Voor we de Kruidentuin verlieten, keken we nog even in het rond. Ja, hier waren veel mooie plaatjes te schieten maar daar hadden de haarfabrieken maling aan. Doch op dat moment had mevrouw Katblad op haar beurt even maling aan de haarfabrieken en ging rustig haar gang met plaatjes schieten. Want hoe vaak komt het nu voor dat je zoveel verse sneeuw bijelkaar ziet in je eigen stad? Ja, toevallig nu een paar keer achter elkaar, maar voor hetzelfde geld duurt het jaren voordat we weer zo'n mooi schouwspel hebben! Vandaar dus.
De Boez zat al klaar om weer naar huis te gaan en Cera liep ook al die kant op. Dat was echter niet de bedoeling. We zouden toch een rondje lopen? Effe doorzetten nog, poezenbeesten!
De Parallelstraat lag er verlaten bij. Ja, welke idioot ging ook zo vroeg al naar buiten op een zondagochtend, heh? Nou, mevrouw Katblad dus wel, en ze liep te genieten van al die sneeuw. Waar bleven de reporters? Deden die nog iets nuttigs of liepen ze te mokken?
Ah, nu snapten we het; onze reporters waren natuurlijk weggedoken. Deze andere vroege vogels hadden erg veel haast om weer thuis te komen, dus moesten we aan de kant om ze voorbij te laten. Even vreesden we nog dat de Boez gevlucht was naar de Kruidentuin want we zagen hem opeens nergens meer. Maar deze keer had hij dat niet gedaan.
Nee, onze jongste reporter was onder een wielhuis gekropen, en toen we hem riepen kwam hij tevoorschijn. Nu nog ons modelletje, die ook niet zo gesteld is op blafbeesten. Waar zat zij? De straat leek leeg.
We moesten even wachten, maar toen kwam ook Cera tevoorschijn. Zij had ergens tussen een paar struikjes gezeten en wilde er eerst zeker van zijn dat de blafbeesten opgehoepeld waren. Niet dat deze blaffers nu zo gevaarlijk zijn; we kennen ze goed want ze wonen vlak naast ons. Maar de blaffers (3 in het totaal) zijn altijd zo vreselijk enthousiast, zeg maar overenthousiast als ze poezies zien. Ja, dan willen ze met hen spelen (en begrijpen dus niet dat onze haarfabrieken daar totaal geen zin in hebben!). Dat levert nogal eens wat misverstandjes op, dus....
De drie blafbeesten zijn overigens de huisgenoten van de kleine Loesie, die u laatst in de vensterbank kon zien zitten (op de foto natuurlijk, heh?) Dan weet u dat ook weer.
Boez was alvast de Steeg van Storm ingelopen en keek de blafbeestjes na. Nee, hij zou niet verder gaan zolang de beestjes daar nog rondliepen en mevrouw Katblad zou samen met hem wachten, dat was een ding dat zeker was.
Cera kwam op haar dooie gemak achter ons aan. Ook zij vond dat de blafbeestjes maar eerst van de straat moesten voor zij de Steeg uitkwam.
Wel, we hadden allemaal koude voeten/poten uiteraard. En dus was het even dringen bij de voordeur.
Maar toen waren er lekkere staafjes (konijn + eend), en voor mevrouw Katblad een kopje Nespresso en een zakdoekje voor de natte neus. Maar dat terzijde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten