrekt, en daarmee ook half op de bank naast K.
Cera, die net naast K. wilde springen, kon er nu niet meer met goed fatsoen naast; onze haarfabrieken hebben namelijk altijd graag wat vrije ruimte om zich heen en liggen liever niet tegen elkaar aan. Zij keek K. aan, mauwde geërgerd en liep toen de deur weer uit. Terwijl Cera wegliep ging even heel snel één oog van de Boez open en gelijk weer dicht. Vervolgens meende K. hem te zien grijnzen, het loedertje!