Het is uw schuld!

Charli:
Die zogenaamde topreporter van u (Oscar - red.), die asielzoeker, heeft mij daarnet van mijn eigen buitentafel gejaagd. Ah, u heeft het dus gezien.
Wel, ik woon hier dus al dik 15 jaar, hij nog maar kort (wat is het, een jaartje, iets langer misschien?) en nu zou ik van hem niet meer op mijn tafel mogen zitten?
Het is allemaal uw schuld. Jawel, eerst hoefde ik mijn tafel alleen maar met mijn moeder (T. Troy - red.) en mijn broer (Japekoppie - red.) te delen, maar u had zeker niet genoeg aan die twee, heh? Nee, eerst moest u die Zoebel  (Boez - red.) er zo nodig bijnemen, toen kwam dat mokkel (Cera - red.) zogenaamd bij u logeren en tot overmaat van ramp dus die rooie van verderop ook nog. Ja, die rood-witte bedoel ik inderdaad.
Kijk. Wat u allemaal in uw huis opneemt aan tuig en schorem moet u natuurlijk zelf weten, al weet ik zeker dat u bij uw beslissingen nooit mijn moeder en broer om hun mening heeft gevraagd en dat neem ik u erg kwalijk.  Maar dat u die nieuwe huisgenoten van u hierbuiten maar hun gang laten gaan, ze zelfs op mijn tafel laat klooien en zooien, dat valt me zwaar van u tegen en kan ik niet tolereren. Om het inderdaad maar niet te hebben over het feit dat die rooie me zomaar op mijn billen tikt zodat ik van mijn tafel afdonder. Ja, van schrik dus, want als ik voorbereid was geweest had ik het allemaal natuurlijk niet laten gebeuren.
U zegt dat u daar helaas niets aan kan doen? Dat ik moet leren omgaan met die hangjongeren omdat ze hier nu eenmaal ook wonen en bovendien bij het Katblad werken? U noemt dat werken, een bejaarde buur dwarszitten? Wel, ik ben nu helemaal van plan om een klacht in te dienen. Waar weet ik nog niet, maar u hoort zeker nog van mij. En wilt u nu wegwezen met die irritante camera van u? Of was u soms van plan om me voor het po(e)seren te betalen? Nou dan!