Bijna 15 jaar en 9 kilo, dan valt het echt niet mee....

Afgelopen week zagen wij onze buurkat Ollie zomaar overdag naar buiten hobbelen. Hij keek behoorlijk chagrijnig en liet zich bij de eerste de beste plantenpot neervallen.
Stiekem (en op behoorlijke afstand - wij wilden hem uiteraard niet storen) namen wij een foto om deze bijzondere gebeurtenis vast te leggen.
Toen wij een moment later zuigmonstergeluiden uit zijn huis hoorden komen, begrepen wij hoe moeilijk de Ol het moest hebben; even daarvoor was namelijk ook al het vuilnismonster voorbij gekomen. Oi, oi, oi....

Normaal gesproken vlucht Ollie naar boven als de schoonmaakster is gearriveerd, om even later natuurlijk weer naar beneden te vluchten als zij de bovenverdieping onder handen komt nemen. En dat dus twee keer per week terwijl de Ol een gruwelijke hekel heeft aan trappenlopen.
Met dit warme weer ziet Ol het natuurlijk helemaal niet zitten, die trappen; het put hem teveel uit. Vandaar dat hij zich in godesnaam (ondanks zijn straatfobie) toch maar naar buiten begaf om daar in lijdzaamheid het einde der wereld af te wachten. Gelukkig viel het mee, de wereld bleef gewoon doordraaien en goed twee uur later was de kust weer vrij en waggelde hij zo snel hij kon terug naar binnen, naar zijn veilige mand.