Wachten op je vriendje

Oscar ligt de hele dag op wacht op het tafeltje voor ons raam. Het is gewoon hartverscheurend. Af en toe komt hij naar binnen voor een paar snelle brokjes, soms zit hij even op een stoel naast mevrouw Katblad en geeft hij haar - klaaglijk mauwend - alsmaar kopjes, maar dan gaat hij weer naar het tafeltje en blijft daar uren liggen. De pootjes strekken doet hij maar een enkele keer, en 's avonds, als het donker wordt, gaat hij braaf naar huis.
Het kan niet anders of Oscar mist de Boez ontzettend, zijn allerbeste vriendje. Ons hart breekt....

Gisteren hebben we werderom in een groot gebied flyers in de brievenbussen gestopt. Een woonbootbewoner meldde ons dat er een kat voorbij was gedreven in de gracht, maar dat bleek Schneider geweest te zijn, een paar dagen terug. Verder kregen wij diverse telefoontjes uit heel Leiden, maar steeds bleek het om andere katten te gaan, ook zwart-wit en hongerig ronddwalend. Wij springen geen gat in de lucht meer als er iemand belt omdat hij/zij ergens de Boez gezien meent te hebben. Eerst met eigen ogen zien; er zijn zoveel van dat soort katten als je erop gaat letten. We willen zekerheid. We willen die ene met die grote ogen, met die prachtige eyeliner rond zijn kijkers, met die dikke staart, met dat witte nekkie..., maar hij blijft onvindbaar.
Een nieuwe dag is aangebroken. De stad ruist weer van het verkeer, de mensen, machines. Er ergens, tussen al dat lawaai, moet de Boez zijn. Weggekropen misschien, en hongerig. Bang en alleen....