Liefst geen zwak hart in de buurt

Cera had laatst een probleempje. Het was al wat later in de middag, ze had blijkbaar in de Kroeg gezeten (of tenminste in de tuinen bij de Kroeg) en wilde huiswaarts keren. Doch, toen zij op de rand van het platte dak zat met de intentie om naar beneden te springen (op de container), aarzelde ze. Er waren namelijk twee schilders bezig daar beneden, en die mannen zagen er erg gevaarlijk uit (vond Cera).
Tja, wat nu heh?
Mevrouw Katblad besloot haar te hulp te komen, in die zin dat zij Cera zou proberen over te halen de sprong te maken en te beloven haar op te vangen bij eventuele desoriëntatie of inschattingsfoutje bij het springen.
No way dat Cera daar intrapte natuurlijk; zij is namelijk niet op haar achterkop gevallen.

En zo hing Cera een tijdje over de rand, schatte haar kansen in, maakte ingewikkelde berekeningen en trok misschien zelfs wel in gedachten haar horoscoop, maar sprong dus niet.
Wel, wij konden alleen maar hopen dat de schilders op een fatsoenlijke tijd zouden stoppen met hun gekwast en dat ons modelpoezeltje niet te laat zou thuiskomen voor het eten.
Mevrouw Katblad liep alweer een stukje achteruit, terug naar de redactie schatten wij zo in (zeker weer zomaar zonder jas naar buiten, heh? Dat mens leert het ook nooit!) om aan de koffie of de wijn te gaan; dat laten wij deze keer maar in het midden.

Wel, Cera had geen zin om in de steek gelaten te worden en alleen achter te blijven, en besloot, moedig als zij is, de sprong toch maar te wagen.

Ja, eerst weer gewoon langs de muur naar beneden lopen (!), dan afzetten en vervolgens met een flinke "BOINK" op de container terecht komen.
Helaas, de schilders hadden het aan zien komen, ze schrokken niet van de klap en dus er kon niet gelachen worden deze keer. Maar.... volgende keer beter heh? (Het is natuurlijk het allerleukst als Cera in het donker van de container afduikt, al hopen wij dat er dan niet toevallig mensen met een zwak hart in de buurt zijn...).