Welkom in de Katbladbuurt, Mickie!

Jawel, rond het middaguur arriveerde het kleine lapje na een lange wielhuisrit in de Katbladstraat. En omdat zij een nu ook een naam heeft gekregen zal zij verder door het leven gaan als Mickie!

Ze zat een beetje te bibberen, maar dat was niet van de kou maar meer door de zenuwtjes, heh Mick? Ja, want het was natuurlijk een drukke ochtend geweest met bezoek aan dierenarts en meer van die narigheid.
Maar nu was zij dan bijna thuis.

Dit is dan de Hoftuin, klein Mickjelief! Kijk maar goed om je heen. Voorlopig zal je nog geen kennis maken met je buurhaarfabrieken, maar wel dus met Myo. Eerst maar eens kijken of hij thuis is en bereid is om je hartelijk te ontvangen.
Ja, dat kon nog spannend worden...

Ha Myo! Hier is je nieuwe zusje!
Pffffffffff. Myo had het nog niet zo in de gaten allemaal. Ja, fijn dat zijn mens eindelijk weer thuis was, maar nog fijner zou het zijn als die plotselinge visite weer snel zou opdonderen.
Kom je niet even binnen kijken, Myo? Misschien krijg je wel Happie Happie!

Altijd een goede reden om binnen te komen natuurlijk, want een extra hapje is nooit weg.
Doch, zag hij het nu goed? Kwam daar wat uit die reismand gekropen? Dit gebeurde toch niet echt, wel?

Jawel, het gebeurde wel degelijk. Mickie kwam voorzichtig naar buiten, helemaal klaar om haar nieuwe huis te gaan verkennen. Lekker zacht kleed onder de pootjes, dus dat viel alweer mee. Welke kant zullen we uitgaan? Nee, Mickie was helemaal niet bang!

En toen Myo haar van dichtbij kwam bekijken begon ze hard te blazen en te grommen en maakte zich hééél groot. Flinke meid! Myo geloofde zijn ogen en oren niet. Wie had hem deze streek geleverd? Zo'n klein ding mee zijn huis in genomen?
Wel, diegene moest maar gelijk weer vertrekken met dat kleine lappendekentje. Zou hij trouwens geen Happie krijgen? Ja toch? Effe weer terug naar de keuken.

Jazeker, want een hap gaat altijd voor alles. Kan het een beetje sneller, Dennis? Sneller, sneller, sneller!
(Mrauw-mrauw-mrauw!)

Maar opeten moest nog sneller want daar kwam dat kleine ding alweer aan. En het voerbakkie delen, daar beginnen we dus niet aan. Als ze straks weer naar huis is moet ze daar maar gaan eten. Nee nee, wat van mij is is van mij, en daarmee uit.

Wel, u ziet het, Mickie staat haar mannetje best wel. En de grote Myo trok zich weinig van haar aan.
Erg verrassend dat de baas van Hof is Vol het kleine lapje haar gang liet gaan, helemaal niet agressief of afwerend naar haar deed maar eerder verbluft en nieuwsgierig. Dat viel eigenlijk reuze mee want we hadden best wat problemen gevreesd bij de eerste kennismaking.
Zo zie je maar weer.
Maar, als Myo door gaat krijgen dat Mickie niet meer weggaat, zou hij nog wel eens voor verrassingen kunnen gaan zorgen (al hopen wij natuurlijk van niet).
Uiteraard zullen wij u van de ontwikkelingen in huize Myo op de hoogte houden.
En ondertussen:
WELKOM IN HET KATBLAD, MICKIE!
Vanaf nu hoor je er helemaal bij!