Soms valt het niet mee

Cera gaat heel vaak alleen op stap, want dat is zij zo gewend. Ja, natuurlijk gaat zij ook graag mee op de reportersrondjes, maar als daar even geen sprake van is omdat mevrouw Katblad zo nodig moet stofzuigen of andere onbelangrijke dingen gaat doen, gaat Cera haar eigen gang.
En als zij dan al een paar uur van huis is geweest, gaan wij kijken waar zij uithangt, dat doen wij bij al onze haarfabrieken omdat wij graag willen weten of er niet alleen maar geluierd wordt, heh? Vandaar dus.
Wel, deze keer zagen wij Cera bijna over het hoofd. Dat kwam doordat zij aan de voet van de boom in de Kruidentuin lag, en haar vacht niet opviel door haar geweldige camouflage-kleuren. Het is dat zij even bewoog, anders hadden wij haar niet gezien!
Cera lag daar overigens zo lekker dat zij niet van plan was mee naar huis te komen. Nu was het nog geen etenstijd, dus van ons mocht ze blijven. Helaas kwam er even later een jongeman met bromwiel, die over de (voet-)paadjes in de Kruidentuin verkoos te scheuren. Gewoon voor de lol. Cera wist niet hoe snel ze weg moest wezen, en wij telden maar even rustig tot tien, twintig, dertig. Arme Cera. Het valt soms niet mee om een stadskat te zijn, heh? Nee, en het valt mevrouw Katblad ook niet mee om niet te gaan foeteren of meppen, maar dat komt vooral omdat zij niet meer zo piep is en bovendien zo ontzettend veel van haarfabrieken houdt...